#dwadzieściaosiem. nienawidzę twojego strachu.

Może powiedziałem coś, co było złe

Czy mogę to naprawić?

Nienawidziła walentynek, więc kiedy tylko przekroczyła próg szkoły i uderzyła w nią rażąca czerwień porozwieszanych po całym korytarzu papierowych serduszek, wykrzywiła w grymasie usta. Z zniesmaczoną miną ruszyła w stronę swojej szafki, omijając po drodze kilka całujących się par. Zrobiło jej się niedobrze, ale udało jej się zapanować nad odruchem wymiotnym, gdy wyjmowała potrzebne na zajęcia książki. Nie przypuszczała, że ten dzień może potoczyć się jeszcze gorzej. I właśnie wtedy, zupełnie niespodziewanie, wydarzyło się coś przerażającego. Coś czego chyba nikt nie mógł przewidzieć. Zwykła, spokojna szkolna rzeczywistość w jednej sekundzie zamieniła się w najprawdziwszy koszmar. 

Padły cztery ogłuszające strzały. Wybuchła panika. Rozdzierające krzyki, piski i płacz mieszały się ze sobą, gdy totalny chaos zaczął opanowywać całą szkołę. Ariel pełnym lęku wzrokiem spojrzała na podręczniki, które wysunęły się jej z rąk i nie zastanawiając się dłużej ruszyła w stronę wyjścia, próbując się wydostać jak najprędzej z budynku, ale sprawne poruszanie się nie należało do jej największych atutów. Racjonalne myślenie kompletnie nie wchodziło w rachubę, gdy tłum przerażonych dzieciaków napierał z każdej strony. Każdy pragnął za wszelką cenę wydostać się z tego piekła, a to jedynie potęgowało zamieszanie. 

Nie była pewna dlaczego na moment odwróciła wzrok od głównych drzwi, spoglądając gdzieś w bok, ale w tej samej chwili zauważyła przy przeciwległej ścianie Luke'a. Coś było nie tak. Jakby wyczuł jej wzrok, uniósł głowę, a ich spojrzenia skrzyżowały się. Dostrzegła w jego oczach coś niepokojącego, jakby zarys strachu wymieszany z bólem. Przytrzymywał dłoń na wysokości brzucha, nadal stojąc w miejscu. Mimo tego, że ciągle ktoś ją potrącał, przystanęła, wciąż obserwując go. Dopiero kilka ciągnących się w nieskończoność sekund później dostrzegła, malującą się na jasnym materiale koszulki ciemnobordową plamę. Chłopak osunął się, upadając z impetem na ziemię. Odniosła wrażenie, że ludzie byli tak skoncentrowani na ucieczce, że nikt tego nie zauważył. Rozejrzała się niepewnie dookoła, ale wszyscy wybiegali na zewnątrz, nie racząc nawet przystanąć przy nim. Zacisnęła z całej siły usta, doskonale wiedząc, że będzie żałować tego heroicznego czynu. Stawiając opór fali biegających w popłochu uczniów, z niemałym trudem przedostała się na drugą stronę. Nie była świadoma tego, że wpatrywała się w niego z szeroko otwartymi ustami, nie mając najmniejszego pojęcia, jak powinna się w takiej sytuacji zachować. Luke w odpowiedzi posłał jej krótki, wymuszony uśmiech, po czym znowu się skrzywił, spoglądając na powiększającą się plamę krwi na tshircie. Ariel nerwowo przełknęła ślinę i kolejny raz w geście totalnej bezradności rozejrzała się dookoła, jakby szukała ratunku w szalejącym tłumie, w którym nikt na nikogo nie zwracał uwagi. Zaczepiła nawet kilku chłopaków, ale nie byli skorzy do pomocy. 

- Kurwa, Hemmings - jęknęła bezradnie, przykucając obok niego. Zagryzła wargi, nie mając żadnego pomysłu na dalsze działanie. Bała się wykonać jakikolwiek ruch, aby nie pogorszyć sytuacji. Wzięła kilka głębszych oddechów, starając się myśleć racjonalnie. - Musimy cię stąd jakoś wydostać - zarządziła po chwili koncentracji, chcąc pomóc mu wstać. On jednak momentalnie zawył z bólu, a ona gwałtownie wycofała się, czując ogarniającą całe ciało bezsilność. 

- Uciekaj - wysyczał, pociągając ją za koszulkę, ale ona zdawała się kompletnie nie reagować na jego słowa. Zdjęła z siebie bluzę i przycisnęła ją dość stanowczo do krwawiącej wciąż rany. - Idiotko jedna, mówię ci, żebyś stąd jak najprędzej uciekała! - wrzasnął na nią, a ona spojrzała na niego nieprzytomnie. Przez niedługi moment wpatrzeni byli w siebie w kompletnej ciszy, wymieniając jedynie przerażone spojrzenia. 

- Musisz jakoś wstać, do głównego wyjścia mamy stąd kilkadziesiąt metrów. Bądź facetem! - warknęła, przewiązując rękawy swojej bluzy wokół całego jego tułowia, mając nadzieję, że to choć na moment zatamuje krwotok. Nie chciała nawet myśleć o tej ranie, bo same wyobrażenia sprawiały, że robiło jej się niedobrze. Podjęła się kolejnej próby, aby pomóc mu podnieść się na nogi, ale ponownie ból okazał się być zdecydowanie zbyt mocny. Luke osunął się na ziemię, oddychając ciężko. Ona również powoli zaczęła tracić siły, z trudem chwytając kolejne hausty powietrza. 

- To nie ma sensu - wyjaśnił, rzucając jej sugestywne spojrzenie. - Uciekaj! - wydarł się znowu, odpychając ją, ale ona nadal nic sobie z tych ostrzeżeń nie robiła. Była gotowa kolejny raz spróbować, by go jakoś stamtąd przetransportować, ale dokładnie w tej samej chwili przestrzeń znowu przeszył huk wystrzelanych pocisków. Krzyki i piski stały się jeszcze bardziej intensywne, a ona odruchowo otuliła blondyna ramionami, dociskając go do ściany. Drżała ze strachu, a on kurczowo otulał ją w pasie, rozpaczliwie przygarniając do siebie. Wtedy też dostrzegła uchylone drzwi do jednej z klasy kilka kroków od nich. 

- Szybko, szybko! - krzyknął jakiś chłopak z wnętrza sali. Oboje równocześnie popatrzyli w tym samym kierunku. Ariel nie była pewna, w jaki sposób udało im się doczołgać do środka, ale kiedy tylko usłyszała przekręcany zamek i cichnący gwar, odetchnęła z ulgą.

- Powinniśmy tu być bezpieczni - szepnęła cicho skulona w kącie dziewczyna, na którą blondynka niepewnie spojrzała spod opadających na oczy wilgotnych włosów. 

- O mój boże! Przecież on krwawi! - wrzasnęła panicznie inna, ale momentalnie została skarcona przez tego samego chłopaka, który pomógł im przed chwilą. Byli bardziej bezpiecznie, kiedy nikt nie wiedział, że się tam ukrywali. 

- Nic mi nie będzie - warknął ze zdenerwowaniem Luke, zerkając kątem oka na słaniającą się na nogach Ariel. Ta nie była w stanie już się odezwać, więc oparła się tylko o zimną ścianę, oddychając niespokojnie i zsunęła się na ziemię. Poczuła ocierającą się o jej ramię rękę Hemmingsa, gdy doczołgał się do niej, zajmując wolne miejsce na podłodze. Wyglądał coraz gorzej i wbrew jego wcześniejszym zapewnieniom, była przekonana, że nic nie będzie dobrze. Posiniałe, spierzchnięte wargi zaczęły drżeć, gdy ponownie docisnął ranę. 

- Musimy cię stąd jak najszybciej zabrać - szepnęła, przykładając dłoń do jego czoła. Był rozpalony, a mimo to wciąż trząsł się w spazmatycznych konwulsjach, otulając szczelniej bluzą. Jego rozbiegany, jakby nieobecny wzrok zatrzymał się na niej i cicho zamruczał, gdy tylko poczuł chłodną rękę, która na ułamek sekundy przyniosła tak upragnione ukojenie. 

Nagle gdzieś w drugim końcu sali rozdzwonił się czyjś telefon. Wszyscy jak na zawołanie spojrzeli na sięgającą do plecaka zapłakaną dziewczynę. W tej samej chwili siedzący obok Ariel chłopak, na którego wcześniej zupełnie nie zwróciła uwagi, gwałtownie podniósł się i wyjął z kieszeni bluzy broń. Stłumiony jęk przebiegł przez klasę, gdy w dość nerwowym geście wycelował nim w przerażoną nastolatkę. Zapadła pełna strachu cisza, w której dało się słyszeć jedynie nerwowe pomrukiwanie i ciężkie oddechy. 

- Żadnych telefonów! - wrzasnął tak przeraźliwie, że nikt nie odważył się nawet poruszyć. - Wszyscy natychmiast mają oddać mi swoje komórki! Natychmiast! - ponaglił ich, gdy początkowo żadne z nich nie zareagowało na jego groźbę. - Szybciej, kurwa!

Ariel odruchowo złapała rękę Luke'a, próbując w jakiś sposób zapanować nad duszącym oddechem i drżeniem ciała. Wiedziała, że nie mogła dać po sobie poznać, że się bała, że musiała być silna za siebie i za niego, ale im dłużej patrzyła na opętanego w szaleńczym amoku chłopaka z pistoletem w dłoni, czuła, że jej wiara z każdą sekundą drastycznie malała. Z niepokojem spojrzała na osuwającego się obok blondyna, nie mając pojęcia, jak mogła mu jeszcze pomóc. On również spojrzał tym coraz bardziej nieobecnym, pełnym bólu wzrokiem na nią, ale nie był w stanie się odezwać. 

I dopiero wtedy zdali sobie sprawę z tego, że chcąc znaleźć schronienie, nieświadomie wpakowali się w sam środek tego piekła. 

#

Uchyliła jedną powiekę, kiedy poczuła jak leżący obok niej na podłodze Luke delikatnie się poruszył. Grymas cierpienia przeszył jego bladą twarz, gdy nieudolnie próbował zmienić pozycję. Syknął z bólu, dociskając opatrunek do rany. Nie była świadoma tego, jak długo już tam siedzieli, może pięć minut, a może pięć godzin, kompletnie straciła poczucie czasu. W klasie zaczynało się robić niezwykle duszno, a jej oddech z każdą kolejną chwilą stawał się bardziej płytki i nierówny. 

- Boli? - spytał cicho Luke, a ona zmarszczyła czoło w geście niezrozumienia. - Twoja noga, czy tam biodro, czuję jak drżysz co chwilę. To chyba niezbyt wygodna pozycja do siedzenia w twojej sytuacji - wyjaśnił, sprawiając, że wywróciła oczami.

- Przywykłam do takiego bólu, martw się lepiej o siebie - burknęła, ruchem głowy wskazując jego brzuch.

- Ja mam się wspaniale - zażartował w dość nieudolny sposób, krzywiac się przy tym z bólu. Ariel skinęła głową z ironią wymalowaną na twarzy i spojrzała na nerwowo zaciskającego dłoń na broni chłopaka, który cały ten czas mamrotał coś niewyraźnie do siebie. 

- Tommy... - zaczęła, a ten spojrzał na nią lękliwie.

- Skąd, ską-ąd znasz moje imię? - zapytał wyraźnie przerażony, jąkając się. Ariel odetchnęła cicho, mając nadzieję, że udało jej się trafić w jego czuły punkt. 

- Jesteś Tommy Evans, chodzimy razem na fizykę, robiliśmy projekt na pierwszym roku z astronomii, masz przemiłą mamę, która pracuje w piekarni i jestem pewna, że nie chcesz, aby komukolwiek z nas stała się krzywda, jesteś dobrym chłopakiem, wiem to - odpowiedziała, starając się zachować możliwie najspokojniejszy ton głosu, ale ilekroć patrzyła na trzymany przez niego pistolet i jego obłędne spojrzenie, traciła całą odwagę. 

- Nic o mnie nie wiesz, jesteś taką samą dziwką, jak cała reszta tych bogatych skurwieli, którzy myślą, że im wszystko wolno! - wykrzyczał z taką furią, że dziewczyna skuliła się mocniej, tracąc wcześniejszą odwagę. Poczuła napływające do oczu łzy, rozglądając się po sali. Nikt jednak nie był na tyle śmiały, aby w jakikolwiek sposób jej pomóc. I prawdopodobnie Tommy miał całkowitą rację, bo żadne z nich nie miało pojęcia, kim był mimo że większość z nich była jego rówieśnikami. Dla nich istniał wyłącznie jako cel głupich żartów, jak ktoś, z kogo mogli się pośmiać, gdy im się zaczynało nudzić. Ale nawet to nie usprawiedliwiało jego obecnych czynów. 

- On się zaraz wykrwawi - wychrypiała ponownie, spoglądając na bruneta błagalnie. Ten niespiesznie powiódł wzrokiem po sali, oblizując niespokojnie wargi. Był zdezorientowany i zagubiony, najwyraźniej nie radząc sobie już z tą sytuacją, a Ariel wydawało się, że była to odpowiednia chwila, by go znowu spróbować go złamać. - Gorączka mu cały czas rośnie, za chwilę nie będzie już w stanie kontaktować z nami, ja wiem, że tego nie chcesz, wiem, że się pogubiłeś, dlatego błagam cię, póki nie jest jeszcze za późno. Wypuść go, on musi trafić do szpitala i to natychmiast - dodała już znacznie bardziej stanowczym głosem, zwracając tym samym uwagę chłopaka na sobie. W jego oczach szalała furia. 

- Zamknij się już, idiotko! - wrzasnął, podrywając się z krzesła i wycelował w nią lufą broni. Odruchowo zacisnęła powieki, wstrzymując oddech i mocniej oparła się o ścianę. Zakwiliła cicho, słysząc dokładnie gwałtowny oddech napastnika. Poczuła też przejmujące ciepło na opuszczonej dłoni oraz otulające ją mokre od potu, lekko drżące palce. Odważyła się otworzyć oczy, z przerażeniem zerkając w stronę blondyna. Ścisnął mocniej jej rękę, dając do zrozumienia, żeby już się nie odzywała. Skinęła głową, wciąż z zapartym tchem obserwując go. Był na skraju wyczerpania, cały ten czas walcząc z przenikliwym bólem. Zauważyła, że z coraz mniejszą siłą udawało mu się przytrzymywać fragment jej bluzy, którym uciskał ranę, a ręka co chwilę osuwała się na ziemię. Spojrzała na wędrującego wkoło Tommy'ego, jak w amoku powtarzającego wciąż te same słowa i uderzającego się co chwilę w głowę. Pochyliła się delikatnie w stronę Luke'a, mając nadzieję, że to nie wywołała kolejnej fali wściekłości bruneta. 

- Hemmings, nie możesz się teraz poddać, musisz jeszcze trochę wytrzymać - szepnęła, a on lekko zadarł głowę, resztkami siły wykrzesując z siebie coś na kształt ironicznego uśmiechu. 

- Będziesz w końcu miała spokój - skwitował z typowym dla siebie sarkastycznym poczuciem humoru, sprawiając że pokręciła z niedowierzaniem głową. 

- Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo cię w tej chwili nienawidzę! - syknęła przez zaciśnięte zęby, powodując cichy śmiech blondyna. Wtedy też bezsilna już ręka osunęła się, a prowizoryczny opatrunek oderwał się od rany. Strużka krwi potoczyła się po jego boku, tworząc na podłodze mało estetyczną plamę. Ariel w popłochu chwyciła posklejany kawałek materiału, tamując krwotok. Uciskając rozdartą pociskiem skórę, podciągnęła go bliżej siebie, obejmując go ramieniem, aby wygodniej było jej przytrzymywać opatrunek. Luke, chyba nie do końca przytomny, ułożył głowę w zagłębieniu jej szyi, wtulając się w nią. Momentalnie poczuła niesamowite ciepło jego ciała. Sama zadrżała, gdy jego spocona, poplamiona krwią dłoń spoczęła na jej ręce, wzmacniając ucisk. Popatrzył na nią lekko zamroczony. 

- Wiesz, to co ostatnio powiedziałem... - odezwał się chwilę później, a jego głos był coraz słabszy. - Nie powinienem tego mówić. 

- To nie czas na takie rozmowy - odpowiedziała obojętnie, odwracając wzrok. Jego szorstkie palce przesunęły się po skórze dłoni, zacieśniając objęcie. 

- Potem może już być za późno. 

- Nie pieprz głupot! - zaoponowała wzburzona jego lekkomyślnymi słowami, rzucając mu pogardliwe spojrzenie. Luke zdołał delikatnie unieść kąciki sinych ust, przymykając zmęczone powieki. 

- Jakbyś nie była tak cholernie uparta, to już dawno byłabyś bezpieczna - zauważył z nutką złości w głosie, a ona parsknęła śmiechem, podtrzymując mocniej opatrunek. 

- A ty byłbyś martwy.

- Po tym wszystkim, co ci zrobiłem, powinnaś mnie tam zostawić. 

- Ale nie jestem taka jak ty - wyznała ostro, wierzchem dłoni dotykając ponownie jego rozgrzanego czoła i zaczerwienionych policzków, które wydawały się jej coraz bardziej ciepłe. Narzuciła na niego zaoferowaną wcześniej przez jakiegoś chłopaka kurtkę, gdy drgawki zaczęły przybierać na sile. 

- Przepraszam. Za wszystko - jęknął półgłosem, splatając ich dłonie razem. 

- Zaczynasz bredzić - przyznała z westchnieniem, a on zdobył w sobie na tyle siły, aby podnieść głowę i na nią spojrzeć. Wyglądał nie najlepiej, podkrążone oczy i sine usta tak bardzo kontrastowały z bladą, pokrytą kropelkami potu skórą, że z trudem przełknęła ślinę, nie chcąc swoją reakcją dawać mu do zrozumienia, jak źle było. Zamiast tego uśmiechnęła się, kompletnie nie mając pojęcia dlaczego. To działo się zupełnie poza jakąkolwiek kontrolą. Luke zachłysnął się powietrzem, kiedy fala bólu znowu opanowała jego ciało. Wsparł się na jej ramieniu, nie potrafiąc złapać tchu. 

- Masz całkiem ładny uśmiech, Keller, wiesz? Szkoda, że tak rzadko z niego korzystasz - wymamrotał, walcząc nieudolnie z opadającym z wycieńczenia powiekami. Chciała już coś odpowiedzieć, ale poczuła, jak jego uścisk zaczął się delikatnie rozluźniać. 

- Hej, hej! Nie możesz mi teraz odpłynąć, kretynie! Hemmings! Nie zasypiaj! - warknęła, poklepując go po policzku. Potrząsnęła nim kilkakrotnie, ale zdołał odpowiedzieć jedynie nieobecnym spojrzeniem i prawie bezgłośnym westchnieniem. Otarła jego twarz z potu, odgarniając mokre włosy z czoła, by za wszelką cenę nie pozwolić mu zamknąć oczu. 

Przestał jednak reagować na jakiekolwiek bodźce, bezwładnie osuwając się na jej kolana. 

###

CHYBA NIGDY NIE BĘDĘ W STANIE ODWDZIĘCZYĆ SIĘ ZA TO CO ZROBILIŚCIE Z TĄ HISTORIĄ 

TO NIESAMOWITE