#trzydzieścidziewięć. nienawidzę, gdy wracasz.

Nauczę cię latać zanim upadniesz

Ze niemałym przerażeniem przymknęła oczy, kiedy wyjątkowo niespodziewanie rozległ się ogłuszający huk zatrzaskiwanej gwałtownie szafki. Z ogromną niepewnością spojrzała w bok, zerkając ze strachem na stojącego obok Luke’a. Dostrzegła nerwowo drgające mięśnie twarzy, gdy z zaciśniętymi wściekle ustami przypatrywał się jej, oddychając ciężko. Był naprawdę zdenerwowany, a ona domyślała się, co było powodem tego uniesionego stanu. Odruchowo cofnęła się o krok, kiedy lekko pochylił się nad nią.

- Obyś miała dobre wytłumaczenie na to, co stało się wczorajszego wieczoru, bo inaczej nie ręczę za siebie! Jesteś niemożliwa! – warknął z wściekłością, sprawiając że lekko skręciła głowę w bok, by uniknąć kontaktu z jego rozzłoszczonym spojrzeniem.

- Nie muszę … - zaczęła z pewnego rodzaju nieśmiałością, ale on od razu jej przerwał, nie pozwalając dokończyć zdania.

- Jak ten skończony idiota straciłem prawie pół nocy na szukanie ciebie! – wrzasnął, nie licząc się z tym, że przechodzący korytarzem uczniowie zaczęli się im przyglądać. Zaczął tracić nad sobą kontrolę, przerażając ją coraz bardziej. – Najpierw dobijałem się do twojego domu, aż wreszcie twoja znowu pijana matka mi otworzyła i dość dobitnie oznajmiła, że nie ma cię tam. Twój przygłupi kochaś też nie miał pojęcia, gdzie jesteś. Nawet od niego nie raczyłaś odebrać telefonu! Nie masz pojęcia, ile różnych tragicznych scenariuszy przyszło mi wtedy do głowy! Byłem nawet w szpitalu! Rozumiesz to? – zaśmiał się gorzko, ale wyraz jego twarzy ani przez chwilę nie wskazywał na to, że był zadowolony. Widok jego smutnych oczu sprawił, że odczuła ten niedługi, przenikliwy ucisk w żołądku. Zrobiło jej się duszno i z trudem panowała nad coraz cięższym oddechem.

- Możesz mnie puścić? – spytała w pretensją w głosie, gdy zacisnął dość mocno palce wokół jej nadgarstka. Popatrzył jej w oczy, jakby tym jednym spojrzeniem chciał przekazać całego rozczarowanie i zawód, których to ona była powodem.

- Nie wiem, dlaczego tak mi zależało – westchnął ozięble. - Nie mam bladego pojęcia, dlaczego traciłem tyle czasu na kogoś, kto zupełnie na to nie zasłużył. I jeśli twoim celem było wzbudzenie we mnie prawdziwiej, czystej nienawiści do ciebie, to możesz być z siebie dumna. Gratuluję. Udało ci się to wreszcie.

Z uwagą przysłuchiwała się każdemu wypowiedzianemu przez niego słowu, które przesiąknięte było złością, smutkiem i niechęcią względem jej osoby. Dostała to, czego tak bardzo pragnęła, a mimo to, coś wciąż było nie tak. Nie poczuła tej zbawiennej ulgi, której tak bardzo oczekiwała. Ukojenie nie przyszło. Zamiast tego pojawiło się jeszcze większe poczucie bolesnego ciężaru, którego tak usilnie próbowała się pozbyć.

- I wiesz co jeszcze? Mam tego dość. Tym razem już ostatecznie. Znajdź sobie kogoś innego, równie naiwnego, bo ja rezygnuję. To koniec. Skończyłem z tobą, Keller – przyznał z pełną szczerością, a ona poczuła delikatne ukłucie w klatce piersiowej. Oczy lekko ją zapiekły, ale nie miała zamiaru obnażać przed nim swoich słabości.

- Świetnie – przytaknęła po chwili, wymownie spoglądając na niego, ale on już nic nie odpowiedział. Odepchnął ją lekko, tak że plecami uderzyła o szafkę. Poczuła krótki bolesny dreszcz wzdłuż całego ciała, ale nawet na moment nie pozwoliła, by ktokolwiek to dostrzegł. Gdy pełne pretensji i smutku spojrzenie Luke’a zatrzymało się na niej jeszcze na parę sekund, nie uległa mu, dzielnie z nim walcząc. Chłopak pokręcił bez przekonania głową z grymasem odrazy na twarzy. Wcisnął czapkę na głowę i bez słowa odwrócił się, stanowczym krokiem kierując się w stronę głównego wyjścia.

- Wow! Co to było? – zapytał niespodziewanie Calum, stając przy jej boku i wsunął dłonie pod szelki plecaka. Ariel jednak nie była w stanie nawet na niego spojrzeć, ciągle oszołomiona podążając wzrokiem za oddalająca się sylwetką Hemmingsa. W końcu jednak odwróciła się i zaczęła się w niego wpatrywać bez cienia emocji na twarzy, zastygając w kompletnym bezruchu. Tak naprawdę nie miała pojęcia, co właśnie się wydarzyło. Nagle potrząsnęła głową i wzruszyła ramionami, odgarniając włosy znad oczu.

- Nic – bąknęła obojętnie, jakby nic się nie stało. Z dumą wyprostowała się i uniosła głowę, wyjmując z szafki kilka podręczników. Zupełnie nie reagując na wciąż podszeptujących za jej plecami znajomych ze szkoły, ruszyła dzielnie przed siebie.

- Hej, Ariel! – zawołał nerwowo Hood, podbiegając do niej. – Mogłabyś mi wyjaśnić o co tutaj chodzi?

- O nic – powtórzyła kolejny raz, siląc się na obojętność, ale jej drżący głos był mało przekonujący. – Poza tym nie sądzę, aby była to twoja sprawa – burknęła opryskliwie, odpychając jego dłoń, kiedy sięgał nią w kierunku jej ramienia. Zmrużył lekko oczy, z wyraźnym zaskoczeniem spoglądając na nią.

- Przepraszam, że to powiem, bo wiem, że jesteś moją przyjaciółką i że powinienem zawsze stawać po twojej stronie, ale … - przerwał i wziął głęboki oddech. Wykonał dziwny, teatralny gest ręką, wznosząc ją w górę. – Ale czy ciebie do reszty popieprzyło?!

- Dobrze się czujesz? – zapytała zdezorientowana i zmarszczyła czoło, nie do końca rozumiejąc o co mu chodziło.

- Albo jesteś ślepa, albo głupia, albo jedno i drugie – wyznał zrezygnowany, kręcąc głową. Ona jednak nadal nie potrafiła dojść do tego, co zamierzał jej przez to przekazać. – Już chyba i głowa zaczęła ci się psuć.

- Nie mam czasu na twoje pozbawione jakiegokolwiek sensu pogadanki – powiedziała, kierując się w stronę biblioteki.

- Będziesz tego żałować – odpowiedział, kiedy znikała za drzwiami. – Już żałujesz – dodał ciszej, kiedy przystanęła w drzwiach, ale nie odnalazła w sobie na tyle odwagi, by odwrócić się za siebie. Pochyliła lekko głowę, gdy ucisk w klatce piersiowej stawał się coraz bardziej nieznośny, a ból powoli zaczął promieniować na całe ciało. Oparła się mocniej na kuli, biorąc głębszy wdech.

- Tak jest łatwiej – wyjaśniła szeptem.

- Dla kogo? – spytał, zbliżając się do niej. Długo nie odpowiadała, nie wiedząc tak naprawdę, co powinna powiedzieć. Gdy jego dłoń zaczęła troskliwie sunąć wzdłuż jej ramienia, poczuła że wszelkie bariery, które do tej pory budowała, runęły bezpowrotnie.

- Dla wszystkich? – sapnęła bez przekonania, sama nie wierząc we własne słowa. Usłyszała jak Calum cicho zaśmiał się i delikatnie przyciągnął ją do siebie, otaczając opiekuńczo silnymi ramionami.

- Choć raz mogłabyś dać komuś szansę – poradził, gładząc czerwone włosy. Tym razem to ona parsknęła śmiechem, zadzierając głowę i spojrzała na niego z grymasem na twarzy.

- Nie bądź niemądry, kochaniutki – bąknęła, poklepując go po policzku. – Nie mam czasu na głupoty – dodała na pożegnanie, ponownie udając się w stronę biblioteki.

- Zależy ci na nim, prawda? – Calum posłał jej krótki, aczkolwiek bardzo wymowny uśmiech, gdy zerknęła za siebie i popukała się palcem w czoło. On jednak zdawał się trwać w swoim przekonaniu, wciąż szeroko się do niej uśmiechając, a jej zaprzeczenie potwierdzało tylko jego domysły. Z całkowitą dezaprobatą pokręciła głową, znikając za drzwiami.

#

Był wykończony. Po zakończonym treningu postanowił zostać na hali, próbując zastąpić ten dziwny, nie dający się racjonalnie wyjaśnić ból wysiłkiem fizycznym. Teraz marzył jedynie o długim śnie. Nie miał nawet siły, by otworzyć garaż, dlatego zostawił samochód na podjeździe i zabierając torbę treningową z tylnego siedzenia, minął trawnik, kierując się w stronę domu.

- Kurwa! – jęknął żałośnie, kiedy na schodkach dostrzegł skuloną postać. Zatrzymał się i z opuszczonymi ramionami spojrzał na dziewczynę, która bardzo niechętnie uniosła głowę, ale zarzucony kaptur skutecznie przesłaniał jej twarz. – Czego nie zrozumiałaś z moich ostatnich słów? Tego, że mam cię bardzo serdecznie dość? Czy może tego, że raz na zawsze z tobą skończyłem? Czy to naprawdę tak trudne do ogarnięcia? Podobno jesteś tak mądra, więc nie powinnaś mieć z tym żadnego problemu.

Ona jednak wciąż milczała. Naciągała niespokojnie rękawy ciemnej bluzy, delikatnie bujając się w przód i w tył. Jej nietypowe zachowanie zaczęło go coraz bardziej niepokoić, choć uparcie próbował się tym wszystkim nie przejmować.

- Przepraszam, nie powinnam tu przychodzić – szepnęła łamiącym się głosem. – To był błąd – dodała, podnosząc się z podestu. Gdy stanęła w delikatnym świetle zawieszonej obok drzwi wejściowych lampy, a kaptur zsunął się z jej głowy, cichy jęk wyrwał się z jego ust. Odruchowo ścisnął dłonie w pięści, a całym ciałem wstrząsnął dreszcz wściekłości.

- Znowu?! – krzyknął z niepohamowanym gniewem, wyrzucając nerwowo ręce w górę. Podszedł do niej i chwycił ją za podbródek, z niezrozumieniem przyglądając się zasinieniu pod okiem. W kąciku ust wciąż widniał ślad krwi. Dostrzegł jak ze wstydem opuściła wzrok, odwracając się od niego. Ponownie zarzuciła kaptur, odsuwając się od niego.

- Nie powinnam – powtórzyła, otulając szczelniej bluzą zziębnięte ciało. Usunęła się w cień, tak aby nie mógł już jej widzieć. Patrzył więc na niewyraźny zarys jej postaci, nie wiedząc, co dalej robić. Chciał zamknąć ten rozdział w życiu, ale z drugiej strony patrząc na jej pobitą twarz nie potrafił tak po prostu zostawić tego wszystkiego. Wziął w końcu głęboki oddech, spoglądając apatycznie w górę. Po chwili jednak znowu popatrzył na dziewczynę. Bez słowa odwrócił się i powoli ruszył do domu, zostawiając ją samą. W niewielkim koszyczku stojącym na szafce w korytarzu odnalazł pęk kluczy i ściskając je w dłoni, szepnął do siebie kilka niemiłych słów.

- Masz! – powiedział, siląc się na obojętny ton, po tym jak ponownie wyszedł na zewnątrz.

- Co to? – spytała nieprzytomnie, przyglądając się mu. Wywrócił oczami, wciskając w jej dłoń klucze. Chciał coś odpowiedzieć, ale w ostatniej chwili powstrzymał się. - Nie musisz tego robić – odparła niemrawo, z wciąż wyciągnięta dłonią spoglądając na chłopaka.

- Serio? W takim razie po co tu przyszłaś? – rzucił kpiąco, wsuwając ręce do kieszeni spodni. Czuł, że nie powinien tego robić, a mimo to podświadomość nadal kazała jej pomagać. – Przez najbliższe dni w domku nikogo nie będzie, możesz tam zostać, jeśli nie chcesz wracać do domu. Nic więcej ode mnie już nie dostaniesz – wyjaśnił oschle i nie obdarzając jej nawet krótkim spojrzeniem, odwrócił się.

Wszedł do środka, starając się nie myśleć o Ariel. Zajrzał do lodówki, wstawił do mikrofali zostawioną przez mamę kolację i ściągnął z siebie przepocone rzeczy z treningu. Włączył muzykę, nastawił wodę na herbatę i wyjął z zamrażarki woreczek z lodem, wrzucając kilka kostek do szklanki z wodą mineralną. Mimo usilnych prób, nie potrafił skupić się na niczym innym, wciąż w pamięci przywołując obraz posiniaczonej twarzy dziewczyny. Z całej siły zacisnął usta, zgniatając w dłoni pustą plastikową butelkę po wodzie. Nie wytrzymał i nie zastanawiając się zbyt długo, chwycił leżące na szafce klucze od samochodu, wybiegając z domu. Całą drogę do domku na plaży walczył z sobą, co chwilę rzucając przekleństwami w głuchą przestrzeń. Chciał się wreszcie pozbyć jej ze swojego życia i w chwili, kiedy był przekonany, że prawie mu się to udało, ona kolejny raz pojawiała się na jego drodze, siejąc totalny zamęt w głowie.

- Nienawidzę cię, Keller. Tak bardzo cię nienawidzę, że nie mogę o niczym innym myśleć. I dzięki temu, że cię nienawidzę, nienawidzę też samego siebie za to, co ze mną robisz! – zaczął krzyczeć, przekraczając próg domku. Nagle znieruchomiał. Z na wpół otwartymi ustami zatrzymał się w progu kuchni, czując rozsadzający głowę ból. Stał w kompletnym osłupieniu, nie mając pomysłu na to, co powinien w tej sytuacji zrobić. Nawet nie zauważył, jak zaczął się trząść ze strachu, pustym wzrokiem rozglądając się po pomieszczeniu, jakby w nadziei, że mógł tam znaleźć jakąś podpowiedź, jakieś mądre rozwiązanie. Wbił przerażony wzrok w roztrzaskaną pod jego stopami szklankę i leżące bezwładnie na podłodze ciało Ariel kilka kroków dalej. Dopiero gwiżdżący na gazie czajnik z herbatą sprawił, że powrócił do rzeczywistości. Rzucił się w stronę nieprzytomnej dziewczyny, upadając z łoskotem na kolana.

- Hej, Keller! Keller! – wrzasnął, potrząsając nią gwałtownie. – Nie rób sobie ze mnie żartów! To w ogóle nie jest śmieszne! - Dotknął dłonią zimnego policzka, zgarniając z niego kosmyk czerwonych, mokrych włosów. Ułożył delikatnie jej głowę na kolanach. – Obudź się, kretynko jedna! – mówił dalej, nie potrafiąc dopuścić do siebie myśli, że nadal nie była niczego świadoma. – To naprawdę nie jest zabawne!

Pochwycił ją w ramiona, tuląc do siebie z niezwykłą czułością. Objął nieruchomą dłoń Ariel, chcąc ogrzać chłodną skórę, ale gdy tylko lekko rozluźnił objęcie, wysunęła mu się. Dotarło do niego, że to nie był żaden żart. Pospiesznie wziął ją na ręce i bez namysłu postanowił zabrać ją do samochodu. Działał pod wpływem emocji, kompletnie nie będąc świadomym tego, co chciał i co powinien zrobić.

- Nienawidzę cię – wysyczał, układając ją delikatnie na tylnym siedzeniu. – Nie pozwolę ci tak po prostu odejść – dodał cicho.