#dziewiętnaście. nienawidzę smaku twoich ust.

Jakby dzisiejszy dzień nigdy się nie wydarzył

Szelest wypełnionych zakupami reklamówek idealnie uzupełniał się z wygwizdywaną przez Luke'a melodią piosenki, która od samego rana chodziła mu po głowie. Wyjątkowo ostentacyjnie przeżuwał miętową gumę, podśpiewując co jakiś czas nie do końca znane mu słowa. Nie przeszkadzało mu to jednak w niczym. Odstawił ciężkie torby na stół, oddychając z nieskrywaną ulgą, gdy wreszcie pozbył się zbędnego balastu.

- Keller, przywiozłem ci trochę jedzenia z miasta, żebyś tu nie zdechła z głodu, aczkolwiek nie byłem do końca pewny, czym tak naprawdę żywią się syreny – zażartował, sam śmiejąc się z własnego udanego dowcipu. W odpowiedzi dostał jednak totalną ciszę, która wypełniała cały domek jego rodziców, zajmowany od kilku dni przez Ariel. Z niewielkim niepokojem zmrużył lekko brwi, rozglądając się dookoła. Mimo kilku kolejnych prób przywołania dziewczyny, efekt był równie mizerny jak za pierwszym razem. Zsunął kaptur z głowy i zajrzał do każdego możliwego pomieszczenia, ale dziewczyny nigdzie nie było. Gdyby nie porozrzucane po podłodze ubrania, niechlujnie poukładane na pralce kosmetyki i stos papierków po czekoladowych batonikach na kanapie mógłby przysiąc, że nikt tam nie mieszkał.

- Keller, gdzie ty do cholery jesteś? - powtórzył ze zdecydowanie większą irytacją w głosie, poprawiając zsuwającą się na czoło czapkę. Wszedł do pogrążonego w zupełnej ciemności niewielkiego saloniku, dostrzegając uchylone drzwi tarasowe, które po kilku drewnianych schodkach prowadziły prosto na pobliską plażę. Biała firana powiewała delikatnie, wprawiana w ruch przez wpadające do środka chłodne, morskie powietrze. Nie zastanawiając się zbyt długo wyszedł na zewnątrz, z niepokojem rozglądając się po okolicy, gdy mroźny podmuch uderzył w rozgrzaną skórę twarzy. Odruchowo naciągnął kaptur na głowę, zapinając szczelniej bluzę. Wieczór był zimny, a jedynym źródłem światła stał się jasny księżyc na ciemnym niebie. W pewnej chwili jego uwagę przykuły ślady niewielkich stóp na mokrym piasku, których nie zdołał jeszcze zmyć kolejny przypływ. Uniósł nieco głowę, dostrzegając stojącą w wodzie dziewczynę. Miała na sobie powiewającą na wietrze, trochę za dużą koszulkę, która wydawała mu się dziwnie znajoma. Mokra część materiału przylegała do jej ciała, gdy morska fala ponownie oblewała nagie nogi. Z przerażeniem wpatrywał się, jak z każdym kolejnym krokiem zanurzała się w wodzie coraz bardziej, a siła uderzenia co chwilę wytrącała ją w równowagi. Osłaniając twarz rękami, broniła się przed rozpryskującymi kroplami. Wstrzymał oddech, kiedy wraz z następnym przypływem na krótki moment znikła pod wzburzoną taflą bezkresnego oceanu. Szybko jednak na nowo dostrzegł wyłaniającą się spod powierzchni przemoczoną sylwetkę blondynki, która nadal dzielnie kroczyła przed siebie, nie zważając na nic. Jej ruchy były niezdarne, wciąż się chwiała, wpadając bez przerwy do wody.

- Keller! - wrzasnął w panice, po tym jak kolejna fala zalała plażę, a on nie dostrzegł już jej postaci. Potężny, mroźny podmuch wiatru znowu wstrząsnął jego ciałem, gdy w popłochu i przerażeniu biegł w kierunku miejsca, w którym ostatni raz widział blondynkę. Jak na złość stopy grzęzły w mokrym piasku, spowalniając go. Całą drogę nawoływał ją, ale każdy krzyk tłumiony był szumem wody i porywistą nadmorską bryzą. Od razu poczuł przeszywający chłód, gdy jego nogi zanurzyły się w wodzie, która stawiała dość spory opór. Zaczął płynąć przed siebie, co jakiś czas wynurzając głowę, by zaczerpnąć powietrza. Jego zachrypnięty, drżący głosy wciąż ginął w morskiej otchłani, zagłuszany przez uderzające o brzeg spienione fale. Było ciemno, co bardzo utrudniało mu poszukiwania. Po omacku przeszukiwał kolejne obszary, próbując zachować względny spokój. Nie mogła przecież odpłynąć zbyt daleko.

- Gdzie ona jest? - pytał samego siebie, machając zawzięcie rękami. Unosił się na powierzchni, nerwowo lustrując otaczającą go niekończącą się toń. Dziewczyny jednak nigdzie nie było. Podpłynął jeszcze głębiej, wciąż gorączkowo nawołując jej imię. Po długich poszukiwaniach w końcu zatrzymał się, pozwalając by woda przejęła kontrolę nad jego ciałem. Z całej siły uderzył ręką w błyszczącą w blasku księżyca taflę, a ta rozprysła się na wszystkie strony. Zaklął kolejny raz, pocierając dłonią mokrą, zimną twarz. Wtedy właśnie kilka metrów dalej dostrzegł wyłaniający się między falami fragment materiału. Bez namysłu rzucił się w tamtym kierunku, natrafiając na dryfujące bezwiednie ciało blondynki. Szarpnął nią, wyławiając opadającą nieustannie głowę. Pochwycił ją mocno, starając się utrzymać ją nad powierzchnią falującego oceanu.

- Hej, Keller, ocknij się! - wrzasnął panicznie, poklepując bladą skórę twarzy dziewczyny. Nie reagowała jednak na żadne bodźce. Próbował wydostać się z nią na brzeg, choć spiętrzone fale skutecznie utrudniały mu to zadanie. W pewnej chwili poczuł jak jej szczupłe, drżące z zimna palce zacisnęły się na jego ramieniu, a przeraźliwy dreszcz wstrząsnął rozdygotanym ciałem. Wpadła w chwilową panikę, szarpiąc się z nim w amoku. Zaczęła gorączkowo pokasływać, wypluwając zgromadzoną w płucach wodę. Z trudem łapała oddech, kurczowo przytrzymując się jego ręki. Luke, starając się zapanować nad sytuacją, dość stanowczo pochwycił ją. Wydawała się być zaskoczona, kiedy nieprzytomnym wzrokiem spojrzała na niego. On tylko wypuścił z ulgą powietrze, otulając zimnymi dłońmi jej zsiniałą twarz. Przylgnęli do siebie raptownie, gdy kolejna niespodziewana fala wepchnęła ich w swoje ramiona. Oboje zdawali się być niesamowicie zawstydzeni i onieśmieleni tym, że tak nagle znaleźli się zbyt blisko siebie. Ariel kolejny raz zachłysnęła się powietrzem, gdy poczuła jak ręce nie do końca świadomie przesunęły się po jej plecach. Nie była już pewna, czy powodem roztrzęsienia było przeszywające zimno, czy powtórny dotyk jego palców na wysokości lędźwi. Przestrzeń między nimi praktycznie przestała istnieć, gdy wciąż spychani przez masy spienionej wody, lgnęli w swoje objęcia. Zaczerwienione, zimne czubki nosów zetknęły się w pewnej chwili, a oni z prawdziwym, nieudawanym przerażeniem ponownie wymienili zamglone, wystraszone spojrzenia. Rozgrzane oddechy wymieszały się, a usta, które delikatnie rozchylały się, by zaczerpnąć ponowny haust powietrza, niebezpiecznie dzieliło zaledwie kilka centymetrów. Zdawali sobie jednak sprawę, że istniała granica, której przekroczyć nie mogli. Blondynka pierwsza przerwała to narastające napięcie, opuszczając z lekko przymkniętymi powiekami głowę.

Kolejny przypływ uderzył w nich z zastraszającą siłą, powodując że rozdzielili się, choć ich dłonie nadal pozostawały złączone. Luke starał się ją mimo wszystko przytrzymywać, mimo iż powoli i jemu zaczynało brakować tchu, gdy ciągle walczył z szalejącą naturą. Udało mu się jednak ponownie podciągnąć ją do siebie, zbliżając z prądem wody ku brzegowi. Zauważył jej zmęczenie i ciągle opadające powieki, którym dzielnie starała się stawiać opór. Oboje doszli do takiego momentu, w którym przestali już odczuwać jakikolwiek chłód, skupiając się wyłącznie na tym, aby wreszcie wyjść z wody. Jej śliska, zmarznięta dłoń wysunęła się z objęcia, ale nim zdążyła się oddalić, złapał ją w pasie i podpłynął w stronę plaży.

- Co ty wyprawiasz?! Co ty w ogóle sobie myślałaś, wchodząc tutaj?! - krzyknął rozeźlony, chwytając ją za ramiona. Dotykał już stopami piaszczystego podłoża, starając się utrzymać równowagę. Stała nieopodal niego, kuląc się z wyziębienia, gdy kolejny podmuch wiatru owiał przemoczone ciało. Mimo ogarniającej go wściekłości instynktownie przyciągnął ją do siebie i żarliwie zaczął tulić, jakby się bał, że zaraz ponownie mogła mu zniknąć. Otoczył dłonią jej głowę, przygarniając jeszcze bliżej. Woda z ogromną siłą wciąż uderzała w jego przemoknięte, zmarznięte ciało, a on zdawał się w ogóle nie zwracać na to uwagi, wciąż troskliwe gładząc posklejane włosy dziewczyny. Pochwycił jej zziębniętą twarz, zmuszając do tego, aby wreszcie na niego spojrzała. Sine wargi drżały nieustannie, a powieki mimowolnie przymykały się, kiedy krople wody rozpryskiwały się na jej policzkach. Gdy przesunął kciukiem po zimnej skórze, odgarniając z czoła lepiący się do niego wilgotny piasek oraz mokrą grzywkę, otworzyła oczy.

- Nic – odparła cicho, ledwie poruszając ustami. Luke zacisnął zęby i potrząsnął nią gwałtownie.

- Kurwa, Keller, jesteś popieprzona! - wrzasnął jej prosto w twarz. Niewielki, prawie niezauważalny obłok ciepłego oddechu uniósł się w chłodnym powietrzu. Jej obojętność powodowała w nim kumulację wszystkich negatywnych emocji. Ariel zamrugała kilkakrotnie, przyglądając mu się z zaskoczeniem. Nie była gotowa na taką reakcję z jego strony, bo on sam chyba nie do końca planował, aby tak się gwałtownie postąpić. Kiedy tylko upewnił się, że stała w bezpiecznym miejscu, wypuścił ją z objęcia i rzucając kolejne obelżywe epitety, ruszył w stronę domku.

- O co ci tak właściwie chodzi? - zapytała nagle, wymachując nerwowo rękami, choć jej głos wydawał się być wyjątkowo słaby i wycieńczony. Zatrzymał się i przymknął na moment oczy, opuszczając bezradnie ramiona. Pokręcił lekko głową i odetchnął głęboko. Zerknął przez ramię na stojącą przy brzegu dziewczynę. Nie był świadomy tego, jak długo się jej przypatrywał, ale w końcu ocknął się, posyłając krótkie, puste spojrzenie.

- Nieważne – mruknął i sunąc nogami po mokrym piasku, podążył w kierunku wejścia na taras.

- Oh, świetnie! - wyznała na tyle głośno, że jej podenerwowany ton przebił się przez szum wody.

- Świetnie – szepnął ozięble, nie racząc nawet obejrzeć się za siebie.

#

W pomieszczeniu unosił się nieprzyjemny zapach spalonego mleka wymieszany z palącymi się na parapecie świeczuszkami, które miały za zadanie zamaskować przykry odór, będący efekt niedopatrzenie Luke'a. Wystarczyła chwila nieuwagi, aby cały jego wysiłek został zmarnowany. Próbował przygotować gorącą czekoladę, ale nie był wybornym kucharzem i dość szybko okazało się, że nawet zagotowanie mleka przerastało jego kulinarne umiejętności.

Ariel siedziała po drugiej stronie pomieszczenia, wciśnięta w fotel i szczelnie otulona grubym, puchowym kocem, cały ten czas z uwagą przyglądając się jego poczynaniom. Miała na sobie jego przydużą bluzę, której rękawy były zdecydowanie za długie, ciągle osuwając się na dłonie. Znalazł jej również stare, dresowe spodnie, które pozbawione sznureczka w pasie notorycznie zsuwały się, doprowadzając ją do szaleństwa. Bardzo powoli zaczynała odzyskiwać czucie w przemarzniętych kończynach, choć policzki piekły, a oczy wciąż szczypały.

Od powrotu do domku nie zamienili ani jednego słowa, wymieniając wyłącznie pełne wściekłości spojrzenia, kiedy przez przypadek spoglądali na siebie w tym samym momencie. Czuła, że miał do niej pretensje, choć nie odzywał się w ogóle do niej. Cały czas dostrzegała drgające ze złości mięśnie jego twarzy, gdy tylko zdecydował się wreszcie na nią spojrzeć. Rzucał ciche przekleństwa, walcząc z nieudaną próbą przygotowania ciepłego napoju, ale ona miała nieodparte wrażenie, że każde wściekle wypowiadane słowo było skierowane do niej.

- Ja pierd … - nie dokończył, wciskając do ust kciuka, którego właśnie sobie poparzył. Dziewczyna skierowała na niego wzrok, z trudem panując nad cisnącym się na usta uśmiechem. Jego nieporadność miała w sobie coś uroczego, ale nie zamierzała tego przed nikim przyznawać.

- Istnieje coś takiego jak rękawica, albo chociażby ścierka. Gorące garnki mają to do siebie, że są … gorące – wyjaśniła, nie kryjąc przedrzeźniającego tonu. Luke zerknął na nią, wciąż chuchając na zraniony palec.

- Zamknij się – warknął, wsadzając dłoń pod zimną wodę. Wzruszyła obojętnie ramionami, podciągając prawie pod same kolana zbyt duże skarpetki blondynka, których też musiał jej użyczyć.

- Przecież nic nie mówię. Chciałam tylko poinformować, bo może nie zdawałeś sobie sprawy z tego, że da się to zrobić bezboleśnie.

- Zamknij się, Keller! – syknął już zdecydowanie bardziej zdenerwowany, a kącik jej ust drgnął nieznacznie, kiedy zrozumiała, jak bardzo zaczynało go to irytować. Westchnęła cicho, zsuwając nogi na podłogę.

- Może gdybyś częściej zajmował się takimi przyziemnymi sprawami, jak zagotowanie mleka, a nie czekał, aż inni wykonają za ciebie nawet najprostsze czynności, to umiałbyś sobie poradzić z gorącą czekoladą – kontynuowała, świadomie pogrywając sobie z nim. Gdy zacisnął usta, dostrzegła drgając na czole żyłkę, a w jego oczach pojawiła się chęć mordu. Bawiło ją to coraz bardziej.

- Nic o mnie nie wiesz!

- I nie chcę wiedzieć – odparła beznamiętnie, posyłając mu krótkie spojrzenie. - Wystarczy mi wiedza oparta na obserwacji twojej osoby. Można z ciebie czytać, jak z otwartej księgi. Nie trzeba być geniuszem, aby dostrzec, że od małego miałeś wszystko, o czym tylko marzyłeś. Wszystko zawsze pod nosem, a teraz nie potrafisz sobie poradzić z najbardziej prozaiczną czynnością, gubiąc się jak małe dziecko we mgle.

- Mogłabyś się już zamknąć? - krzyknął wytrącony z równowagi, posyłając jej pełne nienawiści spojrzenie. Ariel zlustrowała go, unosząc zawadiacko jedną z brwi i skrzyżowała z dumnie uniesioną głową ręce.

- Zmuś mnie! - rzuciła mu wyzwanie, triumfująco wykrzywiając usta w ironicznym uśmiechu. Chłopak stanął krok przed nią, zmuszając do tego, że mimowolnie musiała spojrzeć w górę. Miał nad nią wyraźną przewagę wzrostu. Wydawało jej się, że jego niemożliwie błękitne oczy rozbłysły na krótki ułamek sekundy, ale z pewnością musiało być to wyłącznie złudne wrażenie. Gdy nerwowo oblizała końcem języka wargi, jego wzrok momentalnie powędrował w dół. Bez żadnego uprzedzenia uniósł obie dłonie i chwycił zaborczo górę jej bluzy, po czym przyciągnął ją do siebie, pochylając się nieznacznie. Czoła momentalnie się zetknęły, gdy lekko przerażeni wymienili niepewne spojrzenia. Ariel zachwiała się, wpadając na niego. Nim zdążyła cokolwiek powiedzieć, Luke przechylił głowę i z zachłannością, która również jego samego zaskoczyła, pocałował ją. Momentalnie poczuła smak słodkiej czekolady. Pełen agresji i zachłanności dotyk spragnionych ust na moment sprawił, że bezgranicznie zatracili się w tym nieplanowanym zbliżeniu. Błądzące nerwowo dłonie łapczywie i bez umiaru zaciskały się na koszulkach, gniotąc podatny materiał. Błogą ciszę przerywały ciągłe westchnienia i szaleńcze oddechy. Luke zsunął ręce po jej plecach, gdy tylko poczuł, jak całą sobą, zawładnięta chwilą słabości oddała pocałunek, choć nadal starała się walczyć z rosnącym pożądaniem.

On pierwszy odchylił się, ale odległość między ich roztrzęsionymi ciałami nie uległa zmianie. Znowu oparł swoje czoło o jej, dotykając opuszkami rozgrzanego policzka. Gdy uchyliła niepewnie powieki i na niego spojrzała nieprzytomnym wzrokiem, uśmiechnął się. Tak po prostu, z pełną szczerością i pewnego rodzaju rozkosznym zadowoleniem. Rozchylone wargi gorliwie łapały powietrze, kiedy tylko poczuła lekki zawrót głowy. Zrobiło jej się gorąco, gdy znowu na nią spojrzał, a ciemne źrenice rozszerzyły się. Musiała nad sobą zapanować. Odetchnęła głęboko i uniosła wzrok, przyglądając mu się przez chwilę w zupełnej ciszy.

- Dlaczego to zrobiłeś? - wykrzyknęła nagle z furią w roziskrzonych oczach, uderzając go pięścią w pierś. Luke spojrzał na jej pełne, lekko zaróżowiałe usta, które wciąż zachłannie łapały powietrze i krótki, zadziorny uśmiech przemknął przez jego twarz. Okupił to kolejnym, dość mocnym ciosem w żebra. - Nienawidzę cię tak bardzo, że nie jesteś w stanie sobie tego wyobrazić! Każda najmniejsza cząstka mnie codziennie nienawidzi cię coraz bardziej! Nienawidzę cię jak stąd do księżyca i z powrotem! Nienawidzę tego, że nie chcesz dać mi spokoju, tego że ciągle gdzieś w pobliżu się pojawiasz i na nowo każdego dnia rujnujesz moje życie! Nie mogę już znieść tego! Rozumiesz?

Chłopak z niezwykłą pokorą i cierpliwością wysłuchiwał tego wypełnionego prawdziwą zawiścią monologu. Przyglądał się w zupełnej ciszy, jak marszczyła czoło, wykrzykując kolejne oskarżenia pod jego adresem. Jak mocno zaciskała swoje małe piąstki, by ponownie go uderzyć. Jak dzielnie walczyła z tym, aby nawet najmniejsza łza nie wypłynęła z zaszklonych wściekłością oczu. Z ogromnym opanowaniem wysłuchiwał jak bardzo go nienawidziła, a gdy tylko zamilkła, by zmęczona odetchnąć, ponownie zrobił niewielki krok do przodu. Objął dłońmi jej ciepłe, zarumienione policzki i mimo jej początkowych protestów, okładania pięściami, zaciśniętych z całej siły ust, drugi raz ją pocałował. Jednak tym razem zrobił to zdecydowanie delikatniej. Subtelnie dotknął najpierw dolnej wargi, później górnej, bo w następnym momencie z niespotykaną dotąd czułością i troską podarować jej pocałunek, który miała zapamiętać do końca życia.

Poddała się chwili, doświadczając czegoś niezwykłego, co jednocześnie miało zniszczyć jej świat bezpowrotnie.