#dwadzieściajeden. nienawidzę śniegu.

Może po prostu nie jestem wystarczająco silny

Stępiony ołówek wysunął się z ręki, kiedy z dezaprobatą westchnęła nad kolejnym zadaniem z matematyki. Nawet idealna cisza panująca w przyciemnionym rogu szkolnej biblioteki nie pomagała w skupieniu się nad rozwiązaniem głupiego, w jej ocenie, zadania. Z hukiem zamknęła podręcznik, a opadająca ze zmęczenia głowa uderzyła o twardą okładkę, gdy z żałością westchnęła nad swoim marnym losem. Nigdy nie mogła pojąć tego, dlaczego nie obdarzono ją umysłem ścisłym. Gdy tylko wyprostowała się o mało nie krzyknęła, dostrzegając po drugiej stronie zajmowanego stolika zakapturzoną postać. Odruchowo przesłoniła dłonią usta, powstrzymując głośny jęk. Spod kaptura ciemnej bluzy wystawały posklejane kosmyki jasnych włosów. Zaciemniona, pozbawiona blasku twarz zdawała się prezentować jeszcze bardziej przerażająco w nikłym świetle tlącej się gdzieś nieopodal lampy. Wyglądał strasznie i nie było w tym stwierdzeniu żadnej przesady. Zasinienia pod oczami, drżące, spierzchnięte usta, pokryte zarostem zapadnięte policzki i ciągle zamykające się ze zmęczenia powieki potęgowały ten rozpaczliwy obraz. Niedługa chwila wystarczyła, aby ze szkolnej gwiazdy stał się nikim, a ona zbyt dobrze znała to uczucie, mimo iż robiła wszystko, byle tylko uniknąć współczucia mu. Doskonale wiedziała, że zasłużył na to swoim nieodpowiedzialnym zachowaniem. I musiał ponieść srogą cenę swoich szczeniackich zachcianek.

- No co? - warknął, kiedy nieustępliwie lustrowała go badawczym wzrokiem. Blondynka wzruszyła tylko ramionami i ponownie opuściła głowę, bazgrząc coś na kartce zeszytu. Charakterystyczny dźwięk skrobania rysikiem po papierze wypełnił opustoszałe pomieszczenie.

- Bardzo ucieszył mnie fakt, że kiedy tylko się obudziłam nie było cię już w moim domu. Chciałabym również, abyśmy tę zasadę wcieli w resztę mojego życia. Szkoła zdecydowanie znajduje się na liście miejsc, w których powinieneś mnie unikać.

- Świetnie, jestem za – wyznał.

- Świetnie.

Zapadła niewygodna cisza, w czasie której zdołali wymienić się pozbawionymi jakichkolwiek emocji spojrzeniami. Ariel miała nadzieję, że chłopak zaraz zda sobie sprawę z tego, że powinien opuścić to miejsce, zgodnie z ich niedawną umową. Zamiast tego, Luke opadł bezwładnie na blat stolika i wykrzywił usta, opuszczając wzrok.

- Trener zawiesił mnie do końca miesiąca, Irwin i Clifford nie odzywają się od wczoraj, a cała szkoła ma mnie za jednego wielkiego oszusta i ćpuna. Od bohatera do zera. Już nie mogę znieść tych pełnych pretensji spojrzeń! Nienawidzę tego! - odparł z oburzeniem, a Ariel oparła się wygodniej na krześle, krzyżując ręce. Kąciki ust delikatnie uniosły się.

- Witaj w moim świecie – powiedziała bez cienia emocji w głosie, wzruszając obojętnie ramionami. Luke odetchnął ciężko, spoglądając na nią bez przekonania. Zsunął z głowy kaptur, przeczesując palcami włosy. Był skrajnie wycieńczony, rozdrażniony i zagubiony. I chyba nawet nie zamierzał się z tym szczególnie ukrywać. - To co teraz czujesz, te ciągłe zawroty głowy, nudności, osłabienie, senność, lęk przed wszystkim, to jeszcze trochę potrwa.

- Niczego nie boję się – zaoponował momentalnie, próbując nie okazywać przed nią kolejnych swoich słabości. Parsknęła w odpowiedzi śmiechem, wywracając nienaturalnie oczami.

- Jesteś przerażony myślą, że teraz wszystko stracisz – kontynuowała, nie zważając na jego wcześniejsze słowa. Dostrzegła jak zamarł w bezruchu, wbijając w nią swój rozbiegany, nerwowy wzrok. - Ale z czasem to minie, wystarczy trochę cierpliwości i konsekwencji w ostatecznym rzuceniu tego świństwa. Jest jeszcze dla ciebie nadzieja. Tylko jej nie zmarnuj.

- Skąd ty to wszystko wiesz?

- Życie – mruknęła apatycznie, unosząc obie ręce. Zaczęła pakować książki do plecaka, cały czas czując jego baczne spojrzenie na sobie.

- A jak twoja mama? Widziałem ją w nocy w szpitalu. Już wiadomo, kto to był? - zapytał niespodziewania, całkowicie zmieniając temat. Ariel zatrzymała się i bardzo powoli uniosła głowę. Ze zmarszczonym w geście totalnego niezrozumienia czołem obserwowała przez niedługą chwilę niezmieniony, ponury wyraz jego twarzy. To była ostatnia rzecz, której mogła się po nim spodziewać. Podparł w międzyczasie głowę na ręce, co chwilę pocierając palcami szorstki policzek.

- Podobno pożyczała od tych ludzi jakieś pieniądze, których nie oddawała, więc sami pofatygowali się po swoją należność, ale już wszystko jest ok.

- To dobrze – przytaknął, ale Ariel miała wrażenie, że w ogóle nie obchodziło go to, co powiedziała.

- Yhm – burknęła, wracając do zbierania zeszytów. Podniosła się z krzesła i chwyciła kulę. W tej samej chwili poczuła zaciskające się wokół jej nadgarstka zimne palce. Odruchowo spojrzała w dół.

- Nie masz ochoty się stąd wyrwać na chwilę? - zapytał cicho, a ona raptownie obdarowała go zaskoczonym spojrzeniem. Otworzyła szerzej oczy, dzielnie walcząc z uporczywym wzrokiem chłopaka.

- Proponujesz mi wagary? - spytała dla pewności, nie będąc do końca przekonaną, czy dobrze zrozumiała jego wcześniejszą propozycję. Luke skinął głową, wciąż kurczowo przytrzymując jej rękę. - Nie bądź śmieszny – fuknęła z ironią, wyswobadzając się z jego objęcia. Szarpnęła dłoń i bez wahania ruszyła przed siebie, nie odwracając się nawet w jego kierunku.

- Po prostu tchórzysz, Keller – mruknął na tyle głośno, że zdołała go dosłyszeć. Zatrzymała się w połowie drogi i zerknęła przez ramię. Lekko przymrużyła powieki, gdy jego usta wygięły się w grymasie, który z założenia przypominać miał uśmiech. Rzuciła mu wyzywające spojrzenie, kiedy on ochoczo stanął na nogi i zarzucając na ramię plecak, ruszył za nią.

- Zamknij się! - sapnęła ze złością, kiedy tylko zrównał się z nią, dotrzymując jej kroku. Obserwował ją ukradkiem z góry, podśmiewając się z niej pod nosem.

- Przecież nic nie mówię! - oznajmił obronnie, nie mogąc powstrzymać cisnącego się na usta uśmiechu. - Nie mogę uwierzyć, że największy kujon świata właśnie zdecydował się na ucieczkę z lekcji.

- Jesteś kretynem, Hemmings – odpowiedziała, uderzając go w ramię. Luke już się nie odezwał, naciągając na głowę kaptur. Gdy tylko wyszedł na korytarz, rozejrzał się uważnie, czy przypadkiem nie przechadza się nim jego matka. Przepuścił Ariel w drzwiach i z niezwykłą ekscytacją zaczął pospieszać ją, gdy oboje kierowali się w stronę wyjścia. W pewnej chwili chyba do nie do końca świadomie pochwycił jej dłoń, szczelnie zamykając ją w objęciu swoich palców. Blondynka mimowolnie spojrzała na ich złączone ręce, starając się nadążyć za jego szalonym tempem. Jego nastrój zmienił się diametralnie w przeciągu kilku minut i nie była pewna, czy powinno ją to cieszyć, czy raczej niepokoić. Nie chciała jednak już psuć jego zabawy i z trudem łapiąc oddech, kuśtykała za nim, wspierając się cały czas na kuli.

#

Początek grudnia charakteryzował się tym, iż już wczesnym popołudniem nad miastem zapadł przygnębiający zmrok. Temperatura zdecydowanie się obniżyła, a ulice rozbłysły różnobarwnymi światełkami, którymi udekorowany był cały deptak. Luke spojrzał kątem oka na siedzącą obok niego dziewczynę. Znad trzymanego w zmarzniętych dłoniach kubka wypełnionego gorącą czekoladą unosiła się para. Co jakiś czas popijała rozgrzewający napój, ciągle oblizując usta. Z każdym podmuchem mroźnego wiatru wyczuwał słodki zapach.

- Nie patrz na mnie – burknęła w końcu, ale nawet nie zadała sobie trudu, by na niego spojrzeć. Wywrócił oczami, opierając się o drewniane szczebelki ławki, na której siedzieli.

- Nie patrzę – fuknął, odwracając się ostentacyjnie w drugą stronę. Ariel pokręciła jedynie z dezaprobatą głową. - Nienawidzę świąt – dodał chwilę później, sięgając po swój kubek z kawą, który stał na brzegu ławki. Ze smutnym grymasem przyglądał się migoczącym w witrynach sklepowych lampkom, ozdobionym choinkom i górom prezentów, które miały zachęcać do zakupów.

- Ja też – zgodziła się z nim i przyjęła podobna pozycję, odchylając się do tyłu. Spojrzeli jednocześnie na siebie, przez krótką chwilę trwając w niemym zawieszeniu, wymieniając uważne spojrzenia. - Wszystko jest takie obłudne, kłamliwe, wymuszone, komercyjne. Do porzygania.

Luke jedynie skinął głową, odwracając w końcu wzrok, gdy zrozumiał, że trochę zbyt długo wpatrywał się w jej błyszczące w blasku latarni oczy, choć zabawnie wyglądała z zaczerwienionymi od mrozu policzkami i czubkiem nosa. Wełniana czapka z ogromnym pomponem co chwilę osuwała się jej na oczy, choć starała się z nią uporczywie walczyć. Potarł o siebie zziębnięte dłonie, chuchając w nie by choć trochę się ogrzać.

- Jesteś chyba teraz jedyną osobą, która chce ze mną utrzymywać jakikolwiek kontakt – przyznał ze smutkiem, a ona niespiesznie przeniosła na niego spojrzenie.

- Chciałabym powiedzieć, że mi strasznie przykro z tego powodu, ale nie jest mi przykro ani troszeczkę, ani ciut, ani półciut – odparła z triumfalnym uśmieszkiem, pocierając ręką zadarty nos. Postanowił nie komentować tych słów, choć doskonale zdawał sobie sprawę jak wielką radość czerpała z tego, że udało jej się powiedzieć coś, co go ostatecznie pogrążało.

- Proszę bardzo, nabijaj się dalej, Keller – zaproponował, gdy ponownie podciągała czapkę i odgarniała grzywkę z czoła.

- Jeden zero dla Ariel – pisnęła, klaszcząc zwycięsko. Zignorował to, pochylając się lekko do przodu. Oparł łokcie na kolanach i opuścił bezradnie głowę. Schował twarz w dłoniach, wciąż w głowie słysząc ten uciążliwy szum, który nie odstępował go ani na moment. Ucisnął skronie, ale to nie pomogło. Choć ciężko było mu się przyznać do tego, to wiedział, że dziewczyna miała rację, że jeszcze czekała go długa droga do tego, aby odzyskać kontrolę nad własnym życiem. Ale skoro jej się udało, to on także musiał spróbować. Wziął głębszy wdech, prostując się ponownie. Odwrócił się w bok, spoglądając na pogrążoną we własnych myślach blondynkę. Tak trudno było mu zaakceptować fakt, że to właśnie ona stała się jedyną osobą, która była w stanie mu teraz pomóc po tym, gdy wszyscy najbliżsi postanowili się od niego odwrócić.

- Czego właściwie we mnie tak nienawidzisz? - przerwał ciszę między nimi, która powodowała nieprzyjemne napięcie. Nie dało się nie dostrzec jej nagłego zaskoczenia. Wpatrywała się w niego przez chwilę, nie do końca potrafiąc znaleźć odpowiednie słowa. Wreszcie wzruszyła obojętnie ramionami, wysuwając do przodu usta.

- Wszystkiego?

- Nie ma nawet jednej rzeczy, która by cię nie irytowała? - zadał kolejne pytanie, wyczuwając rosnące podenerwowanie. Ona obruszyła się, mocniej otulając ciepłym szalikiem szyję.

- Wiesz co – zaczęła z nutką irytacji w głosie. - Godząc się na te śmieszne wagary z tobą, sądziłam, że będzie to jakaś super wielka szalona przygoda, a nie siedzenie tutaj obok ciebie i rozmawianie o pierdołach, rzeczach zupełnie nieistotnych – wyznała z rozczarowaniem w głosie, dopijając do końca swoją czekoladę. Przy okazji sprytnie uniknęła odpowiedzi na jego kłopotliwe pytanie. Luke spojrzał na nią, przez moment nie wiedząc co zrobić.

- Chcesz czegoś szalonego, tak? - powiedział, jakby lekko podrażniony jej oskarżeniem, po czym działając pod wpływem zupełnego instynktu, podsunął się bliżej niej. Nie zdążyła nawet odpowiedzieć, bo gwałtownie chwycił w dłonie wychłodzoną twarz i z niespodziewaną zachłannością pocałował. Ich zimne wargi połączyły się w namiętnym zbliżeniu, którego żadne z nich nie planowało. Oboje byli równie oszołomieni tym, co właśnie między nimi się wydarzyło. Spragnieni namiastki bliskości przylgnęli nieświadomie do siebie, zatracając się bez reszty w chwili zapomnienie, gdy cały otaczający ich świat przestał na niedługi moment istnieć. Nawet tysiące wielkich słów nie byłyby w stanie wyrazić tego, co przez tę jedną przypadkową pieszczotę zdołali sobie powiedzieć. Cisza wypełniona bijącymi porywczo sercami i łapczywymi oddechami była idealnym ukoronowaniem tych przelotnych muśnięć, które z upływem czasu przeradzały się w pełne pożądania pocałunki. Luke delikatnie zsunął dłonie po jej ramionach i bezwiednie ułożył je na dole okrytych grubym swetrem pleców dziewczyny. Przyciągnął ją do siebie, zaciskając palce na spodzie kurtki i mimo sporej warstwy otulających ich ubrań, wyczuł ten przenikliwy dreszcz, który wstrząsnął jej ciałem. Gdy pierwszy się odsunął, z trudem łapiąc szaleńczy oddech, Ariel z wolna uchyliła przymknięte powieki, wpatrując się w niego osłupiona. Oddychała ciężko, a z jej ust wydobywały się niewielkie obłoczki pary.

- To miało być szalone? - zapytała rozeźlona, wracając do rzeczywistości. W jej rozdrażnionym głosie dało się słyszeć nutkę mimowolnego zadowolenia. Luke uśmiechnął się, co sprawiło, że wściekła się jeszcze bardziej. - To nie było szalone, to było głupie!

- Masz rację – zgodził się, nadal kurczowo przytrzymując ją w ramionach. Była tak blisko, że doskonale wyczuwał zapach słodkiej czekolady. - Szalone będzie dopiero wtedy, kiedy zrobię to ponownie.

Pochylił się i rozgrzanymi ustami otulił jej wargi, a ona poddała się temu obezwładniającemu dotykowi.

I nie zauważyli jak nagle z ciemnego nieba zaczęły spadać pojedyncze płatki pierwszego śniegu, wirując na mroźnym powietrzu.