#cztery. nienawidzę, gdy wypowiadasz moje imię.

Jesteś jeszcze taka naiwna

- Popatrz! - pisnęła z podekscytowaniem Ariel, rzucając na stolik pomiętą kartkę w kolorze jaskrawej zieleni z wielkimi czarnymi literami i jednym, raczej nie rzucającym się w oczy koślawym rysunkiem perkusji. Lokalne radio organizowało konkurs, w którym główną nagrodą była możliwość nagrania własnego demo w profesjonalnym studio. Calum przełknął resztkę szkolnego obiadu i oblizując usta, spojrzał na nią z nieudawanym niezrozumieniem. Dziewczyna przewróciła tylko oczami i westchnęła bezradnie, biodrem delikatnie go popychając. Wcisnęła się na zajmowaną przez niego ławkę i porwała z plastikowej tacki resztkę czekoladowej babeczki. Z błogim uśmiechem na ustach pochłonęła słodką muffinkę, wskazującym palcem sunąc po wielkim tytule na papierowym ogłoszeniu. Bez żadnego skrępowania poczęstowała się również colą z otwartej przez chłopaka puszki.

- Super, świetnie, fantastycznie – przytaknął czarnowłosy, siorbiąc swój napój przez kolorową słomkę, po tym jak dość stanowczo, mimo jej protestów i oburzonej miny, odzyskał swoją własność. - Ale co to ma wspólnego ze mną?

- Oh głuptasku! - Keller odparła przez zaciśnięte zęby, ostatkiem silnej woli hamując swoje rozdrażnienie. Zmierzwiła palcami jego czuprynę i posłała krótki, nieco sarkastyczny uśmiech. Usiadła wygodniej, potrząsnęła głową i dumnie wypięła pierś do przodu, po czym odchrząknęła znacząco. - Prezentuję ci nowy, niezwykle utalentowany i obiecujący zespół: Małe Syrenki! - dodała i rozpostarła na całą szerokość ręce, po czym wyszczerzyła zęby, zalotnie pomrugując powiekami. Lekko oszołomiony Calum rozejrzał się na boki po wypełnionej uczniami stołówce z uniesioną w geście zdezorientowania brwią. Wykrzywił usta, zerkając w stronę Ariel.

- Kogo masz na myśli? - zapytał bojaźliwie, a wyraz jej twarzy spowodował, że niezauważalnie odsunął się na kilka centymetrów. Znowu pokręciła głową, próbując udawać, że nie usłyszała jego pytania. Opuściła ręce i z dezaprobatą uderzyła dłońmi w swoje nogi. Odetchnęła głęboko i podsunęła się do niego, obejmując go ramieniem. Przytuliła się do chłopaka.

- Mówię o nas, idioto! – syknęła z wymuszonym, anielskim uśmieszkiem na twarzy, a Calum przełknął jedynie nerwowo ślinę, otwierając szerzej oczy.

- Chyba żartujesz – jęknął przerażony.

- Nie. Poza tym mieliśmy już debiut, jako duet – wyjaśniła spokojnie, chwytając leżącą na blacie kartkę. Rozprostowała ją w dłoniach i z malującym się w oczach podekscytowaniem prześledziła kolejny raz wzrokiem treść ogłoszenia. Czubek jej języka sunął po wardze.

- Ariel, to były urodziny mojej przygłuchej babci.

- I? - dopytywała ze wzruszeniem ramion, jakby ten fakt zupełnie nie miał dla niej żadnego znaczenia.

- Tylko się ośmieszmy.

- Pieprzysz głupoty, twoje piosenki są genialne! Dodając do tego mój niebanalny głos i dobre gitarowe brzmienie, zmieciemy ich wszystkich! - wyznała z ogromną pewnością w głosie, dla przypieczętowania swoich racji uderzając pięścią w stolik. Calum aż drgnął, mrużąc nieznacznie oczy.

- Nie – odpowiedział krótko, ale nie miał odwagi by spojrzeć jej w oczy. Ariel parsknęła prześmiewczo.

- Calum – odezwała się do niego nad wyraz ostrożnie, obejmując jego dłoń. Chłopak podniósł zlękniony wzrok, a kąciki jej ust delikatnie uniosły się.

- Nie! - powtórzył niespodziewanie, jakby nieco bardziej zdecydowanie, ale to tylko spotęgowało jej rozbawienie. Z zaciekawieniem uniosła jedną z brwi i znowu zbliżyła się do niego. Zakręciła kosmyk włosów wokół palca, wysuwając do przodu usta.

- Calum, słońce moje – westchnęła ciężko. - Nie zapomniałeś o czymś?

- O czym?

- Punkt dwudziesty.

Hood patrzył przez chwilę otępiałym wzrokiem na blondynkę, analizując jej słowa, kiedy wyczekująco spoglądała na jego reakcję. Nie miał pojęcia, o co mogło jej chodzić. Jednak gdy sugestywnie zaczęła poruszać brwiami, wszystko stało się jasne. Sekundę później opuścił zrezygnowany ramiona, pochylając pokornie głowę.

- OK! - zgodził się i mimo iż ta akceptacja była wymuszona szantażem, to Ariel klasnęła z radością w dłonie, po czym pocałowała go przelotnie w policzek i chwytając opartą o bok stołu kulę, podniosła się z siedzenia. Odwróciła się przez ramię i puściła do niego oczko, ale Calum najwyraźniej nie podzielał jej szampańskiego nastroju. - Tylko musimy wymyślić nową nazwę! - zastrzegł od razu, a ona przytaknęła dla świętego spokoju, choć chyba oboje doskonale wiedzieli o tym, że decyzja podjęta przez dziewczynę była wiążąca i niemożliwa do zmiany.

- Muszę powiedzieć o tym Ronnie! - oznajmiła pobudzonym głosem. - A tak w ogóle, to gdzie ona jest? - zapytała z wahaniem, rozglądając się po gwarnym pomieszczeniu w poszukiwaniu przyjaciółki. Dopiero teraz odkryła brak jej obecności.

- Pewnie mizia się z tym swoim tajemniczym chłopakiem, którego jeszcze nikt nie widział – odparł z nutką odrazy Cal, ale Ariel wzruszyła tylko obojętnie ramionami, nie zamierzając się na razie tym zupełnie przejmować.

- Lecę, bo mam stawić się zaraz w biurze dyrektorki.

- Tylko nie połam nóg – zażartował na odchodne, a jego twarz po raz pierwszy tego popołudnia rozjaśniło prawdziwe szczęście, zwłaszcza, że rzadko wychodziły mu podobne riposty. Ariel w typowy dla siebie sposób wzniosła oczy, machnęła na niego ręką i opierając się na kuli, dokuśtykała do wyjściowych drzwi stołówki.

#

Przechodząc obok sekretariatu, posłał w kierunku pani Clark ciepły uśmiech, a kobieta bez wahania odpłaciła mu tym samym. Doskonale zdawał sobie sprawę z własnego uroku, któremu nawet pracujące dla jego matki sekretarki nie były w stanie się oprzeć. Poprawił czapkę, przekręcając daszek do tyłu, a kilka niesfornych kosmyków nad uchem wysunęło się spod nakrycia. Sięgnął do kieszeni po telefon i przeskoczył kolejne piosenki na playliście, zatrzymując się dopiero na dziesiątej pozycji. Ze słuchawki popłynęła znajoma muzyka, a na jego usta wpełzł błogi uśmiech zadowolenia. Nie miał pojęcia, dlaczego został wezwany w trybie natychmiastowym, jednocześnie musząc zrezygnować z przerwy obiadowej. Z niedbale przewieszonym przez ramię plecakiem zajął jedno z wolnych miejsc w poczekalni, nie mogąc uwierzyć w to, że musiał czekać w kolejce, by spotkać się z własną matką. Wysunął przed siebie długie nogi, opierając głowę o ścianę i z przymkniętymi oczami wsłuchiwał się w kolejny kawałek na liście.

Równie szybko uniósł powieki, kiedy tylko wyczuł gdzieś nieopodal zapach czekolady. Rozejrzał się nerwowo dookoła, ale dostrzegł tylko siedzącą w kącie po drugiej stronie korytarza dziewczynę. Między nogami trzymała wypełniony po brzegi książkami plecak, niespokojnie ugniatając w dłoniach jego skórzany pasek. Opuścił obojętny wzrok, choć nie potrafił się pozbyć tego dziwnego wrażenia, które czasami nawiedzało go po felernej nocy, podczas której został okradziony z ulubionej koszuli. Jeszcze raz spojrzał na siedzącą w kompletnej ciszy blondynkę. Miała na sobie stare, poprzecierane jeansowe ogrodniczki, pod którymi dostrzegł rozdarty t-shirt Nirvany. Westchnął ciężko, bo był przekonany, że nie zdawała sobie nawet sprawy, kim ten zespół był, nie wspominając już nawet o ich muzyce, a takich ludzi nigdy nie tolerował. Dziewczyna musiała wyczuć jego namolne przypatrywanie się, bo w pewnej chwili uniosła głowę, a przesłaniająca dotąd jej twarz grzywka rozsunęła się na boki. Puste, błękitne spojrzenie uważnie zlustrowało jego oblicze, a cały ten czas żadna z jej powiek nawet nie drgnęła. Luke miał przez ułamek sekundy wrażenie, że kąciki jej ust uniosły się, ale wyraz twarzy dziewczyny pozostawał niezmiennie kamienny, dlatego wmówił sobie, że musiało mu się coś przywidzieć. W końcu blondynka wróciła do bazgrania w swoim pokrytym czarną skórą szkicowniku, który trzymała na kolanach. Ciszę burzyło teraz szuranie końcówki długopisu po papierze.

Drzwi do gabinetu Liz otworzyły się z cichym skrzypieniem, a ze środka wyszedł jakiś uczeń. Zaraz za nim Hemmings ujrzał matkę, która uśmiechnęła się szeroko na jego widok. W jej spojrzeniu było jednak coś niepokojącego. Jego entuzjazm był nieco mniejszy, bo właśnie tracił długą przerwę na jakieś tajemnicze spotkania, które równie dobrze można było przeprowadzić po zajęciach w domu.

- Luke, Ariel, zapraszam – oznajmiła uroczyście kobieta i ruchem ręki nakazała wejść do środka. Kątem oka dostrzegł, że towarzysząca mu wcześniej dziewczyna również podniosła się z niewygodnego krzesełka, po czym chwyciła kulę i ruszyła w jego stronę, starając się nie wypuścić ciężkiego plecaka. Z zaciekawieniem obserwował jak kuśtykając, zbliżała się do niego. Stał w przejściu, dlatego kiedy tylko dotarła, również się zatrzymała, nie mając jak go ominąć. Niespiesznie zadarła głowę, posyłając mu krótkie, wymowne spojrzenie. Nie wiedział dlaczego, ale kąciki jego usta zadrżały delikatnie.

- Ariel? - powtórzył dla pewności imię z malującym się na twarzy niedowierzaniem, spoglądając z zainteresowaniem za jej plecy, jakby czegoś poszukiwał.

- Co ty robisz?! - zapytała z nagłą wściekłością, odpychając go od siebie. Ścisnęła mocno usta, rzucając gromem złośliwych spojrzeń w jego stronę. Luke zaśmiał się tylko głośno, widząc jej zdenerwowanie.

- No wiesz, rozglądałem się za jakimś ogonem, płetwą, czy co wy tam hodujecie w tym syrenim świecie – wyjaśnił z powagą, gestykulując żywo dłonią. Uniesiona brew dziewczyny i drgające co jakiś czas mięśnie twarzy świadczyły o tym, że resztkami sił walczyła ze sobą, aby nie wybuchnąć. Policzki momentalnie poczerwieniały.

- No chodźcie! - ponaglający głos Liz dobiegł ze środka pomieszczenia, przerywając tym samym wymianę iskrzących spojrzeń między nimi. Ariel fuknęła rozeźlona i dzielnie dzierżąc na ramieniu plecak, potraciła chłopaka w wejściu, udając się w stronę biurka dyrektorki.

- Kto nazywa swoje dziecko Ariel?! - zapytał szeptem samego siebie, podążając zaraz za blondynką, ale chyba nie spodziewał się, że mogła go usłyszeć. Przystanęła w połowie kroku i z mordem w oczach odwróciła się do niego.

- Lepsza Ariel, niż dupek.

#

Bez obracania się za siebie, czym prędzej wydostała się z gabinetu pani Hemmings, marząc jedynie o tym, aby znaleźć się w możliwie dalekiej odległości od jej syna. Początkowo chciała zignorować jego pierwszą nieobecność, ale okazał się być zwykłym kretynem, dla którego nie warto było tracić cennego czasu. Jego matka próbowała wymusić na nim przeprosiny, ale Ariel nie miała nawet na nie ochoty. Podziękowała obojgu i bez słowa opuściła pomieszczenie. Miała teraz inne, zdecydowanie ważniejsze sprawy na głowie.

- Ej! - usłyszała za sobą zachrypnięty głos, ale nie zamierzała reagować. Nadal dumnie kroczyła przed siebie, próbując dostać się z powrotem na stołówkę z nadzieją, że tym razem uda jej się odnaleźć Ronnie. Jednak uporczywe nawoływaniem nie ustawało. Wsunęła słuchawki do uszu, ustawiając głośność prawie na maksimum. Próbowała skupić się na muzyce, ale wciąż miała wrażenie, że pokrzykiwanie przebija się przez gitarową melodię. Westchnęła ciężko, nie zwalniając kroku. Z trudem udawało jej się jednak utrzymywać tak mordercze tempo, dlatego zanim minęła salę gimnastyczną, zaczęło brakować jej tchu i musiała przystopować. W tej samej chwili poczuła szarpnięcie w ramieniu. Stanęła twarzą w twarz z Hemmingsem. Dzielnie znosiła jego świdrujące, niebieskie spojrzenie. Jedynie strzępki jego słów dochodził do niej, kiedy tłumaczył zaciekle, jak bardzo zależało mu na tym, aby jednak podjęła się próby i udzielała mu korepetycji.

- Musisz mi pomóc! - dodał na sam koniec, a ona z parszywym uśmieszkiem na ustach wyjęła w końcu słuchawki.

- Mam gdzieś to, że mamusia dała ci szlaban i zabrała kluczyki od samochodu, telefon oraz całą resztę dobrodziejstw techniki. Poszukaj sobie innego korepetytora – postawiła sprawę jasno, dla wzmocnienia efektu, przytupując nieznacznie stopą. Chłopak wpatrywał się w nią z prawdziwym smutkiem w oczach. Albo był tak niesamowitym aktorem.

- The Kooks? - zapytał nagle z nieskrywanym zaskoczeniem oraz podziwem, wskazując dłonią na zwisające z jej ramion słuchawki, z których płynęła muzyka, słyszalna nawet dla niego. Ariel wywróciła oczami.

- Słuchaj – westchnęła zmęczona, opuszczając z bezradnością ramiona. - Nie zamierzam zmieniać zdania, daj sobie spokój. Bajerować w ten sposób możesz swoje tępe koleżanki, na mnie to nie działa – dokończyła i nie czekając na jego reakcję, odwróciła się plecami, ruszając w przeciwnym kierunku. Przez krótką chwilę miała nadzieję, że odpuścił, ale wtedy ponownie rozległ się jego irytujący głos.

- Zapłacę ci jeszcze raz tyle, ile oferuje moja matka – krzyknął za nią, celnie trafiając w jej potrzeby. Zatrzymała się, walcząc ze sobą w myślach. Przymknęła oczy, klnąc cicho pod nosem. Zacisnęła palce na szeklach plecach i odetchnęła głęboko. Nienawidziła, kiedy ktoś stawiał ją w sytuacji bez wyjścia, albo celowo wykorzystywał jej słabości dla własnych korzyści.

- Dobra! - zgodziła się niechętnie przez zaciśnięte zęby, nie spoglądając nawet na niego. Wiedziała, że przez najbliższy tydzień nie będzie mogła spojrzeć na swoje oblicze w lustrze. Była taka naiwna. - Stoliki nad rzeką, jutro, osiemnasta!

Nie spojrzała za siebie, nie mogąc już dłużej znieść jego obecności. Miała sobie za złe, że tak łatwo uległa, ale wizja dodatkowych pieniędzy była zbyt kusząca, by tak lekkomyślnie z nich zrezygnować. Opierając się na kuli, ruszyła w końcu w stronę stołówki.