#siedem. nienawidzę, gdy osiągasz przewagę.

Jestem kuloodporna

Świeże, wczesnojesienne powietrze wpadało do środka przez uchylone okno. Ariel z podenerwowaniem spojrzała na wiszący na ścianie zegar, przez niedługą chwilę wpatrując się w leniwie przeskakujący sekundnik. Zacisnęła mocniej usta, próbując ukryć swoją wściekłość. Calum miał pojawić się dokładnie siedemnaście minut temu, a wciąż go nie było. Telefon również nie odpowiadał. Westchnęła ociężale, związując włosy w wysokiego koka. Lekko pochyliła się nad fortepianem, a palce lewej dłoni zgrabnie zaczęły przesuwać się po czarno-białych klawiszach, roznosząc po opustoszałej klasie delikatną melodię. Zdmuchnęła opadającą na oczy grzywkę, podpierając głowę na wolnej ręce. Jej spokojny, mocny głos odbijał się od pustych ścian, niosąc echem po pomieszczeniu. Nagle drzwi klasy otworzyły się gwałtownie, a szklane skrzydło okna z hukiem rozszczelniło się. Przez pomieszczenie przemknął potężny podmuch, a kilka zapisanych nutami kartek wzbiło się w górę. Ariel odruchowo próbowała je zatrzymać, ale na niewiele się to zdało. Szum wiatru w pewnym momencie ustał, zastąpiony szemranymi szeptami. Niespiesznie uniosła głowę, zbierając z podłogi resztę pogniecionych stron zeszytu. Kiedy tylko dostrzegła tę nonszalancką sylwetkę blondyna, przekręconą czerwoną czapkę, ręce w kieszeniach dresowych spodni i futerał gitary przewieszony przez ramię, zaklęła pod nosem, nieświadomie zgniatając jeszcze mocniej papier w drżących ze złości dłoniach. Lodowate, błękitne spojrzenie chłopaka spoczęło na niej, a on z niewzruszoną miną obserwował każdy jej najmniejszy ruch. Zmrużyła mocniej powieki, gdy dostrzegła za jego plecami tak dobrze znaną jej czuprynę czarnych włosów.

- Wreszcie jesteś! - powiedziała z westchnieniem ulgi, siadając ponownie przy fortepianie i zaczęła układać na wcześniejsze miejsce zapiski z nutami.

- Ja się w ogóle nie cieszę, że cię tutaj widzę, Keller – odparł z przekąsem Luke, a ona aż drgnęła z wściekłości, słysząc z jakim lekceważeniem wypowiadał jej nazwisko, specjalnie kładąc na nie nacisk.

- Nie mówiłam do ciebie, kretynie – burknęła nieprzyjaźnie, resztkami silnej woli walcząc z chęcią uderzenia go. Nawet się nie odwróciła, by na niego spojrzeć. - Calum, spóźniłeś się! - dodała chwilę później.

- Nie sądzę, jest idealnie na czas.

Znowu ten sam irytujący głos rozbrzmiał za jej plecami. Zacisnęła powieki i wzięła głęboki oddech, starając się go zignorować. W myślach policzyła do dziesięciu.

- Calum – zaczęła nad wyraz uprzejmym tonem, siląc się na przebłysk uśmiechu na ustach. Okręciła się na stołku i z cichym westchnieniem ułożyła obie ręce na kolanach. - Musimy jeszcze sporo przećwiczyć, więc zostaw już tę bandę idiotów. W zasadzie to po co ich tutaj przyprowadziłeś? - zapytała z niesmakiem, pełnym pogardy wzrokiem lustrując stojącą przed nią trójkę chłopaków. Hood nadal z nieznanych jej przyczyn czaił się za plecami blondyna.

- Słyszałeś? - Ashton szturchnął Hemmingsa w ramię, wskazując palcem na Ariel. - Kaleka nazwała nas idiotami, psh! – zawył ze śmiechu, ale Luke popatrzył na niego litościwie, wykrzywiając usta.

- W twoim przypadku się nie pomyliła – odparł złośliwie, odpychając od siebie przyjaciela. Irwin momentalnie spochmurniał, a ten rozbawiony uśmieszek prawie od raz spełzł z jego roześmianej twarzy. Zrobił wyjątkowo głupią minę, kręcąc głową, na co Luke wzniósł wysoko oczy, opuszczając bezradnie ręce.

- Czy ja naprawdę jestem idiotą? - zapytał ze zdezorientowanym wyrazem twarzy, nachylając się w stronę Michaela za plecami Luke'a, ale ten beznamiętnie wzruszył ramionami. Ashton podrapał się po głowie, szepcząc coś do siebie pod nosem, jakby starał się właśnie przeanalizować bardzo skomplikowaną zagadkę.

- Super, świetnie, wspaniale – Ariel nagle klasnęła w dłonie, podnosząc się z krzesełka, gdy skończyli tę porywającą wymianę zdań między sobą. - A teraz z łaski swojej możecie opuścić to pomieszczenie, gdyż nie jesteście tutaj zbyt mile widziani – przyznała z pełną szczerością i pochwyciła swoją kulę, kuśtykając w stronę chowającego się Caluma. Ominęła Luke'a, potrącając go celowo ramieniem i zacisnęła palce na koszulce Hooda, wyciągając go przed szereg.

- Ale ja nie mogę – wyjęczał przerażony, robiąc krok w tył. Opuścił speszony wzrok, okręcając spód tshirtu wokół palca. Dziewczyna otworzyła szerzej oczy, nie do końca rozumiejąc jego słowa.

- Czego nie możesz? - zapytała z nieco zmrużonymi oczami, nie spuszczając wzroku z przyjaciela. Mimo jego ciemnej karnacji dostrzegła pąsowe rumieńce na policzkach. Nagle stojący obok Hemmings roześmiał się jadowicie, a ona niespiesznie spojrzała na niego. Z uniesioną brwią przyglądała się jego rozbawionej minie. - A ciebie co tak bawi?

Luke w końcu opanował się, spoglądając przez ramię na przestraszonego chłopaka, który nerwowo przestępował z nogi na nogę. Odetchnął ciężko i popatrzył na blondynkę.

- Calum od dziś dołącza do naszego zespołu – wyjaśnił z perfidnym uśmiechem na ustach.

- OK, ale co w tym takiego śmiesznego? Praktycznie od początku roku szkolnego jest w waszej drużynie.

- Nie, nie – zaprzeczył z jeszcze większym rozbawieniem, jakby właśnie opowiadała dobry dowcip. Tym razem stojący za nim Ash i Mike również się roześmiali. - On dołącza do naszego zespołu – dodał, akcentując ostatnie słowo i poklepując triumfalnie futerał z gitarą. Ariel poczuła, że zrobiło jej się gorąco.

- Trzydzieści sekund do Marsa! - powiedział nagle Ashton, dumnie wypinając pierś, a wszyscy spojrzeli na niego z powątpiewaniem. - No co?

- To nie ta nazwa, idioto – mruknął zażenowany Michael, przewracając oczami, po czym uderzył dłonią w czoło. Irwin zmarszczył z niezadowoleniem brwi i postukując wskazującym palcem po dolnej wardze, znowu się zamyślił, ale tym razem już nikt na niego nie zwracał uwagi. - Pięć sekund lata! - poprawił go Clifford i z dezaprobatą potrząsnął głową.

- Także widzisz, jedynym zbędnym ogniwem jesteś teraz ty, Keller– wyznał spokojnie Luke, posyłając jedno, krótkie spojrzenie w jej stronę. Założył ręce na piersi, poruszając sugestywnie brwiami.

- To jakiś chory żart. Calum w życiu by do was nie dołączył, prawda? - wymusiła na nim udzielenie odpowiedzi, ale chłopak nadal z ogromnym poczuciem winy milczał, starając się nie brać udziału w tej dyskusji. Im dłużej mu się przyglądała, tym bardziej utwierdzała się w przekonaniu, że blondyn tym razem jej nie oszukał.

- Nie przejmuj się tak – Luke ponownie zabrał głos, posyłając jej pogardliwy uśmieszek. - Teraz przynajmniej będzie w zespole o męskiej nazwie, a nie jakieś małe koniki morskie, czy inne tego typu.

Dziewczyna spojrzała z niedowierzaniem na Caluma, nie mogąc uwierzyć, że był zdolny do wyjawienia mu wszystkich tajemnic. Poczuła narastającą gulę w gardle, nie mogąc zapanować nad drżeniem warg.

- Ariel … - Hood zaczął trzęsącym się ze strachu i niepewności głosem, ale ona już go nie słuchała. Krótkim ruchem ręki uciszyła go i bez słowa minęła wszystkich, opuszczając klasę z niemałym trzaśnięciem drzwi. Prawie wybiegła na zewnątrz, potykając się o niewielki próg. - Ariel poczekaj!

Zatrzymała się i nabrała powietrze w płuca, gdy błagalny głos Calum nadal odbijał się pulsującym dudnieniem w jej głowie. Oddychała z niemałym trudem, wciąż nie mogąc pogodzić się z tym, co przed chwilą się wydarzyło. Odwróciła się gwałtownie w jego stronę, a każdy najmniejszy mięsień jej twarz drgał, gdy wściekle zaciskała zęby. Dłuższą chwilę dzielnie wpatrywała się w jego smutne oczy, ale rozdrażnienie kompletnie przejęło nad nią kontrolę.

- Wiesz co? Ja nawet nie jestem zła, po prostu w całym moim życiu nikt mnie nigdy tak nie zawiódł.

- Ale Ar …

- Przestań! - przerwała mu raptownie. - Daj mi dzisiaj spokój, OK? Nie chcę na ciebie patrzeć, nie chcę cię słuchać, nie mam ochoty z tobą przebywać. Wracaj do swoich nowych przyjaciół.

- Daj mi coś powiedzieć, proszę cię.

- Nie! - krzyknęła i nie poświęcając mu już nawet krótkiego spojrzenia, ruszyła w drugą stronę, a postukiwanie jej kuli odbijało się echem od pustych ścian szkolnego korytarza.

- On postawił mnie pod murem. Nie miałem wyjścia. Twoje marzenie kontra moja cała przyszłość.

Ariel zamarła. Niespokojnie rozchyliła usta, oddychając nierówno. Wsunęła dłonie do kieszeni spodni i obracając się na pięcie, ponownie spojrzała na pogrążonego w nieudawanej rozpaczy chłopaka. Jej pusty, niewyrażający żadnych uczuć wzrok spoczął na jego wyrażające wciąż niemałe przerażenie twarzy.

- Ja nie mam marzeń – wyznała, na co Calum zareagował tylko przeciągłym westchnieniem i wywróceniem oczami. Znał tę gadkę na pamięć. - Ale co to znaczy, że postawił cię pod murem?

Brunet opuścił głowę, spoglądając na pozdzierane czubki trampek. Wykrzywił lekko stopy i ciężko westchnął.

#

- Hej, Hemmings! - zawołała za wychodzącym z sali gimnastycznej chłopakiem, który okrążony był wianuszkiem wpatrzonych w niego dziewcząt. Starała się, aby jej głos brzmiał możliwie jak najbardziej naturalnie, bez cienia emocji. Gdy się zatrzymał, oglądając się przez ramię, ruszyła w jego kierunku. Zaciskała mocno dłoń na kuli, odczuwając delikatne kłucie w nodze przy każdym stawianym kroku. Musiała jednak zignorować ten ból.

- O, syrenka wynurzyła się ze swojego podwodnego świata – oznajmił z kpiną, a grupka adoratorek jak na zawołanie zachichotała w tak irytujący sposób, że Ariel zebrało się na wymioty. Wzięła głębszy oddech, nie zwracając na nie uwagi.

- Od kiedy zadajesz się z tym społecznym marginesem? - zapytała jedna z nich, robiąc maślane oczy do chłopaka.

- Nie zadaję się – odparł i zaśmiał się nerwowo. - To ona ciągle za mną łazi.

- Cofnijmy się lepiej do tyłu, bo ten kompletny brak stylu i klasy może być zaraźliwy – dodała inna i odrzuciła na plecy swoje błyszczące, długie włosy, przy okazji obdarzając blondynkę żałosnym, przepełnionym litością spojrzeniem.

- Polecam cofanie się do przodu, super sprawa – odpowiedziała ze spokojem Ariel i zbliżyła się do niej, na co dziewczyna momentalnie schowała się za pozostałe koleżanki z przerażeniem na pokrytej sporą warstwą makijażu twarzy. Tylko Luke się zaśmiał pod nosem, bo najwyraźniej nikt poza nim nie zrozumiał tej aluzji. Ariel pokręciła bezradnie głową.

- Możecie iść, jakoś sobie z nią poradzę – wyznał po chwili, rozganiając kółko adoracji i uśmiechając się do nich szeroko, podążył wzrokiem za ich znikającymi za rogiem sylwetkami. Wystarczyło jedno jego skinienie, a one posłusznie odmaszerowały, jakby były do tego zaprogramowane. Westchnął z rozmarzeniem i niespiesznie zerknął na stojącą przed nim blondynkę. Uśmiech momentalnie znikł z twarzy, gdy posłał jej zniecierpliwione spojrzenie.

- Jeśli masz ze mną jakiś problem, to mścij się na mnie, Caluma zostaw w spokoju. Doskonale wiesz, że tylko dzięki grze w tej twojej zakichanej drużynie ma szansę na stypendium, a co za tym idzie na możliwość dalszego studiowania. Wszystko, co posiada, to ta cholerna koszykówka! Bo wyobraź sobie, że nie wszyscy mają bogatego tatusia, który mimo beznadziejnych stopni zapłaci za naukę w college'u – powiedziała stanowczo, wciąż wyjątkowo dobrze panując nad wszelkimi nienawistnymi emocjami, które żywiła do jego osoby. Obiecała sobie, że tym razem zachowa totalny spokój i nie pozwoli mu wyprowadzić się z równowagi. Choć wewnątrz cała drżała. Luke parsknął śmiechem, a ona instynktownie wbiła palce w dłonie, walcząc z falą wściekłości. Nienawidziła tego cynicznego uśmieszku, który pojawiał się na jego twarzy.

- Nie rozumiem o co ci chodzi, Keller – mruknął z obojętnym wzruszeniem ramion i rozłożył na boki ręce. Posłała mu krótkie spojrzenie, uważnie przyglądając się niewzruszonej twarzy.

- W moim życiu spotkałam kilku prawdziwych idiotów, ale ty bijesz wszystkich na głowę!

- O! Dziękuję! W końcu jestem na samym szczycie twoich list. Cóż za zaszczyt! – odpowiedział piskliwym głosikiem, klaszcząc w dłonie. Doskonale zdawał sobie sprawę, jak sprawić, aby zaczęła tracić nad sobą kontrolę. Nie mogła jednak uczynić mu tej niebywałej przyjemności. Gdy tylko skończył swoje infantylne przedstawienie, obdarzyła go krzywym spojrzeniem.

- Nienawidzę cię – syknęła z mordem w oczach.

- Świetnie, ja ciebie też – przyznał z obojętnością, która sprawiała, że jeszcze bardziej go nie znosiła.

- Przez ułamek sekundy naiwnie ufałam, że może zostały w tobie jakieś resztki przyzwoitości, czy empatii, ale najwyraźniej kolejny raz źle ulokowałam swoją wiarę i nadzieję – oceniła z obojętnym wzruszeniem ramion, po czym zdecydowała, że ta rozmowa nie miała najmniejszego sensu. Ściągnął brwi, jakby słowa, które wypowiedziała naprawdę go poruszyły. Szybko jednak pozbyła się tego złudnego wrażenia, potrząsając lekko głową. Skręciła w bok, powoli oddalając się od niego. W pewnej chwili zatrzymała się i popatrzyła na niego. - Jeśli tak bardzo zależy ci na tym, aby mnie zniszczyć, to droga wolna, ale on niczemu nie jest winny. Wiem, że czerpiesz niezwykłą przyjemność z uprzykrzania innym życia, ale chociaż to rób z godnością i honorem, a nie posługuj się biednym Calumem, aby zrobić mi na złość. Chociaż raz powalcz uczciwie. Aczkolwiek naprawdę nie wiem, dlaczego obrałeś mnie za cel.

Wzięła głębszy oddech i spoglądając na chłopaka po raz ostatni, zaczęła iść przed siebie. Wciąż z trudem przychodziło jej pogodzenie się z faktem, że był na tyle podły, iż zagroził jej przyjacielowi wyrzuceniem z drużyny, jeśli ten nie zgodziłby się przyłączyć do tego zespoliku, który z pewnością był kolejnym rezultatem jego wielkiej nienawiści do niej. Nie miała wątpliwości, że gdyby ona nie brała w tym udziału, to nigdy nie wpadłby na pomysł konkurowania, bo przecież nagranie własnego demo z jego możliwościami finansowymi nie stanowiło żadnego problemu.

- Ej, Keller! - zawołał za nią, ale nawet nie próbowała się obejrzeć. - Jeśli wrócisz do naszych wspólnych korepetycji, to twój kochaś nie będzie musiał się już nigdy więcej obawiać o miejsce w drużynie.

Nieporuszona jego słowami nieco przyspieszyła i już chwilę później znikła za wyjściowymi drzwiami.