#jedenaście. nienawidzę ci ulegać.

Twoje ciało jest jak tabletka, której nie powinienem brać

Zatrzasnęła drzwi pickupa i naciągając mocniej rękawy bluzy, niepewnym krokiem ruszyła w kierunku kilkurzędowej, drewnianej trybuny, mimo iż kula wbijała się co chwilę w grząski trawnik. Usiadła na najniższej z ławek i wyprostowała nogi, spoglądając w górę. Wieczór był prawie bezchmurny, a kolejne gwiazdy nieśmiało zaczynały migotać na ciemnym niebie. Moment później jej wzrok padł na usilnie próbującego trafić do kosza Caluma, jednak każdy rzut odbijał się od metalowej obręczy, a piłka toczyła się w głuchą ciemność, po drugiej stronie boiska. Kropelki potu na jego czole błyszczały w blasku oświetlających kort latarni.

- Z taką grą możesz zapomnieć o stypendium – oceniła z wyjątkową powagą, zwracając na siebie uwagę zmęczonego chłopaka. Wywrócił tylko oczami i koncentrując się na obdrapanej z farby tablicy, spróbował kolejny raz. Piłka minęła kosz o kilka centymetrów, a z jego ust wyrwało się ciche przekleństwo. Ariel zacisnęła mocniej wargi, aby się nie roześmiać. Podniosła się i leniwym krokiem podeszła do niego. Odebrała od niego piłkę i rzuciła. Nie trafiła.

- Niemająca pojęcia o grze w koszykówkę dziewczyna, która nie potrafi rzucić poprawnie piłki nie jest dla mnie żadnym pocieszeniem – odburknął, ocierając mokrą twarz przesiąkniętą potem koszulką. Blondynka prychnęła obrażona, po czym szturchnęła go lekko w bok. Calum posłał jej wściekłe spojrzenie, bez zastanowienia odwdzięczając się tym samym. Był jednak zdecydowanie silniejszy i dziewczyna aż zachwiała się, tracąc na moment równowagę.

- Nie żyjesz! - pisnęła wściekła i ruszyła w pogoń za nim, choć oboje wiedzieli, że nie miała szans, aby go dogonić. Chwyciła jednak w dłonie turlającą się przy linii piłkę i wycelowała nią w przyjaciela. Tym razem cel został osiągnięty, a Calum przytrzymując się za brzuch, zwijał się z bólu. Klasnęła z triumfującym wyrazem twarzy w dłonie, wznosząc zwycięski okrzyk. Była tak zajęta świętowanie swojej małej wygranej, że nie zauważyła, jak Hood zakradł się za jej plecami i mocno ją objął, zaczynając łaskotać. Doskonale zdawał sobie sprawę, że był to jej słaby punkt. Zaczęła krzyczeć, próbując się mu wyrwać, ale nie była w stanie przeciwstawić się jego sile.

- Przeproś! - zażądał, ale ona pokręciła tylko głową, dzielnie znosząc tortury. W pewnej chwili oboje potknęli się i z głuchym łoskotem polecieli na ziemię. Calumowi w ostatniej sekundzie udało się otulić jej głowę dłońmi, chroniąc tym samym przed bolesnym zderzeniem z podłożem. Ciężar jego ciała przygwoździł ją do twardego asfaltu, który dokładnie odczuwała na lekko obitych plecach.

- Prawie mnie zabiłeś! - wrzasnęła, próbując zepchnąć go z siebie, ale on wydawał się być niezwykle rozbawiony zaistniałą sytuacją, nadal uporczywie leżąc na niej. - Będąc taką życiową ofiarą, aż trudno uwierzyć, że nadal żyjesz i dobrze się masz.

- Trochę stęskniło mi się za tymi naszymi wspólnymi momentami, wiesz? - spytał z nutką nostalgii, podpierając się na łokciach. Ariel teatralnie wywróciła oczami, wciąż próbując zepchnąć go z siebie.

- Ciekawe z czyjej winy się tak dzieje – burknęła z udawanym rozdrażnieniem i smutkiem, gdy on westchnął głośno, z poczuciem winy wymalowanym na twarzy. Nie była zła, ale również brakowało jej tego czasu, kiedy Calum był tylko jej i nie musiała się nim z nikim innym dzielić.

- Może znaleźlibyście sobie jakiś pokój, czy coś?

Pełen jadu i cynizmu głos rozległ się nad nimi. Nerwowo zadarli głowy i spojrzeli na rozpromienioną twarz Luke'a, który dość niespodziewanie zaszczycił ich swoją obecnością. Blondyn wziął piłkę w dłonie i bez zastanowienia oddał rzut, który na czysto wpadł do kosza. Calum spojrzał na Ariel z zażenowaniem i delikatnymi rumieńcami na policzkach, po czym podniósł się i pomógł jej wstać.

- My tylko … - zaczął się tłumaczyć, drapiąc po głowie, ale dziewczyna momentalnie kopnęła go w kostkę, zmuszając do tego, aby zamilkł. Nie mogła zrozumieć jego uległości względem Hemmingsa. To zaczynało zakrawać o chorą obsesję. Sugestywnie posłała mu grad wściekłych spojrzeń, a on zaczerwienił się jeszcze bardziej.

- Czego chcesz? - warknęła niespokojnie, rzucając mu wściekłe spojrzenie. Luke schylił się po piłkę, która doturlała się z powrotem pod jego stopy i z typową dla siebie nonszalancją rzucił kolejny raz, ponownie nie chybiając. Ariel wywróciła obojętnie oczami, kręcąc głową. Nie była w stanie zrozumieć, co chciał osiągnąć takim zachowaniem.

- Calum – zwrócił się do przyjaciela, celowo ignorując jej wcześniejsze pytanie, a może i nawet jej obecność. - Wybieramy się z chłopakami na piwo, masz ochotę dołączyć?

Zanim blondynka zdążyła jakkolwiek zareagować na tę propozycję, która z pewnością miała na celu wytrącenie jej z równowagi, Hood był już gotowy do drogi, pakując swoje rzeczy w zastraszająco szybkim tempie do torby treningowej. Zatrzymał się u boku dumnie wypinającego pierś chłopaka i nawet nie raczył spojrzeć na nią.

- Chyba nie masz zamiaru... - Ariel była tak zdumiona jego poczynaniami, że w pewnej chwili zabrakło jej odpowiednich słów, aby wyrazić swoje oburzenie i rozczarowanie. Momentami miała wrażenie, że Hood robił sobie z niej głupie żarty, bo przecież ktoś tak bezczelny i arogancki nie zasługiwał na dozgonną przyjaźń biednego Caluma. Jego naiwność przekraczała już chyba wszystkie możliwe granice.

- Odezwę się później! - przerwał jej pospiesznie i bez słowa pożegnania dołączył do oddalającego się Luke'a. Zacisnęła tylko mocniej palce, hamując przypływ ogromnej wściekłości. Nienawidziła tego, co dołączenie do drużyny i nowe towarzystwo robiło z nim. Ten Calum stawał się dla niej kimś zupełnie obcym. I nie była już pewna czy źródłem jej złości stały się nieczyste zagrywki Heminngsa, czy może brak asertywności i kompletne zaślepienie jej przyjaciela.

Gdy obaj znikali we wnętrzu czarnej limuzyny, tuż przed zamknięciem drzwi Luke spojrzał na nią, a kącik jego ust prawie niezauważenie uniósł się. Była przekonana, że kolejny raz święcił swój ogromny triumf nad nią, a ona zaczęła mieć wątpliwości, czy ta głupia wojna miała jakikolwiek sens. Nie była w stanie z nim rywalizować, bo ona bez Caluma zostawała praktycznie bez niczego. Powolutku zabierał wszystko, co miało jakikolwiek sens w jej życiu.

#

Usiadła na brzegu krawężnika, podkulając kolana pod brodę. Przymknęła z ulgą oczy, gdy nikotynowy dym wypełnił jej płuca, niosąc ze sobą bardzo krótki moment ukojenia. Siwa mgiełka wydostała się z ust, by po chwili całkowicie rozpłynąć w chłodnym, wieczornym powietrzu. Z trudem utrzymywała papierosa między trzęsącymi się palcami, co jakiś czas oblizując drżące wargi. Była roztrzęsiona, nie potrafiąc w żaden sposób nad sobą zapanować. Zwykle dawka trującego dymu pomagała ukoić nerwy, ale tym razem było inaczej. Tym razem było gorzej. W pośpiechu zapomniała zabrać kurtki, mając na sobie jedynie cienką koszulę, dlatego kiedy wieczorny wiatr owiał jej rozdygotane ciało, odruchowo otuliła się ramionami, pocierając zziębnięte ręce. Nerwowo wyszeptywała bliżej nieokreślone przekleństwa, a mglisty obłoczek wydobywał się z ust. Starała się nie myśleć, ale oczyszczenie głowy z niepotrzebnych wspomnień okazało się przeszkodą nie do przejścia. Wciąż nadpobudliwie zagryzała wargi, a jej rozbiegany wzrok lustrował wszystko dookoła. Podwinęła rękaw koszuli, spoglądając na podrażnione, zaczerwienione miejsce na ramieniu. Zamrugała kilkakrotnie, gdy tylko poczuła pieczenie od cisnących się do oczu łez. Nie mogła płakać, była na to zbyt dumna i zbyt silna.

W pewnej chwili ogromna, czarna limuzyna zatrzymała się naprzeciw niej. Aż podskoczyła z przerażenia, zadzierając lekko głowę do góry. Drzwi samochodu otworzyły się z niemałym problemami, a ze środka wyłoniła się rozbawiona twarz osoby, której w tamtym momencie widzieć nie chciała. Nerwowo westchnęła, zaciskając mocno wciąż drżące wargi.

- Zgubiłaś swoją kulę i nie potrafisz wrócić sama do domu?

- To nie jest najlepszy moment, Hemmings – mruknęła, gasząc papierosa. Luke zdawał się jednak nie zwracać uwagi na jej słowa, bo gdy tylko spróbowała sięgnąć po schowaną w górnej kieszonce koszuli paczkę, przysunął się, chwycił ją za rękę i wciągnął do środka. Była zbyt rozkojarzona, by się sprzeciwić.

Gdy otrząsnęła się z początkowego amoku, z ogromnym podziwem zaczęła rozglądać się po wnętrzu limuzyny, chyba nie do końca świadomie otwierając usta z zachwytu. Skórzane obicia, błyszczące drewniane wykończenia, obficie zaopatrzony barek i uśmiechający się z przedniego siedzenia mężczyzna w idealnie skrojonym, granatowym garniturze na niejednej osobie mogły zrobić wrażenie. Gdy tylko Luke sugestywnie chrząknął, kierowca momentalnie zasalutował i nadal uśmiechając się podniósł przegródkę, która oddzielała przód pojazdu od części, w której oni się znajdowali. Z niepokojem spojrzała na niego, otwierając szerzej oczy. Wydawał się jednak zupełnie nią nie przejmować, kiedy pochylał się nad niewielką lodówką. Gdy tylko wrócił na wcześniejsze miejsce, w dłoni trzymał własnoręcznie przygotowany drink, z kolorową parasolką chyboczącą się w literatce.

- Nie piję - powiedziała stanowczo, odsuwając od siebie jego rękę ze szklanką wypełnioną złocistym alkoholem. Luke wzruszył tylko z obojętnością ramionami i dorzucił do whisky dwie kostki lodu, biorąc spory łyk trunku. - Co ty tu robisz? - zapytała po chwili, obserwując go uważnie. Początkowo sprawiał wrażenie, jakby w ogóle jej nie słuchał, jednak gdy odwrócił głowę, uśmiechnął się z pogardą. Zrobił kolejny nieduży łyk alkoholu, a jego twarz wykrzywił krótki grymas.

- Twój kochaś – zaczął niewyraźnie, ponieważ z trudem przychodziło mu wypowiadanie z idealną dykcją kolejnych słów. - Ma dość słabą głowę, dlatego kiedy zasnął na stoliku musieliśmy zakończyć imprezę i odwieźć go do domu - wymamrotał, robiąc kolejnego drinka. Kiedy przypadkiem rozlał niewielką ilość na siedzenie, zaczął się głośno śmiać, a Ariel przez chwilę z niedowierzaniem wpatrywała się w niego, jak nieporadnie próbował osuszyć poplamione miejsce.

- Nie wierzę - sapnęła bezgłośnie, wgłębiając się w tylne oparcie. Doskonale wiedziała, że Calum i alkohol tworzyły mieszankę toksycznie wybuchową. Nawet nie próbowała wyobrażać sobie, do czego tam musiało dojść, bo ostatnie alkoholowe ekscesy przyjaciela zakończyli na pogotowiu z trzema szwami na łuku brwiowym. Nie mogła również oprzeć się wrażeniu, że Luke czerpał z tego ogromną radość i celowo nie zapobiegł calumowej katastrofie. Aczkolwiek im dłużej na niego patrzyła, dochodziła do wniosku, że znajdował się w takim stanie, iż niewiele rzeczy miało dla niego znaczenie.

- Jesteś zdenerwowana, jak się napijesz, to od razu będzie ci lepiej - wyjaśnił, podsuwając jej ponownie szklane naczynie. Kiedy tylko poczuła zapach alkoholu, zrobiło jej się niedobrze i wykonując dość gwałtowny ruch, odtrąciła go kolejny raz.

- Kurwa, Hemmings, nie piję! - powtórzyła zdecydowanie ostrzej, rzucając mu pełne wściekłości spojrzenie. Luke zachłysnął się i z szeroko otwartymi oczami momentalnie na nią spojrzał. Wpatrywał się w nią tym przerażającym wzrokiem przez dłuższą chwilę, po czym wpadł w szaleńczy śmiech. - I z czego się tak śmiejesz, debilu?

- Największy kujon świata właśnie przeklął! To dość zabawne – wyjaśnił, nadal nie mogąc się opanować. Blondynka potrząsnęła głową i westchnęła ciężko. Gdy tylko poczuła, że zaczęło jej się robić nieprzyjemnie duszno, a serce zdawało się bić trochę szybciej niż zazwyczaj, bez wahania sięgnęła do kieszeni spodni, wyjmując z nich listek pastylek. Wycisnęła jedną tabletkę na drżącą dłoń i bez zastanowienia połknęła.

- Nie mam nastroju, aby się dziś z tobą kłócić. Możemy wykorzystać tę twoją super furę i wybrać się na przejażdżkę w ciszy? Przy okazji wytrzeźwiejesz i matka cię nie zabije.

- Nie najgorszy pomysł, Keller – przyznał jej rację, choć robił to z ogromną niechęcią. Zastukał dwa razy w przegrodę, a samochód od razu ruszył. Gdy tylko znowu usiadł tuż obok niej, niespodziewanie wyrwał z jej dłoni szeleszczący świstek, machając nim w powietrzu.

- Oddaj to, idioto! - warknęła donośnie i poderwała się, próbując sięgnąć po swoją własność. Chłopak, mimo swojego wskazującego stanu, wciąż zachowywał niezły refleks i wykonał w odpowiednim momencie unik.

- Mieliśmy podróżować w ciszy – przypomniał jej, ale sprawiała wrażenie, jakby w ogóle nie przejęła się tymi słowami.

- Oddaj mi to!

- Co to za cudowne proszki, Keller? - zapytał z wielką ciekawością, próbując odczytać na etykietce nazwę lekarstwa.

- Oddaj! - powtórzyła bardziej stanowczo, przez zaciśnięte z wściekłości zęby. Rzuciła się na niego kolejny raz, ale nadal był szybszy, uciekając od jej szaleńczego ataku. - To tylko żelazo, mam anemię – wyznała pozbawionym wszelkich uczuć głosem, a on zatrzymał się i z przymrużonymi powiekami przyjrzał się jej. Dzielnie walczyła z natrętnym spojrzeniem, starając się nie zdradzić przed nim żadnych emocji.

- Anemię? - zapytał z niemałym powątpiewaniem, kolejny raz próbując rozszyfrować nazwę. Ariel mruknęła ciche przekleństwo pod nosem i wykorzystując chwilę jego nieuwagi, ponownie postanowiła odzyskać swoją własność. Wywiązała się między nimi komicznie wyglądająca dziecinna szarpanina. Dłuższą chwilę walczyli zażarcie o listek, który w natłoku wydarzeń upadł na siedzenie, choć żadne z nich tego nie zauważyło. Nadal uparcie szamotali się, ani przez chwilę nie myśląc o tym, by się poddać.

- To boli – jęknęła w końcu, gdy mocno zacisnął palce na jej nadgarstkach, uniemożliwiając jakikolwiek ruch.

- Sama zaczęłaś, idiotko – odgryzł się, chcąc wydostać się spod ciężaru jej ciała.

- Palant! – pisnęła, ale kolejna próba uwolnienia się z jego objęcia również okazała się bezowocna. Odczuła tylko silniejszy ból, bo Luke nie zamierzał odpuszczać. Upłynęło kilka kolejnych sekund, które spędzili na szarpaniu się, aż w pewnej chwili, gdy Ariel niespodziewanie ugięła się ręka w łokciu, jej twarz znalazła się niebezpiecznie blisko blondyna. Oboje równocześnie zamarli w bezruchu, wpatrując się w siebie z ciężkimi, nierównymi oddechami i mocno bijącymi sercami. Dopiero teraz dostrzegła rozszerzone źrenice i niewielki zarost na jego twarzy. Kiedy był pijany policzki robiły się delikatnie czerwone. Lekko zamglony wzrok chłopaka momentalnie powędrował na jej rozchylone usta, które z ogromnym trudem łapały kolejne hausty powietrza. Elektryzujące napięcie było wyczuwalne z daleka.

- I co teraz? - zapytał z triumfalnym uśmieszkiem, gdy nieoczekiwanie chwycił ją w pasie i przekręcił na plecy, przejmując nad nią całkowitą kontrolę. Czuła na skórze jego ciepły oddech i odurzającą woń alkoholu. Odniosła wrażenie, że temperatura gwałtownie podskoczyła i zaczynało jej brakować tchu. Przytrzymywana wciąż przez Luke'a nie była w stanie się poruszyć, będąc zdana wyłącznie na jego łaskę. Błądził nieprzytomnym spojrzeniem po jej ciele, pochylając się coraz niżej. Nie wiedziała, czy powinna brnąć w to dalej, ale to była jedna z tych nocy, kiedy chciała o wszystkim zapomnieć, odreagować i nie przejmować się niczym. Chciała na krótki moment oderwać się od przykrej rzeczywistości i całkiem przypadkowe spotkanie Hemmingsa stało się idealnym rozwiązaniem jej problemów. Tym bardziej, że kolejny raz mógł niczego nie pamiętać.

- Nienawidzę cię – szepnęła mu prosto w twarz, gdy wysunęła dłonie spod uścisku i mocno zacisnęła palce na tylnej części jego koszuli. Luke zaśmiał się niepewnie, układając jedną rękę na wysokości jej głowy, drugą zaś bardzo powoli, z ogromną dozą nieśmiałości zaczął wsuwać pod jej tshirt. Cały czas uważnie spoglądał w jej niewyrażające żadnych uczuć oczy, jakby szukał w nich jakiegoś niemego potwierdzenia.

- Też cię nienawidzę – odpowiedział i znowu nachylił się, tym razem był jednak na tyle blisko, że czubek jego nosa zahaczył delikatnie o jej policzek. Zadrżała, raptownie odsuwając go od siebie.

- Tylko seks – zastrzegła, przykładając dłoń do jego warg. - Żadnych uczuć, żadnych pocałunków w usta, nikt o niczym nie wie – przedstawiła swoje żądania i mimo początkowych wątpliwości oraz lekkiego zdezorientowania, blondyn przytaknął.

- Świetnie.

- Świetnie – potwierdziła, rozpinając pierwszy guzik niebieskiej, flanelowej koszuli.