#dwadzieściatrzy. nienawidzę, gdy odchodzisz.

Powtarzam sobie, że nic dla mnie nie znaczysz

Z niewielkiego, starego radyjka stojącego w szpitalnej recepcji płynęła cicha melodia świątecznych przebojów w akompaniamencie pojawiających się co chwilę szmerów i szumienia. Luke oparł ze zmęczenia głowę o chłodną ścianę i z cichym świstem wypuścił powietrze z ust. Przedłużające się czekanie powodowało, że poziom jego zdenerwowania rósł wyjątkowo szybko. Od momentu, kiedy karetka dowiozła ich do szpitala nie miał żadnej wiadomości na temat zdrowia Ariel. Nagle na korytarzu pojawiła się pielęgniarka i podeszła do starszej kobiety, która siedziała na izbie przyjęć. Oparła się o blat lady i westchnęła zmęczona.

- Biedna ta dziewczyna – zaczęła, skupiając na sobie uwagę Luke’a. Wyprostował się i z uwagą przysłuchiwał jej słowom, choć tak naprawdę nie miał pojęcia, o kim mówiła. – To już piąty raz w przeciągu ostatniego miesiąca, kiedy do nas trafia. Strasznie mi jej żal. Przecież to jeszcze dziecko – dodała ze smutkiem, opuszczając głowę. Staruszka przytaknęła.

- Chyba nigdy nie pojmę, dlaczego tyle nieszczęścia przytrafia się takim słodkim istotkom jak ona – przyznała z nutką melancholii w głosie, przekładając kolejną stertę dokumentów.

- Najgorsze jest to, że już nic tak naprawdę nie zależy ani od nas, ani od niej. Musimy czekać na cud – powiedziała ta młodsza, zakładając za ucho pasmo włosów. Zmęczenie malowało się na jej twarzy.

- Podobno cuda się zdarzają.

Luke już nic więcej nie usłyszał, bo z sali, w której leżała Ariel wyszedł lekarz. Zerwał się więc na równe nogi, a znajdująca się na kolanach czapka bezgłośnie upadła na ziemię. Podbiegł do mężczyzny, ale nim zdążył cokolwiek powiedzieć, ten krótkim ruchem dłoni dał mu do zrozumienia, aby zamilkł.

- Przykro mi – rozpoczął, a chłopak poczuł, jak kolana się pod nim ugięły. – Nie mogę udzielić ci żadnych informacji, tylko rodzina.

- Ale … - wyjąkał, jednak doktor już go nie słuchał. W chwili, kiedy chciał jeszcze o coś zapytać, ktoś potrącił go ramieniem. Poczuł bolesne uderzenie, tracąc równowagę. Wysoki, jasnowłosy chłopak staranował go, zasapany zatrzymując się przed lekarzem.

- Witaj Frank – powiedział, witając się z ciężko oddychającym blondynem i poklepał go przyjaźnie po ramieniu.

- Co z nią? – zapytał, a mężczyzna wzruszył jedynie bez przekonania ramionami.

- Kolejny mały kryzys. Czas ucieka – wyjaśnił, nie wdając się jednak w żadne szczegóły. Luke był w zbyt wielkim szoku, aby cokolwiek zrobić. Tępym wzrokiem wpatrywał się w rozmawiających obok niego ludzi, cały czas próbując zrozumieć, o co tak właściwie chodziło. Frank odetchnął głośno i dziękując lekarzowi, wszedł do pokoju Ariel. Luke przez niedomknięte drzwi dostrzegł siadającego obok łóżka chłopaka, który pochwycił jej bezwładną dłoń i złożył troskliwy pocałunek na czole. Przesunął dłonią po nieprzytomnej twarzy, szepcząc do niej jakieś słowa. Nie był pewny jak długo stał tam, w totalnym bezruchu przyglądając się im.

- Wracaj lepiej do domu, młody – poradził mu jakiś czas później wracający z obchodu mężczyzna. Luke spojrzał na niego nie do końca świadomy tego wszystkiego, co właśnie się wydarzyło. – Jej brat się nią już zaopiekuje. Przyjdź jutro, będzie w lepszej kondycji. Poza tym godziny odwiedzin już dawno się skończyły. Nikt z nas nie chce kłopotów.

Skinął odruchowo głową, ponownie zerkając na dziewczynę i siedzącego obok Franka. Nagle sięgnął po leżącą na krześle kurtkę, narzucił ją na siebie i po prostu wyszedł na zewnątrz, zawzięcie ignorując wibrujący w kieszeni telefon. Nie miał najmniejszej ochoty z nikim rozmawiać, choć wiedział, kto tak nieustępliwie próbował się z nim skontaktować. Było już bardzo późno, więc matka z pewnością wpadła w szał, że nie zjawił się w domu. Jednak w tamtej chwili zupełnie go to nie obchodziło, potrzebował chwili samotności.  

#

Nienawidziła szpitali. Każdą wizytę traktowała jak odwiedziny w najgłębszych zakamarkach piekła, a unoszący się w powietrzu charakterystyczny zapach sterylności, bólu, cierpienia sprawiał, że robiło jej się momentalnie niedobrze. Gdy wcisnęła do plecaka kosmetyczkę i zasunęła z zgrzytem zamek, zarzuciła go na plecy i z grymasem na twarzy wymaszerowała z sali, w której spędziła ostatnie dwa dni. Spojrzała przelotnie na zegarek wiszący nad recepcją, z niezadowoleniem stwierdzając, że jej brat pojawi się nie wcześniej niż za pół godziny. Westchnęła ciężko, mimo wszystko kierując się w stronę głównego wyjścia.

- Wesołych świąt, pani Wood – odezwała się do siedzącej za niewysoką ladą kobiety, która nagle podniosła wzrok znad sterty wypełnianych papierów. Pani Wood była przemiłą, starszą osobą, która w niewielkim stopniu umilała jej każdorazowy pobyt w tym okropnym miejscu swoim niegasnącym optymizmem i uśmiechem.

- Wesołych świąt, kochanie – odpowiedziała z radością, machając jej na dowidzenia. Zawsze podziwiała jej pogodę ducha. – Brzmi to strasznie, ale mam nadzieję, że nie będziemy musiały się tutaj zbyt często w tym świątecznym okresie spotykać – dodała z przyjaznym mrugnięciem okiem, a Ariel wysiliła się na niedługie uniesienie kącików ust, kiwając ze zrozumieniem głową.

- Też mam taką nadzieję – mruknęła, odmachując do kobiety, po czym z niemałym trudem pchnęła drzwi prowadzące do wyjściowego korytarza i wsparta na kuli, zaczęła niemrawo kuśtykać. Sięgnęła po telefon, wybierając numer Franka, ale jak na złość brat nie odbierał. Byli umówieni za pół godziny, ale ona nie potrafiła już dłużeć wytrzymać i gdy tylko dostała wszystkie papiery, spakowała się i po prostu wyszła z budynku.

- Hej, Keller! – Donośny głos rozległ się za jej plecami. Poczuła krótkie ukłucie w klatce piersiowej, ale postanowiła je zignorować. Przystanęła i uniosła wysoko głowę, spoglądając na niebo z głuchym, przeciągłym westchnieniem.

- Dlaczego mnie tak karzesz, kimkolwiek tam sobie jesteś u góry? Czym sobie na to ma biedna dusza zasłużyła? – rzuciła niewyraźnie w pustą przestrzeń, obserwując sunące z zawrotną prędkością ciemne chmury. Kiedy opuściła wzrok, jej spojrzenie napotkało jasne oczy stojącego dwa kroki przed nią blondyna. Zmrużyła lekko powieki, przyglądając mu się przez chwilę w ciszy.

- Już cię wypisali? – zapytał z prawdziwie szczerą troską w jakby lekko drżącym głosie. Kaptur przesłaniał mu czoło, opadając co chwilę na zmęczone oczy. Był nieogolony, niespokojnie przeżuwając miętową gumę, której zapach wyraźnie wyczuła. Wyczekiwał niecierpliwie jej odpowiedzi, ale ona potrząsnęła jedynie głową i omijając go, zaczęła powoli iść przed siebie, ciągle poprawiając zsuwający się pasek plecaka. – Ej! – krzyknął ponownie, ale tym razem nie zamierzała reagować. Koniec kuli co jakiś czas ślizgał się na oblodzonym chodniku, uniemożliwiając jej sprawne poruszanie się. Usłyszała chrupoczący pod naciskiem stóp śnieg i ciężkie kroki chłopaka, który chwilę później dobiegł do niej.

- Co mam zrobić, abyś dał mi spokój? – zapytała z żałosnym jękiem, spoglądając na niego bez przekonania. Luke zlustrował całą jej sylwetkę, nerwowo przełykając ślinę.

- Dlaczego chcesz, żebym dał ci spokój?

- Bo cię nienawidzę – odparła oschle, wywracając oczami. – Bo mam cię dość. Bo nie chcę cię oglądać. Bo mnie wkurzasz. Bo … – Ariel chciała kontynuować, ale w tej samej chwili dość raptownie pochwycił ją i pocałował. Nie trwało to jednak zbyt długo, bo sprytnie udało jej się wydostać z objęcia i bez zastanowienia wymierzyła dość siarczysty cios w jego twarz. Wydawał się być wyjątkowo zdumiony, otwierając szerzej oczy. Przyłożył zimną dłoń do zaczerwienionego policzka.

- Ty naprawdę jesteś popieprzona – wyznał cicho, ale ona zdawała się w ogóle nie przejmować tymi słowami. Odwróciła się do niego plecami i kolejny raz spróbowała odejść. Dość stanowczo pędziła wzdłuż ulicy, starając się skupić uwagę na czymś, co zupełnie nie było związane z blondynem. Każdy kolejny krok sprawiał jednak, że zaczęła odczuwać coraz większe przemęczenie, a oddech stawał się nierówny, ciężki i duszący.

- Debil – burknęła pod nosem, mimo wszystko nie mogąc przestać o nim myśleć.

- Jezu, dziewczyno, jak ty mnie czasami wkurwiasz! Zaczekaj! – wrzasnął, chwytając ją za ramię. Przyciągnął ją gwałtownie do siebie, mocno zamykając w szczelnym uścisku. Dotknął dłonią jej policzka, odsuwając na bok wirujące na mroźnym wietrze jasne kosmyki. Odruchowo przymknęła oczy, gdy ciepły oddech owiał przemarzniętą twarz. Nie mogła dłużej znieść wpatrzonych w nią jasnych tęczówek, które z uwagą śledziły każdy najmniejszy ruch. Gdy tylko się opanowała, wzięła głębszy wdech i odważyła się na niego popatrzeć.

- Nie wiem, czego ode mnie chcesz, ale proszę cię, zostaw mnie – jęknęła błagalnie, opuszczając z bezradnością głowę. – Nie mam już na to siły.

- Na co nie masz siły? – zapytał przedrzeźniająco, marszcząc czoło. Ton jego głosu był zimny i nieprzyjemny. – Na to, by pozwolić się komuś polubić?

Ariel nerwowo drgnęła, gwałtownie spoglądając na niego. Krótką chwilę wymieniali niespokojne spojrzenia. Ona pierwsza jednak odwróciła wzrok, nie potrafiąc walczyć z natrętną obserwacją. Bardzo powoli spróbowała wydostać się z uścisku ramion i ku jej wielkiemu zaskoczeniu, Luke bez oporu pozwolił, by się odsunęła.

- Ale ty mnie nie lubisz, mnie się nie lubi – wyznała niepewnie, delikatnie zaciskając usta. Znowu z ogromnym trudem przychodziło jej oddychanie, a usilne drżenie całego ciała wcale nie pomagało. Ścisnęła dłoń, starając się nie dać po sobie poznać kolejnej chwili słabości. Chłopak wykrzywił lekko wargi, ironicznie się uśmiechając.

- W sumie to masz rację – przyznał, po czym wsunął obie dłonie do kieszeni i ostatni raz spoglądając na nią, odwrócił się. Blondynka poczuła bolesne pulsowanie na skroniach, gdy zgarbiona sylwetka oddalała się coraz bardziej. Serce ponownie zabiło zdecydowanie zbyt mocno, a przeszywający dreszcz bólu na niedługi moment rozmazał obraz przed jej oczami. Opuściła bezradnie ramiona, z szeroko otwartymi ustami chwytając łapczywie powietrze. Jedna łza potoczyła się po zaróżowiałym, ciepłym policzku, ale dość szybko ją starła, pociągając żałośnie nosem.

- No właśnie – wyszeptała, ocierając rękawem kurtki drążące z zimna wargi. Gdy znowu popatrzyła w jego kierunku, był już zdecydowanie daleko, ale w tej samej chwili, jakby poczuł jej wzrok na sobie, zatrzymał się. Chwilę trwał w kompletnym bezruchu, po czym niezwykle szybkim krokiem wrócił do niej. Przerażona wpatrywała się w niego bez słowa, gdy praktycznie w nią wbiegł, potrząsając całym ciałem.

- Masz rację – powtórzył się, wbijając w nią rozbiegany wzrok. – Nie lubię cię, nie znoszę cię, czasami to nawet cię nienawidzę – zaczął wymieniać, a ciepły oddech uderzał w jej twarz, sprawiając że co chwilę mrużyła oczy. – Boże, nikt nie jest w stanie wyobrazić sobie, jak bardzo działasz mi na nerwy i doprowadzasz do szaleństwa! Czasami mam ochotę cię rozszarpać na maleńkie kawałeczki, poszatkować, albo cokolwiek innego, byle tylko usunąć cię z pola widzenia, albo sprawić, żebyś zamknęła się. Sprawiasz, że czuję się jak wariat. I wiesz, co w tym wszystkim jest najśmieszniejsze? – zapytał, ale nawet nie dał jej możliwości odpowiedzi, cały ten czas uporczywie nią potrząsając. – Że ja chyba nie tylko czuję się jak wariat, ja jestem tym wariatem, bo pozwoliłem, aby ktoś taki jak ty zawładnął moim życiem. Nie wiem kiedy, nie wiem jak, nie wiem dlaczego, ale pozwoliłem takiej wariatce jak ty wkraść się do mojego idealnego dotąd świat i wywrócić go do góry nogami. Rozumiesz to? Wiesz o co w tym chodzi? Bo ja nie mam bladego pojęcia.

Milczała, wpatrzona w niego z przerażeniem. Nie była w stanie pojąć sensu słów, które właśnie usłyszała. Tak naprawdę jej świadomość nie chciała ich przyjąć, bo wiedziała, co z tym jednym, niezaplanowanym wyznaniem się wiązało. A ona przecież nie mogła. Zamrugała kilkakrotnie, by nie pozwolić wydostać się kolejnym łzom, choć oczy piekły ją coraz bardziej. Znowu zadrżała, gdy zacisnął dłonie na jej ramionach, zbliżając się do niej.

- Nie chcę o tobie myśleć, ale im bardziej próbuję, tym częściej pojawiasz się w mojej głowie, a to doprowadza mnie do jeszcze większego szału – kontynuował, gdy nie raczyła się odezwać i w jakikolwiek sposób odnieść się do tego, co jej powiedział. Oczy błyszczały mu z emocji. – Wyszłem teraz na głupka, co nie?

- Wyszedłem – poprawiła go cicho, a on zacisnął zęby. Dostrzegła jak mięśnie twarzy niebezpiecznie mu zadrżały.

- No widzisz! – podniósł głos, wymachując nerwowo rękami. – Jak można cię lubić? No po prostu się nie da! Jesteś taka irytująca, odpychająca, taka niezrozumiała dla mnie, a mimo to, coś ciągle krzyżuje nasze światy, choć są one tak bardzo odległe od siebie. To wszystko jest takie popieprzone!

Ariel westchnęła. Potarła dłonią twarz, niespokojnie oblizując usta. Zrobiło jej się duszno, dlatego poluzowała lekko szalik, zaciskając z całej siły powieki, gdy fala bólu wstrząsnęła ciałem. Luke bez zastanowienia pochwycił ją, ze strachem dotykając jej policzka.

- Dobrze się czujesz? – spytał zaniepokojony, ale ona tylko skinęła głową, wypuszczając powietrze. Wzięła kilka głębszych oddechów, odzyskując na nową kontakt z rzeczywistością.

- Nie musisz się mną przejmować, to nic takiego – wyznała z typową dla siebie oziębłością, ponownie od niego się odsuwając. Luke warknął złowrogo, ściskając palce w pięści.

- Jesteś po prostu głupia, inaczej tego nie mogę nazwać!

- I świetnie.

- Świetnie, rzeczywiście świetnie – dodał z wściekłością. Przesunął nerwowo kolczyk w wardze między zębami, wciąż z trudem panując na napadem złości.

- Nic nie rozumiesz, Hemmings – mruknęła prawie bezgłośnie.

- Oświeć mnie w takim razie, pani najmądrzejsza. Wytłumacz, proszę, czekam – odparł rozeźlony, tracąc powoli nad sobą kontrolę. Założył ręce na piersi, sugestywnie postukując stopą. Jego głos był agresywny, chłodny i wyjątkowo niemiły. Zdenerwowała go, choć tak naprawdę marzyła jedynie o tym, aby wreszcie sobie odpuścił i pozwolił jej odejść.

- Nieistotne – powiedziała, nie mogąc ponownie na niego spojrzeć. Roześmiał się nieprzyjemnie, wykrzywiając usta. – Daj sobie po prostu spokój. To nie ma najmniejszego sensu.

- Co ty pieprzysz? – uniósł się kolejny raz, chyba już niczego nie rozumiejąc. Ariel opuściła ręce, kręcąc bez przekonania głową. Nie chciała myśleć o tym wszystkim, bo zaczynało ją to przerażać coraz bardziej. To była jedyna rzecz, której się bała i której za wszelką cenę starała się uniknąć.

- Mieliśmy pewne zasady, a ty wszystkie je złamałeś – wyjaśniła. Luke zdawał się być już zdecydowanie bardziej spokojny, choć wciąż przestępował z nogi na nogę, wpatrzony w nią uważnie.

- Wyobraź sobie – zaczął kpiąco, wywracając oczami. – Że ja też tego nie chcę. Nie potrzebuję tego całego gówna związanego z tobą, naprawdę. Ale, kurwa, nie mogę przestać o tobie myśleć i to sprawia, że za niedługo oszaleję!

Kolejny raz sprawił, że zaniemówiła i przerażona na niego spojrzała. Nigdy wcześniej nie widziała go w takim stanie, tak do bólu szczerego, a to powodowało, że czuła się jeszcze gorzej, bo wiedziała, że to wszystko było złe. To nie miało prawa istnienia. Poniosła kolejną porażkę w swoim życiu, pozwalając mu się tak zbliżyć. I choć walczyła zażarcie o to, by jej nienawidził, los postanowił sobie z niej kolejny raz zakpić.

- Nie możesz – szepnęła drżącym głosem, obserwując niepewnie jego reakcję. Początkowo nic nie mówił, choć zauważyła że aż trząsł się z wściekłości.

- Bo co? – zadrwił, uśmiechając się z ironią. Dostrzegła w policzku niewielkie wgłębienie. Poczuła jego ciepło, gdy zrobił niewielki krok w jej stronę. I mimo iż nie planowała tego, słowa same popłynęły z jej ust.

- Bo odchodzę.

Luke parsknął śmiechem.

- Powiedz mi coś czego nie wiem, przecież to twoje ulubione zajęcie. Na przykład dziś próbowałaś odejść ze trzy razy.

- Nie – zaprzeczyła tak cicho, że prawie jej nie usłyszał. – Umieram.

Zapadła cisza. Wszystko wokoło na ułamek sekundy zamarło. Ucichły wszelkie odgłosy, śnieg na moment przestał prószyć, nawet wiatr zdawał się cichnąć. Czas się zatrzymał. I nagle jakby za dotknięciem magicznej różdżki wszystko powróciło do wcześniejszego stanu, jakby nic nigdy się nie wydarzyło, jakby nikomu nie zawalił się właśnie świat.

Luke naciągnął kaptur, wcisnął dłonie do kieszeni i odwracając się od niej, odszedł.