#dwadzieściadwa. nienawidzę, gdy wymykasz się z moich ramion.

Nienawidzę wszystkiego co z tobą związane

Przeciągły świst wydobył się z jego ust, kiedy za rogiem budynku szkoły dostrzegł znajomo wyglądającą postać, wspartą na kuli. Skulona, opierała się o obdrapaną ścianę. Od kilku dni skutecznie udawało jej się go unikać, choć do końca nie mógł zrozumieć dlaczego. Nie pojawiała się w szkole, nie odbierała telefonów, nie odpisywała na wiadomości, ignorując go z pełną premedytacją. I choć robił to z wielką niechęcią, to musiał przyznać, że przyłapywał się na tym, iż coraz częściej o niej myślał. Bardzo powoli i niezamierzenie, pomimo wszelkich przeciwności stawała się częścią jego nowego świata. Fakt ten przerażał go tak bardzo, że za każdym razem starał się zagłuszać wspomnienia o niej czymś innym. Wiedział, że powinien zrobić wszystko, aby uwolnić się od tego, ale jakaś nieznana mu siła wciąż pchała go w stronę dziewczyny. W jakiś magiczny sposób właśnie przy niej i dzięki niej zaczynał odzyskiwać kontrolę nad życiem. Małymi krokami wkradała się w jego odmienioną rzeczywistość, w której on sam jeszcze nie do końca się odnajdywał. Paradoksalnie wszystkie jej niedoskonałości idealnie dopasowywały się do jego słabości.

Wsuwając przemarznięte dłonie do kieszeni kurtki, ruszył niepewnie w jej stronę.

- Nieładnie tak palić i to jeszcze na terenie szkoły – powiedział na przywitanie z typową nutką rozbawienia w głosie, ale ona nawet nie poruszyła się, wciąż z ogromną zażartością zaciągając się nikotynowym dymem. Spod opadających na twarz włosów wyłoniły się nagle czarne kabelki, gdy lekko odchyliła głowę, spoglądając w zasnute chmurami niebo. Dopiero wtedy usłyszał strzępki głośnej muzyki, która rozbrzmiewała w słuchawkach. Policzki czerwieniły się od mrozu, a pomalowane ciemnym tuszem długie rzęsy zdecydowanie kontrastowały z bladą skórą. Szara mgiełka wydobyła się z jej ust po raz ostatni, gdy zdecydowanym ruchem rozgniotła niedopałek nogą. Zbierała się do odejścia, w tej samej chwili wpadając wprost w ramiona Luke’a.

- Kur … - wyrwało jej się, gdy słuchawki wypadły z uszu, a czubek perkatego nosa uderzył w klatkę piersiową chłopaka. Czapka zsunęła się z głowy, a zmierzwione włosy opadły na ramiona. Luke odruchowo objął ją, a ciche, rozbawione westchnienie sprawiło, że blondynka zadarła głowę, spoglądając na niego z wściekłością. Zmrużyła oczy, próbując wyszarpać się z uścisku.

- Znikanie bez słowa to twoje nowe hobby? – zapytał, a ona przewróciła jedynie oczami. Mały, pojedynczy płatek śniegu zatrzymał się na czubku jej zaróżowiałego nosa, ale momentalnie zdmuchnęła go.

- Tak! I byłabym najszczęśliwszą osobą na świecie, gdybyś podzielał moje zainteresowania i również znikał bez słowa, najlepiej na zawsze – wyznała, ciężko wzdychając. Luke zaśmiał się, nie mogąc dłużej z tym walczyć. Grymas niezadowolenia i zniecierpliwienia przebiegł przez jej zziębniętą twarz. – I chyba nie chcesz powiedzieć, że się o mnie martwisz.

- Zbyt wielką radość sprawia mi twoja wściekłość, kiedy tylko mnie widzisz. Uwielbiam działać ci na nerwy i to jest moje hobby – odparł sarkastycznie, ignorując ostatnie zdanie.

- Cokolwiek tam sobie ubzdurasz w tej swojej pustej głowie – mruknęła beznamiętnie, robiąc krok w tył. Schyliła się po załadowaną książkami torbę i z trudem dźwignęła ją z ziemi. Chłopak przez chwilę przyglądał się jej nieudanym próbom poradzenia sobie z ciężarami, które zdecydowanie przekraczały jej możliwości, po czym wyszarpał od niej pakunek. Początkowo protestowała, ale z racji tego, iż był zdecydowanie silniejszy, odpuściła w końcu.

- Nienawidzę cię.

- Świetnie – przytaknął.

- Świetnie, Hemmings, bardzo świetnie! Najświetniej na całym świecie! – burknęła rozeźlona, a jego nieustający uśmieszek powodował coraz większą wściekłość. Odrzuciła włosy za siebie i wysoko unosząc głowę, podążyła w kierunku wejścia do szkoły.

- Jesteś dziwna, Keller – przyznał.

- Dziękuję – bąknęła niewyraźnie, utykając niepewnie po śliskiej powierzchni szkolnego chodnika. Luke parsknął śmiechem i kręcąc bez przekonania głową, ruszył za nią. Unikała jego spojrzenia, ale miał wrażenie, że te drgające kąciki ust były znakiem, iż mimo pozornej wściekłości tolerowała jego obecność. Nadęła policzki, udając obrażoną. Była w niej pewna magia, która sprawiała, że pomimo nienawiści, nadal do niej lgnął. Czegokolwiek by nie zrobił, zawsze kończył u jej boku.

- Nie udawaj.

- Czego mam nie udawać? – zapytała zaskoczona, nie do końca chyba pojmując to, co pragnął jej przekazać. Obdarzyła go zdumionym spojrzeniem, kiedy razem przekraczali próg budynku.

- Że to wszystko ci zwisa, że nic cię nie obchodzi, że masz to wszystko gdzieś – wyjaśnił, a ona z każdym zdaniem wydawała się być jeszcze bardziej oszołomiona.

- Oh Hemmings – sapnęła bez emocji, poklepując go z udawanym rozrzewnieniem po ramieniu, kiedy na moment przystanęli przy rzędzie szafek. – Twoja naiwność jest urocza.

- Ale pocałowałaś mnie. I to nie jeden raz – zauważył rezolutnie, sądząc że udało mu się zyskać nad nią przewagę. Dziewczyna prychnęła z rozbawieniem.

- Po pierwsze – zaczęła, unosząc wskazujący palec. – To ty pocałowałeś mnie. Po drugie nie rozumiem dlaczego przykładasz tak wielką wagę do tego, że twoje wargi przez totalnie nieszczęśliwy zbieg okoliczności dotknęły moich warg. To naprawdę nie miało żadnego znaczenia.

Luke już otwierał usta, aby coś odpowiedzieć, ale w tej samej chwili ktoś niespodziewanie im przerwał.

- Popatrzcie, popatrzcie – Za ich plecami rozległ się pełen ironii głos Ashtona. Równocześnie spojrzeli w tył, dostrzegając paczkę przyjaciół Luke’a. U boku Michaela stała Rachel, ta sama, która jeszcze kilka tygodni temu przysięgała swoją wielką miłość do niego, ale wtedy był kapitanem drużyny i wszyscy go bezgranicznie uwielbiali. Teraz był nikim. Zmierzył ją uważnym wzrokiem, ale ona zdawała się go w ogóle nie dostrzegać, wpatrując się w jego kolegę jak w obrazek. Blondyn skrzywił się, kątem oka zerkając w stronę Ariel. Ta pozostawała niewzruszona, obserwując wszystkich bez słowa, jakby czekając na odpowiedni moment do ataku. – Widzę, że nowe otoczenie nie wpływa na ciebie zbyt korzystnie – dodał chwilę później, z grymasem odrazy szturchając go ręką w ramię.

- Ćpun i pokraka, idealne połączenie – zaświergotała przesłodzonym głosem brunetka, wtulając się w Clifforda. Luke zacisnął mocniej usta, a zwarte w pięści palce zadrżały nerwowo. Cała stojąca przed nimi grupka roześmiała się głośno, a on nie był w stanie wydusić z siebie nawet jednego zdania, by się jakoś obronić przed tą niemiłą zaczepką. Tak po prostu pozwolił, by bezpodstawnie drwili sobie z niego i Ariel.

- Sądziłem, że oszukiwanie swoich najlepszych przyjaciół to szczyt twoich możliwości, ale upadłeś jeszcze niżej i zadajesz się z jakąś popieprzoną, szaloną kaleką – syknął z niesmakiem Mike, obdarowując blondynkę krótkim spojrzeniem.

- Nie zadaję się z nią, wiesz dobrze, że matka zmusza mnie do tych głupich korepetycji – Luke zaczął się tłumaczyć, nerwowo spoglądając na kolegów z drużyny. Nie był jednak już w stanie poświęcić nawet krótkiego spojrzenia stojącej wciąż obok dziewczynie. Sam nie potrafił zrozumieć, dlaczego te właśnie słowa padły z jego ust. Nie był w stanie racjonalnie wytłumaczyć, dlaczego postanowił wyprzeć się blondynki.

- Tak, dokładnie, korepetycje z angielskiego – potwierdziła nagle Ariel, włączając się do dyskusji. Wszyscy spojrzeli na nią zaskoczeni. Luke otworzył szerzej oczy, nie wiedząc, czego mógł się po niej spodziewać, zwłaszcza po tym, co przed chwilą powiedział. – Dziś poznawaliśmy literkę ‘s’ i ‘k’. ‘S’ i ‘k’ jak skończony kretyn – dokończyła z cynicznym uśmieszkiem na twarzy, odbierając od niego stos książek. Posłała mu ostatnie, niedługie spojrzenie, po czym z typową dla siebie dumą, niemrawo kuśtykając ominęła całą grupę, udając się w stronę biblioteki.

Pierwszy raz w życiu poczuł coś tak nieprzyjemnego, gdy jej sylwetka znikała za drzwiami.

#

- Hej, Keller, zaczekaj! – Usłyszała za sobą przebijający się przez uliczny gwar krzyk, gdy zmęczona wracała do domu. Nie musiała się nawet oglądać, doskonale rozpoznając lekko zachrypnięty głos. Nie zatrzymała się jednak, wciąż uparcie podążając przed siebie. Otuliła się szczelniej szalikiem, gdy chłodny podmuch wiatru uderzył w nią ponownie, szczypiąc w nieosłonięte policzki. Śnieg pod jej nogami nieprzyjemnie skrzypiał, gdy niewielkie stopy zostawiały na nim delikatne ślady. Było już ciemno i coraz bardziej mroźno, a iskrzące się w blasku latarni płatki śniegu wirowały w powietrzu. Gdy kolejny raz jej nazwisko przedarło się przez uciążliwy szum, wzięła głębszy oddech i przystanęła na moment, pozwalając chłopakowi się dogonić. Stanął przed nią zdyszany, poprawiając niedbale nasuniętą na głowę czapkę i pasek od plecaka, który notorycznie osuwał się po rękawie niezapiętej kurtki.

- Co? Wszystko już chyba zostało powiedziane – powiedziała, ale w jej głosie nie było słychać ani krzty pretensji. Zdawała się być zupełnie spokojna.

- Wtedy w szkole … ja nie chciałem … to nie tak – zaczął się tłumaczyć, niespokojnie wymachując rękami. Cały czas przyglądała mu się z uwagą, nie do końca pojmując sens jego słów.

- I?                            

- No i ten … nooooo … - mruknął, drapiąc się po głowie, jakby nie potrafił znaleźć odpowiedniego słowa.

- Chcesz przeprosić? – zapytała beznamiętnie, zmuszając go do tego, aby wreszcie na nią popatrzył, gdy cały ten czas z pewnego rodzaju zawstydzeniem unikał jej spojrzenia. Skinął niepewnie głową, zagryzając delikatnie dolną wargę i nieustannie przesuwając między zębami niewielki kolczyk.

- Właśnie, przeprosić – powtórzył za nią, choć doskonale widziała, jak wielką trudność sprawiało mu wypowiedzenie tych słów.

- Ok, przeprosiłeś, możesz spać spokojnie, do niezobaczenia – wyznała obojętnie, odwracając się do niego plecami. Nie zdążyła zrobić dwóch kroków, kiedy ponownie doszedł ją jego głos.

- Poczekaj, noooooo – jęknął, zagradzając jej drogę. Pustym wzrokiem wpatrywała się przed siebie, przestępując niecierpliwie z nogi na nogę.

- Boże, Hemmings, co muszę zrobić, abyś dał mi wreszcie spokój? Ile jeszcze razy musisz usłyszeć, że naprawdę cię nienawidzę, żebyś wreszcie pojął sens tych słów? Nie możesz zrozumieć, że mam w życiu odpowiednio dużo nieprzyjemności i nie jesteś mi wcale potrzebny?

Gdy wreszcie skończyła mówić, a on nadal niewzruszony stał naprzeciw niej, pokręciła z dezaprobatą głową i omijając go, ponownie spróbowała odejść.

- A jeśli ja potrzebuję ciebie? – zapytał, zmuszając ją do zatrzymania. Zamarła w bezruchu, przez krótką chwilę zastanawiając się, czy przypadkiem nie przesłyszała się. Z otwartymi szeroko ustami zerknęła przez ramię, a jej wzrok spoczął na odwróconej plecami sylwetce chłopaka. Niedługi moment utrzymywała się między nimi głucha cisza, wypełniona jedynie szczątkami dźwięków dochodzącymi z otaczającego ich świata. Luke wreszcie odważył się na nią popatrzeć. Roziskrzone spojrzenia spotkały się na nowo.

- To masz problem – odparła w końcu, wzruszając ramionami. Nie mogła pozwolić, aby jego nic niewarte słowa zrobiły na niej jakiekolwiek wrażenie. Tym bardziej nie mogła ich uzewnętrznić przed nim. Dostrzegła w jego oczach pewnego rodzaju smutek. Najwyraźniej nie był przygotowany na taką reakcję. Podszedł bliżej i dość gwałtownie chwycił ją za ramiona, potrząsając niespokojnie.

- Dlaczego jesteś taka obojętna? – wykrzyczał jej prosto w twarz, ale ona zmrużyła jedynie oczy, nie odpowiadając na jego pytanie. Wpatrywała się w niego bez słowa, nie wiedząc, jak mogłaby się w tamtej chwili zachować.

- Zwykle mam tak, kiedy kompletnie mi na czymś nie zależy.

- Nie jesteś taka naprawdę – jęknął, nie mogąc pogodzić się z tym, co właśnie usłyszał. Zmarszczył czoło, wpatrując się w nią uporczywie. Za wszelką cenę chciał, by wreszcie odsłoniła przed nim swoją prawdziwą twarz, ale ona uparcie trwała przy swoim. Kolejny raz bez emocji wzruszyła ramionami, odsuwając się od niego.

- Taka właśnie jestem – odpowiedziała cicho.

- Nie wierzę w to.

Nie miała okazji by ponownie zaprzeczyć jego słowom, bo nagle zaczęło jej się robić duszno. Wszystko zawirowało, obraz rozmazał się, a dochodzące z zewnątrz bodźce stały się dziwnie niewyraźne. Z przerażeniem odnotowała fakt, że w kieszeni kurtki nie odnalazła fiolki z tabletkami. Wpadła w panikę, bo była to jedna z tych chwil, których obawiała się najbardziej. Nieprzyjemne drżenie przejęło kontrolę nad jej wychłodzonym ciałem, a ona poczuła, że kolana niebezpiecznie się pod nią ugięły. Z oczu pociekły ciepłe, piekące łzy. Ramiona Luke’a wciąż mocno ją obejmowały i tylko to sprawiało, że nie upadła. Gdy zadarła głowę, aby na niego spojrzeć, dostrzegła cień uśmiechu na jego ustach. Szybko jednak ten uśmiech przeistoczył się w przerażony grymas. Niespodziewana fala bólu wykrzywiła jej twarz, powodując że jęknęła żałośnie. Poczuła przenikliwe ciepło, gdy chłopak przygarnął ją mocniej do siebie, wykrzykując jakieś słowa, których nie była w stanie zrozumieć. Miała świadomość, że z ogromnym trudem przychodziło mu utrzymywanie jej bezwładnego ciała w pionie. Kurczowo chwytał ją, ale na niewiele się to zdało. W końcu się poddał i oboje z łoskotem zderzyli się z zaśnieżonym chodnikiem. W tej samej chwili kolejna dawka cierpienia wstrząsnęła jej wnętrzem, a ona stopniowo zaczęła tracić dech, dusząc się. Westchnęła spazmatycznie, gdy przyłożył ciepłą dłoń do jej zmarzniętego policzka Zdążyła jedynie dosłyszeć swoje imię nerwowo przez niego wypowiadane i pełne lęku spojrzenie niebieskich oczu. Resztkami świadomości zauważyła, że pochylił się nad nią jeszcze bardziej, a gorące czoło zetknęło się z jej zmarzniętą skórą. Szorstki policzek otarł się o jej twarz, a zapach jego ostrych perfum na moment zawładnął nią. Kąciki jej drżących ust prawie niezauważalnie uniosły się, gdy malutka dłoń, która dotychczas niespokojnie zaciskała się na jego ramieniu, osunęła się bezwiednie na ziemię.

A później była już tylko pustka.