#dziewięć. nienawidzę, gdy mi pomagasz.

Twój sekret jest bezpieczny

Nikt nie musi wiedzieć że jestem twoją ucieczką

- To był wyborny rzut, no sami przyznajcie! I dzięki mnie wygraliśmy ten mecz! – stwierdził dumnie Ashton, wyjmując słomkę z papierowej otoczki. Zamieszał colę w kubku, a delikatny szum ocierających się o siebie kostek lodu sprawił, że Luke, który siedział naprzeciw niego, spojrzał na chłopaka znad tacki zapełnionej drugim śniadaniem. W dłoniach zgniatał niewielką chusteczkę i kompletnie nie miał pojęcia, co się wokół niego właśnie działo.

- Gdybym nie przyblokował w ostatnich sekundach tego nażelowanego lalusia, to na gówno by się przydał ten twój cudowny rzut! - odgryzł się złośliwie Michael z ustami pełnymi jedzenia.

- Nadal uważam, że zasłużyłem na miano MVP.

- Raczej JZWSI – odparł Clifford, wciskając kolejny kawałek kanapki do ust. Ash zmrużył lekko powieki, nie do końca rozumiejąc. - Jestem Zapatrzonym W Siebie Idiotą – wyjaśnił pospiesznie przyjaciel, a Irwin wywrócił jedynie oczami i odwinął z folii pachnącą wyjątkowo smakowicie tortillę.

- A ty co myślisz, nasz nieoceniony, najlepszy kapitanie? - zagadnął blondyna, po czym z nieznacznym grymasem obrzydzenia spojrzał na wnętrze swojego jedzenia. Luke oparł łokcie na blacie stolika i niechętnie popatrzył na niego. Wzruszył ramionami, pociągając z tekturowego kubeczka spory łyk mrożonej herbaty. Nie był w nastroju do prowadzenia zgorzałych dyskusji nawet na temat koszykówki. Od kilku dni jego głowę zaprzątała tylko jedna rzecz, o której paradoksalnie nie chciał myśleć i której za wszelką cenę chciał się pozbyć. Nie był jednak do końca przekonany, czy powinien wierzyć w słowa Keller, ale wszystko, co mu powiedziała zdawało się mieć ogromny sens. Choć wizja ich razem przyprawiała go o mdłości i był prawie zdolny do tego, aby złożyć przed samym sobą obietnicę, że na kolejnej imprezie nie tknie do ust alkoholu. Ale chyba nikt nie był w stanie w to uwierzyć, na czele z nim samym. Musiał mimo wielkich oporów i wątpliwości zaufać jej. Musiał wierzyć, że nikt nigdy o tym się nie dowie. Nie zwracając większej uwagi na kłócących się kolejny raz przyjaciół, bez słowa podniósł się z krzesełka i wrzucając nietknięty posiłek do kosza na śmieci, wyszedł ze stołówki.

Nie znosił tych plączących się po korytarzach pierwszoroczniaków, a na jego nieszczęście kolejną lekcję miał po drugiej stronie budynku w sali chemicznej. Gdy tylko pokonał stado wrzeszczących dzieciaków, wszedł do klasy, zajął wolne miejsce pod oknem i ze słuchawkami ustawionymi na pełną głośność rozsiadł się na krześle. Dopiero kiedy do środka weszła nauczycielka, wyciszył muzykę i zsunął je na szyję. Dość szybko jednak stracił kontakt z rzeczywistością, kiedy pani Stevens zaczęła tłumaczyć im zasady, które będą obowiązywały przy kolejnym fascynującym projekcie, na który nikt z uczniów na pewno nie miał ochoty, po tym jak wcześniejsze zadanie większość z nich przypłaciła poparzonymi palcami i zatruciami. Zabawy w chemików okazały się być naprawdę niebezpieczne. Z znudzoną miną przeglądał więc w telefonie kolejne strony, starając się zająć jakoś lekcyjną godzinę. Z zamyślenia wyrwało go skrzypienie otwierających się drzwi, w których pojawiła się zdyszana dziewczyna, a przez pomieszczenie przemknął zimny podmuch wiatru. Zdejmowała pospiesznie czapkę z głowy, łapiąc niespokojnie kolejne hausty powietrza, a jasne, splątane włosy zsunęły się na jej ramiona. Uważnie spojrzał na nią, gdy gorączkowo przepraszała kobietę za spóźnienie, odgarniając grzywkę z czoła. Zdziwiło go to, bo przecież największy szkolny prymus i wzór wszelkich cnót zawsze zjawiał się na czas. Z opuszczoną wstydliwie głową ruszyła w kierunku wolnego krzesełka przy ścianie. Spoglądając przez ramię, obserwował zajmującą miejsce w ostatniej z ławek blondynkę, która nerwowo wyjmowała podręcznik z plecaka, przy okazji potrącając kilka szklanych probówek na stoliku. Małe naczynka zachybotały złowrogo na blacie, ale ku jej wielkiemu szczęściu ani jeden nie przewrócił się. Była wyraźnie nie w formie, wciąż ciężko oddychając, a chwilami miał wrażenie, że wyglądała tak, jakby się czegoś obawiała. Choć równie dobrze mogło mu się to tylko wydawać.

- Ariel, zamierzasz spędzić całą lekcję w tych ciemnych okularach? - spytała zniecierpliwionym tonem nauczycielka i w tej chwili nie było już osoby w klasie, która nie spoglądałaby na dziewczynę. Przez salę przetoczyły się stłumione szmery. Luke dostrzegł jak niespokojne zadrżała, lekko przygryzając wargę. Jej zaczerwienione policzki zauważalnie kontrastowały z jasną cerą.

- Mam zapalenie spojówek – wydukała pospiesznie, a pani Stevens westchnęła tylko ostentacyjnie i machnęła ręką, nie drążąc już dalej tego tematu. Złośliwe szepty, jak na zawołanie ucichły i wszyscy ponownie wrócili do tematu lekcji, bo szczypiące oczu kogoś tak przeciętnego jak ona nie stanowiły żadnej klasowej sensacji. Mimo jej niemrawego zapewnienia, chłopak jeszcze krótką chwilę wpatrywał się w nią, chyba nie do końca wierząc w te słowa i był prawie pewny, że spojrzała na niego, choć ciemne szkło okularów skutecznie to zamaskowało. Jednocześnie zdawał sobie sprawę z tego, że nie powinno go to w ogóle obchodzić, dlatego odwrócił się ponownie w stronę tablicy i sięgnął po leżący na skraju blatu zeszyt. Był jednak daleki od tego, by robić jakiekolwiek notatki.

#

Wycieraczki z trudem nadążały ze zgarnianiem wody z przedniej szyby. Luke ograniczył prędkość do minimum, próbując przebić się przez ścianę deszczu. Ulicami płynęła rwąca rzeka, a ciężkie krople rozbryzgiwały się we wszystkich możliwych kierunkach. Słoneczny dzień w ułamku sekund zmienił się w prawdziwe piekło.

- Co za pogoda! - mruknął do siebie, włączając radio. Kiedy sięgał po leżącą na bocznym siedzeniu płytę, którą wcześniej dostał od Michaela, w ostatniej chwili dostrzegł idącą poboczem postać, wyłaniająca się nagle zza kurtyny wody. Wyhamował gwałtownie, rzucając kilka siarczystych przekleństw pod adresem nieodpowiedzialnego przechodnia. Nie mógł uwierzyć, że ktoś miał ochotę spacerować w takiej ulewie. Uderzył nerwowo dłońmi w kierownicę. Dopiero po chwili dostrzegł wyraźniej wspartą na kuli dziewczynę i z cichym westchnieniem wywrócił oczami, kręcąc obojętnie głową. Zaklął kolejny raz, zaciskając mocniej usta. Była ostatnią osobą, którą pragnął właśnie w tamtej chwili spotkać. Podjechał bliżej i uchylił lekko okno, próbując przekrzyczeć szum wody. - Wsiadaj!

Dziewczyna skręciła głowę w jego stronę, ocierając twarz z nieustająco spadających kropel i zsunęła z czoła mokrą grzywkę, chowając ją pod przemoknięty kaptur. Sino fioletowe usta odznaczały się dość wyraźnie na tle przemarzniętych, bladych policzków. Ku jego wielkiemu zdziwieniu wciąż miała na nosie okulary. Nie chciał jednak zastanawiać się nad powodem, dla którego nie zdjęła ich nawet na moment, bo już dawno doszedł do wniosku, że była dziwna i trudno było czasami zrozumieć jej czyny.

- Nie trzeba, poradzę sobie – odkrzyknęła, dzielnie kuśtykając przed siebie. Zrobiła kilka kroków, po czym kolejny raz pośliznęła się na grząskim podłożu. Chłopak zaśmiał się ironicznie, wciąż jadąc powoli obok niej.

- Wiesz co, Keller? Zdążyłem się już dowiedzieć, że masz nie po kolei w głowie, ale ty nadal zaskakujesz mnie swoją głupotą.

- Jedź już sobie, OK? – poprosiła gniewnie, przepuszczając gestem ręki jego samochód, ale on nie zamierzał dawać za wygraną. Nie wiedział, po co tak nalegał, ale nawet jemu było głupio zostawić ją w taką pogodę. Tym bardziej, że ze swoją kulą i problemami z chodzeniem miała podwójnie utrudnione zadanie. Choć wizja, aby ją ominąć i przy okazji ochlapać błotem tworzącym się w zagłębieniu przy brzegu jezdni była niezwykle kusząca. Zdrowy rozsądek i resztki przyzwoitości tym razem jednak zwyciężyły, a on skarcił się w myślach za swoją uległość.

- Wsiadaj, kretynko! - powtórzył zmęczonym głosem i pochylając się, otworzył drzwi. Ariel przez krótką chwilę wyraźnie wahała się, czy przystać na jego propozycję, ale w końcu poddała się. Nieporadnie zdejmując z ramion przemoczony do ostatniej nitki plecak, wcisnęła się na siedzenie obok niego. Była zmieszana i wyraźnie zakłopotana całą tą sytuacją.

- Nie nazywaj mnie kretynką, kretynie! - jęknęła obronnie, kiedy zapinała pasy, a on nadal przyglądał jej się z niewzruszoną miną, jednak te pełne udawanego oburzenia słowa sprawiły, że kąciki ust nieznacznie drgnęły.

- Dobrze, syrenko – odparł nad wyraz poważnie, a ona otuliła się mocniej ramionami, racząc go jedynie obojętnym westchnieniem. Nie była w nastroju na głupie żarty, dlatego postanowiła zignorować jego uwagę.

- Tylko nie myśl sobie, że będę ci za to wszystko wdzięczna – uprzedziła go, podnosząc wskazujący palec i celując nim prosto w chłopaka, po czym zsunęła z głowy mokry kaptur. Luke parsknął śmiechem.

- To była ostatnia rzecz, o której mógłbym pomyśleć.

- Świetnie – mruknęła.

- Świetnie.

Wbił bieg i z piskiem opon ruszył zalaną wodą ulicą, nie spoglądając już nawet na dziewczynę. Niezręczną ciszę mąciły uderzające o metalowy dach krople deszczu, zagłuszając nawet płynącą z głośników muzykę. Luke wystukiwał nieznany nikomu rytm, uderzając palcem o kierownicę. Cały czas próbował skupić się na drodze. Gdy zatrzymali się na skrzyżowaniu, nie wytrzymał i kątem oka zerknął na nią. Trzęsła się z zimna, szczękając zębami i zaciskając zsiniałe palce na rękawach kurtki. Na brodzie dostrzegł niewielkie zadrapanie, które wcześniej nie przykuło jego uwagi. Bez słowa zwiększył temperaturę i wychylił się w stronę tylnych siedzeń, chwytając leżącą tam bluzę z treningu. Rzucił ją niechlujnie na niczego niespodziewającą się dziewczynę. Aż podskoczyła z przerażenia, po czym z zaciętym wyrazem twarzy, starając się ukryć strach, odrzuciła mu jego własność. Luke potrząsnął bez przekonania głową i ponownie narzucił na nią odzienie, ale ona ponownie go nie przyjęła. Kilka razy przerzucali ubranie między sobą, aż w końcu chłopak odpuścił. Zachowywała się jak naburmuszone dziecko, które koniecznie chciało zrobić na złość rodzicom, nawet kosztem własnego zdrowia.

- To nawet lepiej, marznij sobie – powiedział nagle ozięble, kiedy światło zrobiło się zielone i w końcu ruszył z miejsca. Odwrócił od niej obojętny wzrok i zrobił głośniej, kiedy w radio rozpoczęła się kolejna piosenka. Bez żadnego skrępowania zaczął na cały głos śpiewać razem z wykonawcą, czując na sobie zdumione spojrzenie dziewczyny, którym jednak nie zamierzał się przejmować. Tak samo jak tym, że nadal drżała z wyziębienia i przemoczenia. Nagle gdzieś przez tumult deszczowych krople i potężnych basów przebił się jej głos, gdy dołączyła do jego małego koncertu. Tym razem to on spojrzał na nią, nie kryjąc zdziwienia. W tej samej chwili skręciła głowę w jego stronę i ich spojrzenia przez chwilę spotkały się, choć tylko ona o tym wiedziała, bo jej oczy przesłonięte były ciemnym szkłem. Luke pierwszy odwrócił wzrok.

- Powiedziałam ci, że nikomu nie wyjawię tego, co zaszło między nami tamtej nocy, nie rozumiem dlaczego wciąż się tym tak przejmujesz, Hemmings – odezwała się, gdy tylko kawałek dobiegł końca, a wnętrzem samochodu zawładnął chwilowy spokój.

- Nie przejmuję się – burknął obruszony, poprawiając się na siedzeniu i mocniej ścisnął palcami kierownicę. Ariel posłała mu litościwe spojrzenie, skryte za ciemnymi okularami.

- Jasne – parsknęła z ironią. - Połowy dziewczyn, z którymi się przespałeś nawet nie pamiętasz, więc wyluzuj.

- A ty skąd to możesz wiedzieć, Keller, co?

- A może tak nie jest, Hemmings, co? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, w przedrzeźniający sposób naśladując jego złośliwy ton. Luke jednak nie dał żadnej odpowiedzi, bo prawdopodobnie zdał sobie sprawę z tego, że miała rację. - No właśnie – dodała ze spokojem, gdy wciąż milczał i potarła o siebie zmarznięte ręce. Blondyn spojrzał kolejny raz na nią i wzdychając ociężale, oddał jej bluzę. Tym razem już nie protestowała, nakładając ją na siebie.

- Po co ci te okulary? - zapytał, zmieniając temat.

- Już mówiłam, zapalenie spojówek – wyjaśniła trochę zbyt pospiesznie, odwracając głowę w stronę okna. Spory kosmyk włosów zsunął się na jej twarz, zakrywając ją jeszcze bardziej. Zdawał sobie sprawę z tego, że kłamała, ale nie czuł się zobowiązany do tego, aby za wszelką cenę dochodzić prawdy. To była jej sprawa. Żadne z nich nie odezwało się już przez resztę drogi, dzielnie trwając w kompletnej ciszy.

Kilka minut później zatrzymali się przed jej domem. Ariel z niemałym trudem wygramoliła się z auta, wychodząc na skąpany w wodzie chodnik. Zanim zdążyła zatrzasnąć za sobą drzwi, Luke krzyknął w jej stronę:

- Dziękuję?!

- Nie ma za co – odparła beznamiętnie, wzruszając ramionami i trzasnęła drzwiami, kuśtykając w stronę werandy w strugach rzęsistego deszczu. Luke skrzywił się, gdy huk wstrząsnął samochodem. Nienawidził, gdy ktoś się zachowywał w taki sposób. Ostatni raz spojrzał, jak nieporadnie wspinała się po śliskich schodach, po czym znikła w ciemnościach korytarza. Utwierdził się tylko w przekonaniu, że poza widocznymi problemami z nogami, miała również coś z głową. Na samą myśl o tym zaśmiał się pod nosem. Odetchnął głęboko i ustawił w końcu płytę od Clifforda, włączając przygotowaną przez niego playlistę. Gdy tylko rozbrzmiały pierwsze takty, pokręcił obojętnie głową i ruszył przed siebie.