#sześć. nienawidzę, gdy pojawiasz się na mojej drodze.

Złamię twoje małe serce

Patrząc jak upadasz

Dzięki niebywałej uprzejmości Michaela mógł umilać sobie przerwy słuchaniem muzyki na starym iPodzie, podczas gdy jego nowiutki telefon leżał samotnie zamknięty na klucz w biurku jego upartej rodzicielki. Wiedział doskonale, że każda próba jego odzyskania, która nie była powiązana z poprawą ocen mogła sprawić, że tylko bardziej by się pogrążył, dlatego od razu zrezygnował z możliwości wykradania sprzętów z szuflady. Przeglądał właśnie stworzoną przez przyjaciela playlistę, przeciskając się przez tłum dzieciaków na szkolnym korytarzu. Zupełnie niepostrzeżenie wpadł w kogoś z pełnym impetem, obijając sobie czoło. Jedna ze słuchawek mu wypadła z ucha.

- Kur … - jęknął, rozcierając pulsujące z bólu miejsce, kiedy zorientował się, kim był jego przypadkowy napastnik. - Irwin?

Luke popatrzył na niego, nie kryjąc ogromnego zdziwienia. Ashton wykrzywił usta w głupim uśmiechu, drapiąc się po głowie. Poprawił bandanę, chowając pod nią za bardzo odstające kosmyki rozczochranych włosów. Spojrzenie Hemmingsa momentalnie powędrowało na drzwi toalety, z których przed chwilą dość niespodziewanie wyłonił się przyjaciel. Nie byłoby zapewne w tym nic dziwnego, gdyby nie prowadziły one do łazienki dla dziewczyn. Ponownie zerknął na szczerzącego się chłopaka, który ukradkiem próbował poprawić swoją pomiętą koszulę. Blondyn zmrużył mocniej oczy i pokręcił bez przekonania głową, wzdychając obojętnie. Kiedy tylko dostrzegł, że Ash otwierał usta, aby się wytłumaczyć, krótkim gestem ręki dał mu do zrozumienia, że nie miał najmniejszej ochoty go słuchać. Ominął chłopaka szerokim łukiem i wsunął dłonie pod szelki plecaka, lawirując w tłumie uczniów, aby dotrzeć do sali okupowanej przez centrum nauczania, gdzie mimo wszystko liczył na spotkanie Keller.

- O mój boże! - pisnęła niewysoka brunetka, kiedy tylko przekroczył próg klasy. Chłopak instynktownie przymknął oczy, nie mogąc znieść tych ultradźwięków, która z siebie wydawała. Jej ciemne, brązowe oczy otworzyły się szeroko, a jasna cera pokryła się pąsowymi rumieńcami. Podskoczyła podekscytowana i w ułamku sekundy znalazła się tuż przed blondynem. - Luke Hemmings. Najprawdziwszy Luke Hemmings – dodała z rozmarzeniem chwilę po tym, jak odzyskała na nowo oddech. Przesunęła dłonią po jego ramieniu, z przejęciem lustrując całą jego sylwetkę. Chłopak wymusił słaby uśmiech, odruchowo cofając się o krok. Szaleństwo w jej oczach było aż nadto zauważalne. - Najmłodszy kapitan w historii szkolnej drużyny koszykówki, najmłodszy rekordzista w ilości zdobytych punktów w jednym meczu, pokonujący tym samym dwudziestopięcioletni rekord, który niegdyś należał do wielkiego Andrew Hemmingsa, jego ojca, zdobywca tytułu największego odkrycia w lidze i to już w pierwszym roku swojej licealnej przygody z koszykówką …

Luke oniemiał. Przez chwilę miał wrażenie, że dziewczyna nigdy nie przerwie swojego monologu na temat jego osiągnięć, których on sam w połowie już nawet nie pamiętał. Kiedy zeszła z tematu sportu, rozpoczynając wymienianie wszystkich tytułów mistera balów szkolnych, chłopak nerwowo przełknął ślinę, z przerażeniem przyglądając się jej. Zdawało mu się, że całą tę wyliczankę wypowiedziała na jednym wydechu. Gdy zrobiła przerwę na zaczerpnięcie powietrza, postanowił wykorzystać ten moment, aby coś powiedzieć.

- Szukam Kel... - zaczął, ale dziewczyna momentalnie weszła mu w słowo.

- Tak, tak. Arielka mówiła mi, że teraz nie może ci pomóc, dlatego ja przejmę jej obowiązki. Jestem Lexie – wyjaśniła drżącym z ogromnych emocji głosem. Jej mała dłoń wciąż spoczywała na jego ręce, sunąc subtelnie po napiętych mięśniach. Luke spojrzał w dół, a ona zmieszana momentalnie odsunęła się, chichocząc radośnie. Pokiwał głową z wykrzywionymi ustami, dla pewności krzyżując ręce na piersiach. Musiał dać jej jakoś do zrozumienia, że mimo wszystko nie życzył sobie aż tak wielkiej poufałości.

- Arielka? - spytał po chwili, śmiejąc się w duchu nad tym infantylnym zdrobnienie jej i tak dziwnego imienia.

- Tak, tak – przytaknęła, gdy jej dłoń ponownie powędrowała w kierunku przedramienia chłopaka, a opuszki palców dotknęły jego skóry. Rzucił jej sugestywne spojrzenie, ale ona zdawała się go w ogóle nie zauważać. - Nie martw się, jestem naprawdę dobra z angielskiego, jesteś w niezłych rękach – wyznała, posyłając mu krótkie, zalotne spojrzenie. Zatrzepotała kokieteryjnie rzęsami i założyła pasmo włosów za ucho. Gdy znowu zrobił krok do tyłu, natrafił na ścianę, a to oznaczało tylko jedno, nie miał już żadnej drogi ucieczki. W myślach powtarzał wszystkie znane mu przekleństwa, które z miłą chęcią skierowałby w tamtej chwili prosto w twarz Keller. Zacisnął mocno zęby, a palce wbił mocniej w skórę ręki.

- Słuchaj …

- Jasne, nie ma sprawy, możemy zaczynać nawet od teraz. Możemy również umówić się na dodatkowe lekcje, nie ma problemu – zaproponowała zanim zdążył cokolwiek powiedzieć. Odwróciła się raptownie na pięcie i w podskokach ruszyła w stronę regałów z książkami. Luke spojrzał z utęsknieniem w stronę drzwi, próbując wymyślić jakąś wiarygodną wymówkę, aby się z tego wykręcić. Był pewny, że nie przeżyłby kolejnego spotkania w towarzystwie Lexie, która miała najwyraźniej jakąś chorą obsesję na punkcie jego osoby i żadne telefony czy samochody nie były warte aż tak wielkiego poświęcenia z strony chłopaka. Potrząsnął lekko głową, zaciskając usta.

- Zabiję ją – warknął do siebie, przymykając ze złości powieki. Samo wspomnienie Ariel sprawiało, że miał wyjątkowo silne, mordercze zapędy i gdyby tylko stanęła mu w tamtym momencie na drodze z trudem zapanowałby nad tym, aby przypadkiem nie udusić jej gołymi rękoma. - Jak ja jej nienawidzę!

Nie mógł pozwolić na to, aby jakaś kulejąca nieudacznica pogrywała z nim w taki sposób. Był przekonany o tym, że wybór Lexie nie był przypadkowy. Westchnął z bezradnością, a jego myśli opanowała teraz tylko jedna wizja. Zniszczenie życia Keller. Krótki, diabelski uśmieszek przebiegł przez jego twarz.

Musiał jedynie znaleźć jej słaby punkt.

#

Ariel zatrzymała się między stolikami i rozejrzała dookoła, próbując namierzyć Caluma pośród chmary pałętających się po stołówce dzieciaków. Prawie niezauważalny cień półuśmiechu pojawił się na jej ustach, gdy odnalazła go przy jednym z ostatnich wolnych miejsc, gdzieś na końcu ogromnej sali. Żwawym krokiem ruszyła w tamtym kierunku. Ustawiła tackę z drugim śniadaniem tuż przed nim i zajęła puste miejsce naprzeciw niego. Chłopak nawet nie raczył podnieść głowy, by się z nią przywitać, burcząc tylko coś niewyraźne pod nosem. Cała jego uwaga skupiona była na czytanej książce, ale Keller nie była w stanie odszyfrować tytułu, ponieważ okładka była w wyjątkowo opłakanym stanie.

- Co czytasz? - zapytała z beztroskim uśmiechem, przegryzając kawałek marchewki.

- Yhm – mruknął cicho, przewracając kolejną stronę. Blondynka wywróciła oczami, zabierając z jego tacki czekoladową babeczkę. Uwielbia go za to, że zawsze o niej pamiętał. Hood podparł głowę na ręce i zaczął okręcać kosmyk włosów wokół palca, pochłaniając kolejne linijki tekstu, przy okazji totalnie ignorował obecność dziewczyny, co niekoniecznie jej się podobało. Ale zdawała się przywyknąć do tych chwilowych oderwań od rzeczywistości przyjaciela, choć nie zawsze je z pokorą akceptowała. Kopnęła go pod stołem w łydkę, ale nawet to nie było w stanie zwrócić jego uwagi. Zmarszczył tylko lekko nos i pokiwał ręką, aby dała mu w końcu spokój.

- Calumie Thomasie Hood, synu cudownej Joy i równie wspaniałego Davida, urodzony tegoż pięknego zimowego dnia pamiętnego roku tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego szóstego, masz zamiar raczyć mnie swoją bezcenną uwagą, czy choćby krótkim, przelotnym spojrzeniem na tej przerwie? Czy może ja, biedna uciśniona duszyczka, nie jestem godna tego wszystkiego? - zapytała podniosłym tonem, palcem delikatnie pukając w oprawę książki. Czarnowłosy nie zareagował, mrużąc jedynie powieki i oblizując językiem wargi.

- Biologię na drugim piętrze – odparł nagle, a Ariel uniosła nieznacznie brew, przyglądając mu się z niepokojem. Doszło do niej, że nadal w ogóle jej nie słuchał, wirując w świecie swojej fikcji. Westchnęła ciężko, z impetem opuszczając ręce na blat stołu, a stłumiony huk rozproszył się momentalnie w gwarze, jaki panował na stołówce. Zrozumiała, że tym razem musiała przyjąć porażkę z dumą, pokonana przez kolejne wielkie dzieło literatury.

- Ale jestem najlepszą rzeczą, jaka cię w życiu spotkała, no przyznaj – powiedziała żartobliwie, chcąc się z nim jeszcze podroczyć i wykorzystać jego zadumanie.

- Tak Ariel – szepnął, a ona parsknęła głośno, rejestrując wszystko na telefonie. - Podwiozę cię jutro do szkoły – dodał po chwili, ale tego już nie nagrała, wciąż zanosząc się szaleńczym śmiechem. Odłożyła komórkę na bok i znudzona spojrzała na niego.

- Poćwiczymy dzisiaj trochę, coooooooo? - jęknęła i chwyciła książkę w obie dłonie, dociskając ją do stołu. Calum niespiesznie uniósł głowę i na nią popatrzył. - Mam pewien pomysł na refren naszej konkursowej piosenki – dodała z wyszczerzonymi zębami, poruszając zabawnie brwiami. W jego oczach dostrzegła iskierkę zawahania, co nie zwiastowało niczego dobrego. Entuzjazm uleciał z niej jak pęknięta bańka mydlana. Z wysuniętymi w smutku ustami, opuściła bezradnie ramiona i skuliła się zatroskana. Intuicja podpowiadała jej, że odpowiedzieć ani trochę nie będzie satysfakcjonująca.

- Zaraz po lekcjach mam trening, a za dwa dni mecz, więc będziemy pewnie do późna na sali – zaczął się tłumaczyć, a Ariel zdawała się jeszcze bardziej zamykać w sobie. Celowo unikał jej spojrzenia, a policzki delikatnie zarumieniły się. Zdawała sobie sprawę, że nie mogła mieć do niego o to pretensji, bo przecież właśnie spełniał jedno ze swoich największych marzeń, ale mimo wszystko od jakiegoś czasu czuła, że zaczynała go tracić na rzecz tej głupiej gry. Z pewnością było to tylko pozbawione wszelkiego sensu złudzenie, bo przecież Calum był jej najlepszym przyjacielem, ale tęskniła za czasami, kiedy miała go na wyłączność. Była po prostu wielką egoistką i nie lubiła się nim dzielić z nikim innym.

- Oh – sapnęła, robiąc naburmuszoną minę. Hood chwycił pospiesznie jej dłoń i uśmiechnął się delikatnie.

- Jutro przed zajęciami możemy skoczyć na czekoladowego shake'a.

- Myślisz, że możesz mnie przekupić czekoladowym shake'iem? Myślisz, że mam pięć lat i dam się nabrać na takie tanie posunięcia? - naskoczyła na niego z oburzeniem, a Calum zdawał się lekko wycofać pod wpływem jej morderczego spojrzenia. W końcu ponownie siadła na krześle, a kąciki jej ust uniosły się nieznacznie. - Masz rację! Jesteśmy na jutro umówieni! - zgodziła się z nieskrywaną radością w głosie i klasnęła w dłonie, bo przecież oboje doskonale znali jej słabość do wszystkiego, co związane było z czekoladą. Chłopak wyraźnie ożywił się, choć początkowo chyba naprawdę przeraził go jej ostry ton. Roześmiała się głośniej, kiedy dostrzegła, jak odetchnął z ulgą.

- Przyjadę po ciebie z rana – zaproponował, a ona skinęła tylko głową z ekscytacją. Była już gotowa odpowiedzieć, kiedy do ich stolika ktoś niespodziewanie podszedł. Gwałtownie odwróciła się w bok.

- Cześć, ummmmm … - rozpoczął przywitanie ich nieoczekiwany towarzysz i z błagalnym wzrokiem spojrzał na stojących za jego plecami chłopaków, szukając u nich pomocy. Najwyraźniej miał problem z przypomnieniem sobie imienia Caluma.

- Calum – podpowiedział mu szeptem jeden z kręconymi włosami, przewiązanymi bandaną.

- Właśnie, cześć Calum – powtórzył radośnie blondyn. Nawet przez moment nie poczuł się źle z myślą, iż kompletnie nie kojarzył swoich kolegów z drużyny.

- Cześć Luke – odpowiedział z drżeniem Hood, wciąż niedowierzająco spoglądając na trójkę chłopaków. - Ashton, Michael – skinął na pozostałą dwójkę, ale oni najwyraźniej nie byli zainteresowani jego osobą.

Ariel zmrużyła oczy, obserwując wyjątkowo dziwną postawę przyjaciela, który z zauważalnym oczarowaniem zareagował na to podejrzane pojawienie się Hemmingsa i jego zgrai. Zazwyczaj ludzie ich pokroju nie zadawali się z takimi outsiderami jak oni, a już na pewno nie czynili tego tak publicznie, na stołówce pełnej uczniów. Zwykle trzymali się w swoich zamkniętych, hermetycznych grupkach bogatych, rozpieszczonych dzieciaków.

- Zbieramy się zaraz na sali, krótkie omówienie spraw związanych z wyjazdem na mecz. Idziesz z nami? - zapytał, uśmiechając się tak nieszczerze, że dziewczyna poczuła, jak zjedzona przed chwilą babeczka szukała drogi powrotnej. Nie była pewna, czy celowo ją ignorował jej obecność, czy po prostu był tak zaabsorbowany swoją osobą, iż nie zauważał niczego wokoło. Miała nadzieję, że przyjaciel wyśmieje tę propozycję i nie zostawi jej tam osamotnionej, ale w tej samej chwili, kiedy w myślach wypowiadała to życzenie, Calum wrzucał właśnie książkę do plecaka i trochę zbyt energicznie pokiwał głową. Jego ciemne tęczówki błyszczały radością, zupełnie jakby ktoś rzucił na niego jakiś urok. Dopiero kilka kroków dalej zorientował się, że nawet nie raczył pożegnać się z nią.

- Ariel, odezwę się później! - zawołał przepraszającym tonem, machając do niej od niechcenia i biegiem dołączył do grupki chłopaków. Blondynka z niedowierzaniem i szeroko otwartymi ustami wpatrzona była w oddalającą się postać Caluma, który najwyraźniej oszalał, bo innego wytłumaczenia jego zachowania nie potrafiła odnaleźć. Tak po prostu porzucił ją, dla bandy szkolnych gwiazdeczek, którymi jeszcze nie tak dawno gardził. Dokładnie w tym samym momencie Hemmings spojrzał przez ramię, posyłając jej niedługie, pełne triumfu spojrzenie. Zacisnęła mocno palce w pięści, uderzając jedną z nich w stolik. Stojąca na środku butelka wody zakołysała się niebezpiecznie, gdy z mordem w oczach sięgała po kulę, szepcząc mało cenzuralne epitety pod adresem znikającego za drzwiami blondyna.

Jeśli to zwiastowało początek wojny, to ona ochoczo zamierzała podjąć takie wyzwanie. Nie było piękniejszej wizji, niż zniszczenie wielkiego Luke'a Hemmingsa.