#czternaście. nienawidzę twojej bliskości.

Będę tu zawsze czekał

Tylko po to by zobaczyć twój uśmiech

Ariel nie była pewna, kto tak naprawdę wpadł na pomysł, aby urządzić ten coroczny jesienny bal w stylu prywatnej angielskiej szkoły, ale kiedy tylko zza kotary spojrzała na wypełnioną poprzebieranymi uczniami salę, utwierdziła się w przekonaniu, że nie była to zbyt mądra decyzja. Wszyscy wyglądali niemal identycznie. Białe koszule, krawaty, marynarki, krótkie plisowane spódnice, podkolanówki i wypolerowane lakierki. Odruchowo zerknęła w dół na swoje schodzone trampki, poprzecierane jeansowe ogrodniczki i rozciągniętą koszulkę, dochodząc dość szybko do wniosku, że zdecydowanie tam nie pasowała. Nie była zwolenniczką szkolnych potańcówek, ale z uwagi na fakt, iż była naprawdę dobry organizatorem, musiała zająć się całą oprawą. Przelotnie spojrzała na zegarek, lekko zaciskając ze zdenerwowania usta. Zespół, który miał uświetnić swoim graniem całą imprezę, powinien od dobrych kilkunastu minut okupować już specjalnie zaaranżowaną przez nią scenę, ale nikt do tej pory nie raczył się jeszcze pojawić. Sytuację ratował jedynie podłączony pod głośniki laptop z awaryjną playlistą, którą wcześniej udało jej się przygotować. Z niepokojem rozejrzała się po auli, obserwując podekscytowany tłum uczniów.

- Arielko, mamy problem.

Głos pani Stevens rozbrzmiał za jej plecami, powodując że delikatnie drgnęła. Odwróciła się przez ramię, napotykając zaniepokojone oblicze nauczycielki.

- Co się stało? - zapytała z obawą, uważnie przyglądając się poruszonej kobiecie, która gorączkowo pocierała o siebie dłonie.

- Dzwonili ludzie od tego zespołu, podobno mieli jakąś stłuczkę i nie dojadą – wyjaśniła pospiesznie, a jej zatroskany wzrok spoczął na milczącej przez dłuższą chwilę blondynce. Na krótki moment wstrzymała oddech, otwierając szerzej oczy. Potrząsnęła w końcu dość raptownie głową, a kilka kosmyków wysunęło się z niedbale przewiązanej gumki.

- To jest jakiś żart, prawda?

- Nie, Arielko, to nie żart.

- I co teraz? - Jej retoryczne pytanie spotkało się z wzruszeniem ramion pani Stevens.

- Puścimy muzykę z komputera? - zasugerowała jakby trochę bojaźliwie, obawiając się gwałtownej reakcji dziewczyny na tę propozycję. Jej wątpliwości nie były bezpodstawne, bo Ariel nadęła policzki, które momentalnie poczerwieniały ze złości. Nie po to tak bardzo się starała, aby teraz cały jej wysiłek zastąpił głupi odtwarzacz. Resztkami sił powstrzymała jednak wybuch wściekłości. Wzięła głębszy oddech, zamykając na chwilę oczy. Policzyła do dziesięciu i ponownie zerknęła w kierunku zatłoczonej sali. Gdy w gwarnym tłumie mignęła jasna czupryna, przyszła jej do głowy pewna myśl.

- Zaraz wracam!

Dość nieporadnie kuśtykając przez całą scenę, zeszła po niewysokich drewnianych schodkach, zatrzymując się na parkiecie. Nie bez problemów wspięła się na palcach, próbując namierzyć Hemmingsa. Sama wizja proszenia go o jakąkolwiek przysługę sprawiała, że odczuwała w żołądku niemiły ucisk. Była jednak zbyt zdesperowana, by przejmować się własną dumą, którą mimo wszystko musiała w tamtej chwili schować głęboko do kieszeni. W swoim niepasującym do całej reszty stroju musiała się niezwykle wyróżniać na tle pozostałych uczniów, licząc się z krzywymi spojrzenia, ale była do tego już przyzwyczajona. Rzuciła krótkie spojrzenie kuli, na której cały ten czas usilnie się wspierała. Jej mała ułomność uodporniła ją przez ostatnie lata na wszelkie przejawy dyskryminacji. Ignorowała ciekawskie, pełne litości, a czasem nawet odrazy spojrzenia. Gdy wreszcie przepchała się przez rozbawione grupki i znalazła się na wprost odwróconego do niej plecami blondyna, odetchnęła ciężko, poprawiając szelkę spodni. Odgarnęła włosy z czoła, pocierając delikatnie czubek nosa kciukiem. Uniosła niepewnie rękę i delikatnie dotknęła wskazującym palcem jego ramienia. Luke niechętnie odwrócił się, spoglądając na nią z góry. Zmierzył ją obojętnym wzrokiem, marszcząc lekko czoło.

- Zgubiłaś się? Datki dla biednych rozdają w kościele po drugiej stronie ulicy.

- Musisz mi pomóc – odparła, nie reagując na wcześniejszą zaczepkę. Dokładnie w tej samej chwili zza chłopaka wyłoniła się jakaś ciemnowłosa dziewczyna, która momentalnie uczepiła się jego ramienia. Ariel otaksowała ją chyba nieco zbyt osądzającym spojrzeniem, ale jej skąpy strój zmuszał do takiej reakcji. Szybko przeniosła wzrok na chłopaka, który starał się najprawdopodobniej uwolnić spod jej zaborczego dotyku, ale była zbyt natarczywa w swoich poczynaniach, by tak po prostu mógł się jej pozbyć.

- Kaleka potrzebuje twojej pomocy, no koń by się uśmiał – powiedziała piskliwym głosem, przybliżając się do niego jeszcze bardziej.

- Dlaczego w takim razie jeszcze się nie śmiejesz? - zapytała przekornie, spoglądając z uwagą na brunetkę. Ta obruszyła się, szukając desperackiej pomocy u Luke'a, który zdawał się tłumić w sobie wybuch śmiechu.

- Czy ta pokraka właśnie mnie obraziła?! - zagrzmiała złowrogo, wreszcie odrywając się od blondyna, by nerwowo zacząć wymachiwać rękami. On z politowaniem popatrzył na nią, kompletnie ignorując atak jej furii.

- Spokojnie, złość piękności szkodzi – odezwała się ponownie Ariel, po czym na moment zamilkła, pocierając kciukiem brodę w geście udawanego zamyślenia. - A nie, czekaj, tobie to i tak nie grozi.

Tym razem Hemmings już nie wytrzymał i głośno się roześmiał, ale gdy tylko jego rozbawione spojrzenie napotkało pusty wzrok blondynki, momentalnie się opanował. Jego towarzyszka fuknęła urażona i bez słowa uniosła dumnie głowę, odchodząc od nich w pośpiechu.

- Jesteś wredna – przyznał z powagą, choć nadal z trudem hamował uśmiech.

- Dziękuję, ale nie przyszłam tutaj, abyś mi prawił komplementy – odparła, podnosząc nieco głos, kiedy gwar zdecydowanie przybierał na sile. - Mam sprawę.

- Na dzisiejszy wieczór i noc mam już towarzystwo, więc musisz sobie poszukać kogoś innego – wyznał z krótkim wzruszeniem ramion, wprawiając dziewczynę w chwilową konsternację. Ze zmrużonymi powiekami wpatrywała się w niego zaciekle, dopiero po chwili uświadamiając sobie o czym mówił. Westchnęła przeciągle.

- Nie o to chodzi! - zaoponowała, nerwowo kręcąc głową. - Ten twój śmieszny zespolik musi dzisiaj zagrać na tej scenie – objaśniła mu z sugestywnym skinieniem w kierunku oświetlonego podwyższenia parę metrów dalej. Luke podążył za jej spojrzeniem, po czym znowu zwrócił się w stronę dziewczyny, wpadając w histeryczny śmiech.

- Chyba kpisz.

- Słuchaj no, Hemmings – zaczęła zezłoszczona i chwyciła jego krawat, z całej siły przyciągając go do siebie. Musiał się nieco zniżyć, by dorównać jej poziomowi. Pełnym wściekłości spojrzeniem wpatrywała się w niego, dając do zrozumienia, że nie była w nastroju do żartowania. - Albo zgarniesz tych swoich przygłupich koleżków i zagracie parę piosenek, albo ktoś czystym przypadkiem może się dowiedzieć, skąd ta wspaniała sportowa forma u ciebie – syknęła mu prosto w twarz, dostrzegając jak momentalnie pobladł, a wcześniejszy chytry, wręcz triumfujący uśmieszek znikał z ust.

- Nie zrobisz tego – jęknął, starając się ukryć fakt, że jej słowa zrobiły na nim jakiekolwiek wrażenie. Ariel odsunęła go od siebie, z obojętną miną wygładzając fałdki na jego białej koszuli. Wykrzywiła wargi, siląc się na udawany uśmiech.

- Chcesz się przekonać? - zapytała dumna ze swojego małego szantażu, a on jedynie sapnął bezgłośnie, wyrywając krawat z jej dłoni. Przeczesał palcami włosy i wyprostował się, oblizując koniuszkiem języka usta.

- Jeszcze tego pożałujesz! - warknął, nachylając się nad nią. Poczuła zapach jego mocnych perfum, wymieszany z prawie niewyczuwalną wonią alkoholu.

- Świetnie – mruknęła.

- Świetnie.

- Cały sprzęt jest w klasie muzycznej! - zawołała za nim przesłodzonym do granic możliwości głosem, gdy wściekły odwrócił się, krocząc w stronę wyjścia z sali. W drzwiach zerknął przez ramię, posyłając jej przepełnione nienawiścią spojrzenie, ale ona poruszyła jedynie brwiami i pomachała mu, trzepocząc zalotnie rzęsami. Gdy gwałtownie szarpnął klamką, znikając jej z oczu, wiedziała, że znowu mogła dopisać mały punkcik na swoje konto.

#

Wsparta na kuli, stanęła na środku opustoszałej już sali, wpatrując się w pozornej ciszy w wciąż rozświetloną scenę. Z głośników wydobywała się cicha muzyka. Migoczące promyki światła tworzyły na podłodze barwne punkciki, gdy wisząca nad jej głową srebrna kula obracała się nieustannie. Westchnęła cicho, kopiąc nogą jeden z balonów, których cała masa zalewała parkiet. Chwyciła jeden w dłoń i delikatnie odbiła go, by na niedługi moment wzbił się w powietrze.

- Znalazłem! - krzyknął ktoś za jej plecami, zaraz po tym jak błogą ciszę przerwało donośne trzaśnięcie drzwiami wejściowymi. Bardzo powoli odwróciła się za siebie, ku swojemu zaskoczeniu dostrzegając przedzierającego się między balonami chłopaka. W ręce trzymał butelkę whisky. - Oh, Keller! - mruknął niewyraźnie, trochę bełkotliwie. Ariel zmrużyła lekko powieki, obserwując jak chwiejnym krokiem podążał w jej stronę, co jakiś czas głupio się śmiejąc. Gdy wreszcie stanął u jej boku, dostrzegła to jakby zamglone, odurzone spojrzenie jasnych oczu i pełen cynizmu uśmiech, wykrzywiający jego usta. Wcześniej nie zauważyła, że policzki pokryte miał niewielkim zarostem. Poluzowany krawat i rozpięte górne guziki pomiętej białej koszuli dopełniały wyłącznie ten obraz nędzy i rozpaczy. - To niezwykłe, co można znaleźć w szafkach nauczycieli – dodał chwilę później, unosząc opróżnione do połowy szklane naczynko.

- Jesteś znowu pijany – oznajmiła ze znudzeniem.

- Ja? - zdziwił się, unosząc brwi. - Nie jestem! - zapewnił, ale ona przewróciła tylko oczami, ani przez chwilę nie próbując uwierzyć w jego słowa.

- Co ty tu robisz, Hemmings? Impreza dawno skończona.

- Szukam moich przyjaciół z zespołu, mieli gdzieś tutaj na mnie czekać – wyjaśnił takim tonem, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. Była zbyt zmęczona, aby tłumaczyć mu, że wszyscy już dawno smacznie spali w swoich łóżkach, a on najwyraźniej zagubił się w poszukiwaniach kolejnego trunku, tracąc jakiekolwiek poczucie czasu. Nagle czknął i znowu się zachwiał. Gdy zaczął się śmiać z własnej nieporadności, dziewczyna potrząsnęła bez przekonania głową i postanowiła go ominąć, chcąc opuścić jak najprędzej to miejsce. Nie zdążyła się jednak oddalić, bo momentalnie poczuła uścisk na nadgarstku, by ułamek sekundy później znaleźć się w ramionach chłopaka.

- Puść mnie – poprosiła wyjątkowo spokojnie, spoglądając na palce zaciskające się coraz mocniej wokół jej ręki. Zadarła w końcu głowę, bo spojrzeć na niego, ale on nadal uśmiechał się w ten niezwykle denerwujący sposób, który przyprawiał ją o kolejną falę wściekłości. Chciała się uwolnić, ale był zdecydowanie za silny, nawet w momencie, gdy nie do końca panował nad swoim ciałem. Przyciągnął ją mocniej do siebie, szczelnie zamykając w uścisku silnych ramion.

- Dlaczego taka jesteś? - zapytał niespodziewanie, zsuwając dłoń w dół jej pleców. Odruchowo przymknęła oczy, skręcając lekko głowę, gdy odór alkoholu owiał jej twarz. Nie miała ochoty, by toczyć z nim jakiekolwiek dyskusje, ale kiedy zdała sobie sprawę, że była zupełnie bezsilna wobec jego naporu, poddała się.

- Jaka?

- No taka, taka, taka… - Nie potrafił odnaleźć odpowiednich słów, nieporadnie starając się wymyślić jakieś odpowiednie określenie.

- Jasne, wiele mi to wyjaśniło, dzięki za tak wyczerpującą odpowiedź – zakpiła, opuszczając obie ręce. On jednak nadal kurczowo przytrzymywał ją i choć próbowała się wyswobodzić, ani na moment nie poluzował uścisku.

- Powinnaś mi podziękować, że uratowałem twój tyłek dzisiejszego wieczoru, Keller – stwierdził w końcu, zmieniając temat. Ariel parsknęła ironicznie, spoglądając w górę pełnym udawanego rozrzewnienia wzrokiem.

- Nie bądź śmieszny.

- Byliśmy niesamowicie, no przyznaj to! - nalegał, aby się z nim zgodziła. Ona jednak tylko wywróciła obojętnie oczami, ani przez chwilę nie zamierzając przyznawać mu racji. - Ludzie oszaleli na naszym punkcie! - kontynuował z niezwykłą ekscytacją, ale dziewczyna nie była aż tak skora, by podzielać jego entuzjazm.

- Mógłbyś mnie już puścić? - przerwała mu, gdy właśnie lawirował w odległych zakątkach swojej wyobraźni, bez krzty skromności wychwalając swój występ. I być może miał rację, być może cała ta kradzież Caluma była dobrą rzeczą, być może razem naprawdę grali nieprzeciętnie, ale nie zmieniało to faktu, że nie mogła się do tego przyznać, zwłaszcza przed nim. Sprowadzony gwałtownie na ziemię, obdarował ją oziębłym spojrzeniem i wreszcie rozluźnił ramiona, pozwalając jej odsunąć się od siebie. Rzuciła mu ostatnie niepewne spojrzenie, po czym poprawiła kulę i szurając nogami po parkiecie, ruszyła w stronę wyjścia.

- Hej, Keller!

Przystanęła, ale nie obejrzała się za siebie. Usłyszała po chwili ocierające się o siebie balony i odgłos jego kroków, który zdawał się być coraz bliższy. Zagryzła wargi, wzdychając z trudem.

- Co?

- Skąd wiedziałaś, że to amfetamina? - zapytał niezwykle trzeźwo, sprawiając, że odwróciła się do niego. Niezdradzającym żadnych emocji wzrokiem prześledziła jego zatroskaną twarz, nigdy wcześniej nie widząc go w takim stanie.

- Rozszerzone źrenice, szybki oddech, silne pobudzenie, niepokój, bóle głowy...

- Nie o to pytam – przerwał raptownie jej wyliczanie. Ariel wstrzymała oddech, otwierając szerzej oczy. Musiał się zorientować, że czegoś mu nie mówiła, choć za wszelką cenę próbowała to przed nim ukryć. - Pytam, skąd akurat ty to wiedziałaś.

- Słuchałam uważnie na lekcjach biologi – odpowiedziała chyba nieco zbyt obojętnym tonem, który miał zamaskować to krótkie drżenie i niepokój. Oblizała usta, robiąc niewielki krok w tył.

- Jasssssne – stwierdził cynicznie.

- Tak jakby nie obchodzi mnie twoje zdanie na ten temat.

- Dlatego mówiłaś, że jesteśmy podobni, prawda? - zauważył rezolutnie, a ona poczuła, że zaczynało jej się robić duszno. Nienawidziła takich chwil.

- Do niezobaczenia, Hemmings – rzuciła krótkie pożegnanie i tchórzliwie uciekła, unikając konfrontacji. Dopiero po tym, jak wyszła na świeże powietrze, a racjonalne myślenie wyzbyte z wszelkich emocji wróciło, zdała sobie sprawę, że takim zachowaniem jedynie potwierdziła jego słowa.

Z wściekłością zatrzasnęła za sobą drzwi pickupa, uderzając dłońmi o kierownicę.