#dwadzieściasiedem. nienawidzę cię ranić.

Nie możesz złamać złamanego serca

Kolejny, niemały łyk alkoholu sprawił, że poczuł błogie ciepło, które na krótką chwilę zawładnęło jego ciałem. Ogarnął go pewnego rodzaju błogi spokój, który powodował, że wszelkie problemy choć na krótki moment przestawały istnieć. Z potężnym łoskotem odstawił pustą szklankę na połyskującą ladę baru i rozejrzał się nieprzytomnym wzrokiem po zatłoczonym klubie. Gdzieś z drugiego końca sali uśmiechnęła się do niego urocza brunetka, kiedy przez przypadek jego spojrzenie zatrzymało się na niej. Uniósł zadziornie brew i już miał ruszyć w tamtą stronę, gdy coś go skutecznie zatrzymało. Zaklął cicho pod nosem.

- Nawet nie wiesz, stary, jak się cieszę, że jesteś znowu z nami - wykrzyczał radośnie ledwo trzymający się na nogach Michael, klepiąc go przyjaźnie po plecach. Luke zachwiał się, z trudem utrzymując uwieszonego na szyi przyjaciela, bo mimo wszystko to on wciąż był w lepszym stanie.

- Taaaa - sapnął bez przekonania, odsuwając go od siebie. - A jak tam Rachel, co?

Clifford gorliwie zaczął poprawiać zadartą koszulkę i przeczesał palcami włosy, błądząc gdzieś nieprzytomnym wzrokiem. Sprawiał przez moment wrażenie zakłopotanego, ale prawie od razu wpadł w histeryczny śmiech, gdy tylko spojrzał na obserwującego go blondyna.

- Nic szczególnego, w sam raz na raz - wyjaśnił, wzruszając od niechcenia ramionami, jakby rozmawiali o bezużytecznej zabawce. Kończył właśnie kolejnego drinka, przegryzając gorzki posmak alkoholu plasterkiem cytrusa. - Ale chyba nie masz mi tego za złe, co?

- Zdecydowanie za nią nie tęsknię - odparł blondyn, wyraźnie rozbawiony momentem przerażenia Mike'a. - Poza tym, mam już coś nowego na oku - dodał z nutką tajemnicy w głosie, podążając wzrokiem za mijającą ich dziewczyną, która delikatnie uśmiechnęła się do niego, zagryzając zachęcająco wargę. Luke bez żadnego ukrywania się dokładnie zlustrował jej ciało, gdy dołączyła do grupki bawiących się na parkiecie znajomych. Kiedy ponownie się odwrócił, Clifforda już nie było. Lekko zmieszany, zaczął rozglądać się dookoła, ale nigdzie nie mógł znaleźć swojego towarzysza. Zdołał jednak dostrzec coś zupełnie innego, coś co od razu przykuło jego uwagę. Parę metrów dalej na jednym ze stołków obracała się skulona Ariel, wymachując spuszczonymi nogami na boki w rytm głośnej muzyki. Kącik jego ust nieznacznie drgnął.

- O, Keller! - zawołał bełkotliwie, chwiejnym krokiem przesuwając się kilka krzesełek dalej. Z wyjątkowo szerokim uśmiechem zajął wolne miejsce obok blondynki, opierając łokcie na blacie. Podparł głowę na ręce, wpatrując się w nią natarczywie. Odniósł wrażenie, że gdy tylko go dostrzegła, momentalnie posmutniała. Niebieskie oczy krótką chwilę przyglądały mu się w zupełnej ciszy po to, by moment później z totalną obojętnością zmienić obiekt obserwacji. Odwróciła się do niego plecami, natrętnie przeszukując wiadomości w telefonie.

- Joey, nalejesz mi coli? - zwróciła się do barmanki, na którą Luke niespiesznie zaczął spoglądać. Dziewczyna skinęła ochoczo głową, wypełniając szklankę napojem i kilkoma kostkami lodu. Zmrużył oczy, wzdychając ciężko. Zbliżył się jeszcze bardziej, próbując zyskać uwagę Keller, która celowo go lekceważyła.

- A co ty tu robisz? - zapytał z mało inteligentnym wyrazem twarzy, ale Ariel nawet na niego nie popatrzyła. Zdjęła z oparcia krzesła kurtkę i podparta na kuli zaczęła się od niego oddalać. Zajęła miejsce przy wolnym stoliku, rozglądając się po gwarnym pomieszczeniu, zupełnie jakby kogoś szukała. Zeskoczył niezgrabnie na ziemię, wziął głęboki oddech i wyprostował się, próbując zatuszować swoje chwilowe niedomaganie i kiepskie samopoczucie. Poprawił daszek czapki, przecierając dłonią zroszoną potem twarz. Nie do końca stabilnym krokiem udał się w stronę dziewczyny. Przystanął i wyszczerzył zęby, delikatnie chwiejąc się na boki. Dostrzegł, że ciężko westchnęła, mieszając słomką colę. Zdawała się go kompletnie ignorować, co momentami śmieszyło go, choć tak naprawdę nie było do końca przekonany z czego tak gorączkowo się zaśmiewał. Wreszcie odsunął krzesło i usiadł naprzeciw niej, wciąż zażarcie wpatrując się w niewzruszoną twarz Ariel.

- Jakbym wiedziała, że będę narażona na obecność tego debila, to Calum sam odbierałby się z tej gównianej imprezy - wymamrotała pod nosem, niespokojnie wystukując kolejną wiadomość na telefonie. Luke wiedział, że najwyraźniej nie chciała z nim rozmawiać, ale to wcale nie powstrzymało go od kolejnych prób. Przesunął dłoń wzdłuż stolikowego blatu, starając się sięgnąć jej dłoń, ale była na tyle szybka, że momentalnie ją cofnęła, posyłając mu pełne wściekłości spojrzenie. Uśmiechnął się do niej szeroko, lekko poruszając głową w rytm muzyki.

- Czego chcesz? - zapytała w końcu, ale nim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, krótkim ruchem ręki uciszyła go. Zacisnął posłusznie usta, wykonując przy tym gest, jakby zamykał je na klucz. Rozbawiło go to dość poważnie, bo znowu parsknął głośnym śmiechem. Keller ze zrezygnowaniem potrząsnęła głową. - I masz tylko jedną szansę na to, by udzielić satysfakcjonującej mnie odpowiedzi. Jeśli nie chodzi o zagładę świata, albo inną apokalipsę, to cała reszta tego, co miałbyś ewentualnie do powiedzenia mnie zupełnie nie obchodzi.

Luke zmrużył lekko powieki, próbując w myślach przeanalizować jej słowa. Uporczywie lustrował jej bladą twarz, obserwując jak z lubością przygryzała koniec słomki. Uniosła w końcu jedną z brwi, dając mu do zrozumienia, że nadal czekała na odpowiedź. Potrząsnął więc mocniej głową i prostując się, poprawił się na fotelu. Złączył dłonie i ułożył je wygodnie na stoliku. Zawzięcie śledził każdy jej najmniejszy ruch nieco rozbieganym wzrokiem, cały ten czas w dość komiczny sposób poruszając ustami. Nie wiedział, jak długo trwał w tym zawieszeniu, ale w chwili, gdy jej dłonie uderzyły z hukiem o stolik, a ona sama podniosła się z krzesła, wrócił do rzeczywistości.

- Czas minął - oznajmiła, narzucając na ramiona kurtkę. Nie pozwolił jej jednak się oddalić, w odpowiedniej chwili pochwycił ją za ramię i przyciągnął w swoją stronę. Wyrwała się dość gwałtownie, rzucając mu mordercze spojrzenie.

- No poczekaj - jęknął błagalnie.

- Puść mnie! - syknęła, odpychając go. - Jesteś pijany. Znowu.

- To chyba twoje naturalne środowisko, nie? - zapytał z nutką sarkazmu w głosie, nie zastanawiając się w ogóle nad sensem tych słów. - Nie powinno ci to przeszkadzać.

- Jesteś zwykłym bydlakiem! - warknęła mu prosto w twarz. Chciała go spoliczkować, ale zdołał ścisnąć z całej siły jej nadgarstek i udaremnił ten bezradny atak. Uśmiechnął się zjadliwie, gdy dostrzegł jak sapnęła głośno z nienawiścią w oczach.

- No i świetnie - prychnął, zupełnie nie przejmując się jej opinią na swój temat.

- Łajdak!

- Och, naprawdę? Przynajmniej nie zabiłem swojej siostry. I-i-i i nie pozwalam się katować własnej matce. I co najważniejsze - dodał na zakończenie, unosząc wskazujący palec. - Nie umieram.

Dopiero kiedy skończył, zorientował się, że podczas tej niedługiej sprzeczki zgromadził się wokół nich spory tłumek znajomych. Stojący najbliżej niego Ashton z szeroko otwartymi ustami spoglądał to na niego, to na Ariel. Wtedy on sam zdecydował się popatrzeć przed siebie, oczekując na jakiś wybuch nienawiści ze strony dziewczyny. Jednak ku jego zaskoczeniu ona nawet się nie poruszyła, nadal z tą samą obojętnością malującą się na twarzy wpatrzona w niego. Był przekonany, że jego słowa ją rozwścieczyły, ale wyjątkowo dobrze radziła sobie panowaniem nad emocjami. Jedyną oznaką podenerwowania były drżące wciąż usta i zdecydowanie bardziej błyszczące oczy. Dzielnie stawiał opór niewzruszonemu spojrzeniu blondynki.

- No proszę, powiedz teraz coś. Zwykle usteczka to ci się nie zamykają - drażnił się z nią nadal, jakby swoimi sarkastycznymi docinkami chciał osiągnąć jakaś wyimaginowaną przewagę, ale ona nie dała się sprowokować, wytrącając go tym samym z równowagi. Nerwowo spojrzał na towarzyszących im znajomych, szukając u nich jakiejś pomocy, ale wszyscy z niepokojem wpatrzeni byli w dziewczynę. Potarł dłonią policzek, nadpobudliwie przełykając ślinę. Nagle zrozumiał, że tym razem przesadził, ale było za późno, by to wszystko cofnąć. Jego niebywała pewność siebie ulotniła się wraz z jednym spojrzeniem jej jasnych oczu, które pozbawione wcześniejszego blasku wydawały się takie puste, zimne i mimo wszystko smutne. Poczuł nieprzyjemny ucisk w żołądku, spoglądając z ogromnym wstydem na blondynkę.

- Chodźmy - przemówił dość niespodziewanie Calum, otaczając ramieniem dziewczynę. Ariel popatrzyła beznamiętnie na swojego przyjaciela i skinęła niepewnie głową, pozwalając mu otulić się kurtką. Mocno chwycił jej niewielką dłoń i pomógł opuścić klub.

- Wow - mruknął niepewnie Ashton, poklepując go po plecach. Ten posłał mu jedynie zlęknione spojrzenie, próbując zapanować nad coraz cięższym oddechem. Cała grupka zgromadzonych wokół nich ludzi powoli zaczęła się zmniejszać, bo każdy wracał ponownie do przerwanej zabawy.

I tylko Luke wciąż tkwił w tym samym miejscu, uświadamiając sobie, że właśnie wszystko zniszczył.

#

Ariel nie mogła spać tej nocy. Kiedy żadne znane jej sposoby na bezsenność nie pomagały, ubrała się i po cichu, aby nie obudzić matki, wymknęła się z domu. Wsiadła do swojego pickupa i postanowiła po prostu jechać przed siebie. Nie miała żadnego konkretnego celu, musiała tylko zająć czymś myśli. Na fotelu pasażera odszukała odpowiednią kasetę i wsunęłą ją do radia, podkręcając głośność. Na ogarniętych mrokiem ulicach panował prawie idealny spokój, dlatego co jakiś czas pozwalała sobie mocniej docisnąć pedał gazu. Warkot starego silnika perfekcyjnie współgrał z płynącą z głośników muzyką, a ona oczarowana głosem wokalisty odpłynęła na moment. Zdzierając gardło, próbowała dotrzymać tempa szybko wyśpiewywanym słowom. Po dwóch żywiołowych kawałkach postanowiła zmienić kasetę, dlatego znowu schyliła się, przeszukując zgromadzoną obok kolekcję. Gdy się wyprostowała z przerażeniem odnotowała fakt, że na ulicy pojawił się jakiś zagubiony przechodzień. W ostatniej chwili wyhamowała pojazd, zatrzymując się kilka centymetrów przed swoją niedoszłą ofiarą. Samochodem lekko zakołysało, a pisk hamulców zdecydowanie obudził pobliskich mieszkańców.

- Co za kretyn! - pisnęła rozzłoszczona łamiącym się głosem, uderzając nerwowo dłońmi o kierownicę. Wściekłością próbowała zatuszować nagły strach. Odruchowo wstrzymała oddech, odczuwając dość wyraźnie każde potężne uderzenie serca. Opuściła głowę, z przeogromnym trudem łapiąc oddech. Ucisnęła skronie, próbując opanować uporczywe drżenie. Kiedy wreszcie odważyła się ponownie spojrzeć przed siebie, dostrzegła chłopaka zrzucającego z głowy kaptur. Bardzo powoli odwrócił głowę, a jej ciałem kolejny raz wstrząsnął olbrzymi dreszcz. Zacisnęła z całej siły palce w pięści, zagryzając prawie do krwi wargi, które nie przestawały drżeć.

- Nie wierzę - mruknęła do siebie, walcząc z przenikliwym spojrzeniem Hemmingsa. Chwilę później opuściła z ulgą ramiona, rozluźniając napięte do granic możliwości mięśnie. Jego blada twarz błyszczała w świetle samochodowych reflektorów. Nie mogła pojąć, dlaczego po tym wszystkim co się wcześniej wydarzyło przewrotny los kolejny raz postanowił sobie z niej zakpić i postawić go na jej drodze. Dosłownie.

Rozbieganym wzrokiem przyglądał jej się wciąż w bezruchu, cały czas obracając między zębami kolczyk w wardze. Sprawiał wrażenie zagubionego i przestraszonego, jakby nie do końca wiedział, co się wokół niego działo. Nie była pewna, czy ją rozpoznał, gdy jaskrawy blask wciąż raził go w oczy. Ona sama jednak musiała opanować wszelkie złe emocje, które w tamtej chwili nią zawładnęły, aby przypadkiem nie zrobić czegoś głupiego. Wzięła kilka głębszych oddechów i wbijając wsteczny bieg, wycofała pickupa, zostawiając zdezorientowanego Luke'a samego na środku drogi.