#osiemnaście. nienawidzę wpadać w twoje ramiona.

Ale dzisiejszej nocy potrzebuję, byś mnie ocalił

Ogromny salon w domku rodziców Ashtona wypełniony był rozentuzjazmowaną kolejnym zwycięstwem drużyną koszykarzy. Luke był jednak przekonany, że poza kolegami z boiska zebrała się tam co najmniej połowa szkoły. Zdecydowanej większości ludzi nie kojarzył, uśmiechając się jedynie krzywo, kiedy ktoś gratulował mu dobrej gry. Zajął miejsce gdzieś na uboczu, nie mając specjalnego nastroju do świętowania, a przy okazji chciał uniknąć konfrontacji z Rachel, która ostatnio nie odstępowała go na krok. Miał jej serdecznie dość, ale nie potrafił znaleźć odpowiedniego sposobu na to, aby się jej ostatecznie pozbyć, bo ciągle do niego powracała. Wcisnął się mocniej w kanapę, gdy tylko dostrzegł przemierzającą przez pokój brunetkę w towarzystwie swojej najlepszej przyjaciółki. Był znudzony jej nieustannym, piskliwym gadaniem o rzeczach, którego go zupełnie nie obchodziły. Jednocześnie wiedział, że sam sobie na to zasłużył, niepotrzebnie pokazując się z nią w szkole. Podniósł się z sofy i chwytając w przelocie treningową bluzę, niezauważenie wyśliznął się przez balkonowe drzwi na taras, by zaczerpnąć świeżego powietrza. Było już chłodno, dlatego narzucił na głowę kaptur, opierając się o drewnianą balustradę. Nagle uspokajający szum morza zagłuszył natrętny sygnał przychodzącego połączenia. Kiedy Luke sięgnął do kieszeni spodni po telefon i spojrzał na mrugający wyświetlacz, zmarszczył lekko czoło ze zdziwienia. Podniósł głowę i zaskoczony zerknął przez ogromne szklane drzwi do środka pomieszczenia. Przyjrzał się Calumowi, który zawzięcie dyskutował o czymś z Michaelem, kończąc kolejne piwo. W oddali na kanapie dostrzegł tulącą się do Ashtona Ronnie, a jej perlisty śmiech słyszał nawet z tak sporej odległości. Ponownie obniżył wzrok, wpatrując się w podświetlone nazwisko Ariel, które natarczywie migało nad rzędem cyferek.

- Keller? - odebrał, zadając mało błyskotliwe pytanie. W odpowiedzi doszedł go podejrzany, niepokojący hałas i ciężki oddech w słuchawce. Mimo tego iż powtórzył się kilkakrotnie, po drugiej stronie nikt się nie odezwał. Wciąż jednak był w stanie wychwycić pojedyncze krzyki i odgłosy szarpaniny. Ktoś wrzasnął, coś się rozbiło, padł stłumiony strzał. Luke aż drgnął, wstrzymując na moment oddech.

- Przyjedź tu, błagam – wychrypiała niespodziewanie i nim zdążył odpowiedzieć, rozległ się jedynie głuchy sygnał, który oznaczał, iż połączenie zostało przerwane. Mimo nieudolnych prób, nie udało mu się na nowo z nią skontaktować. Bez zbędnego zastanowienia, nie mówiąc o niczym żadnemu z przyjaciół, zbiegł z werandy i w pośpiechu wsiadł do samochodu.

#

Zaraz po tym jak wyjechał zza zakrętu, dostrzegł pulsujące czerwono-niebieskie światło, które rozpraszało wieczorny mrok na ulicy, przy której znajdował się dom Ariel. Tuż za ambulansem zaparkowany był policyjny radiowóz, który zajmował połowę chodnika. Luke zatrzymał samochód po drugiej stronie i z nieskrywanym zaniepokojenie ruszył w stronę podjazdu.

- Nie może pan tam wejść – przeszkodził mu jeden z funkcjonariuszy, blokując drogę.

- Jestem z rodziny – odparł, rzucając pierwszą myśl, która przyszła mu do głowy i siląc się na wyjątkowo naturalny oraz niezaskoczony ton podenerwowanego głosu. Mężczyzna przyjrzał mu się podejrzliwie, ale po chwili zrobił krok w bok i ustąpił. Blondyn bez wahania udał się przed siebie. Drzwi wejściowe były otwarte na całą szerokość, a na korytarzowej podłodze dostrzegł rozbity wazon i rozlaną wodę, która tworzyła nieestetyczne plamy na pozwijanym dywaniku. Zgrabnym przeskokiem ominął bałagan i bez zastanowienia ruszył w kierunku pokoju, z którego dochodziła słabo tląca się smuga światła.

- Keller? - zapytał niepewnie nieco drżącym głosem, wchodząc w głąb zaciemnionego pomieszczenia. Zauważył skuloną w kącie postać i dopiero po chwili doszedł go cichy odgłos żałosnego kwilenia. Z szeroko otwartymi z przerażenia oczami przyglądał się bujającej się w przód i w tył dziewczynie. Jasne włosy zasłaniały całą jej twarz. - Co tu się stało?

Nie spodziewała się jego obecności, bo momentalnie drgnęła i uniosła głowę. Luke odruchowo cofnął się o krok, dostrzegając zaplamioną krwią koszulkę dziewczyny i pokryte czerwoną mazią dłonie. Jeden policzek był również zabrudzony. Działając całkowicie instynktownie podbiegł do niej i przykucnął, chwytając ją za ramiona. Niebieskie dotąd tęczówki zdawały się być kompletnie szare i puste.

- Moja mama – wydukała, z trudem panując nad drżeniem posiniałych ust. Nie był w stanie wyjaśnić źródła swojego zachowania, ale jego dłoń momentalnie powędrowała do góry. Opuszkami palców dotknął delikatnie jej twarz, a ona pod wpływem ciepłego dotyku przymknęła na krótki moment oczy. To był kolejny raz, kiedy ta pewna siebie, nieustraszona dziewczyna przeistoczyła się w kompletnie bezbronną istotę, zdaną na czyjąś pomoc. Bezwiednie pozwoliła mu się zbliżyć.

- Co z nią? Co tu się wydarzyło? - powtórzył znowu, delikatnie potrząsając jej wątłym ciałem, kiedy zaczynała odpływać. Niechętnie uniosła powieki, wpatrując się w niego nieprzytomnie.

- Nie wiem – sapnęła, pociągając nosem. Jedna, prawie niezauważalna łza potoczyła się po zaczerwienionym, gorący z nadmiaru emocji policzku. Raptowny dreszcz wstrząsnął nią kolejny raz, powodując że na nowo zwinęła się w kłębek. Chłopak rozejrzał się po pomieszczeniu i gdy tylko namierzył na krześle przewieszony przez oparcie koc, sięgnął po niego i narzucił jej na ramiona. - To się działo tak szybko – ciągnęła, otwierając szerzej usta, gdy zaczęło brakować jej tchu. - Nie mogłam jej pomóc, ich było dwóch, ta broń, nie umiałam – zaczęła się gubić, wypowiadając pozbawione większego sensu słowa, których on nie potrafił zrozumieć.

- Ej, spokojnie – szepnął i z ogromną dozą niepewności dotknął ponownie policzek, zgarniając z niego nieporadnie kosmyk przyklejonych włosów. Kiedy na niego spojrzała, przestraszony wycofał dłoń, zagryzając lekko dolną wargę. To wszystko co działo się w tamtej chwili było dla niego zupełnie nowe, obce i nie potrafił odnaleźć się w tej całej sytuacji, działając całkowicie podświadomie.

- Chcieli jakieś pieniądze, ale nie miałam żadnych i wtedy jeden z nich wyciągnął ten pistolet … i wycelował w nią … i próbowałam go zatrzymać ... i później padł strzał … i ona osunęła się na ziemię … i chciałam jej pomóc … i to wszystko moja wina – mamrotała, dławiąc się łzami, co chwilę ocierając nos rękawem bluzy.

Gdy straciła kontrolę nad spływającymi rzewnie łzami i zapłakanymi oczami wpatrywała się w przestrzeń przed sobą, poczuł dziwne ukłucie w klatce piersiowej. Zmarszczył lekko czoło, zbliżając się do niej. Nie wiedział w którym momencie wcześniejsze zahamowania zupełnie przestały mieć jakiekolwiek znaczenie, a Ariel znalazła się w uścisku jego ramion. Przygarnął ją do siebie, szczelnie zamykając w silnym objęciu. Początkowo zdawała się być kompletnie oniemiała tym, co się wydarzyło i trwała w otępiałym zawieszeniu, z wtulonym w jego koszulkę wilgotnym policzkiem. Bojaźliwie uniósł rękę, po czym drżącą dłonią przesunął po splątanych włosach, obniżając nieco nieśmiały dotyk. Sunął palcami wzdłuż jej pleców, wtulając nos w pachnące czekoladą jasne kosmyki. Oddech stał się nierówny, ciężki i prawie duszący. Mimo braku reakcji z jej strony, ani na moment nie rozluźnił objęcia, tuląc zażarcie chwiejące się ciało dziewczyny. Nie rozumiał co działo, ale gdzieś w podświadomości, przed którą tak gorączkowo starał się bronić, coś w nim nieodwracalnie uległo zmianie.

- To nie twoja wina.

- Wszędzie była krew – zachłysnęła się powietrzem, gdy delikatnie przesunął dłonią po dolnej części pleców. Chwilę później jej drżące nieustannie dłonie zacisnęły się na materiale jego bluzy. Ufnie przylgnęła do niego, pozwalając przez niedługą chwilę całkowicie oddać się pod jego władanie.

- Nie myśl już o tym – dodał uspokajająco, kołysząc ją delikatnie w ramionach. Skinęła głową, zadzierając ją moment później. Zaszklone, pełne smutku oczy wpatrywały się w niego beznamiętnie i nieobecnie. Wiedziony niezrozumiałym instynktem, znowu nie potrafił powstrzymać się przed tym, aby otrzeć z umorusanej twarz kilka kropel łez.

- Muszę jechać do szpitala – ocknęła się nagle, wyrywając z jego uścisku. Nerwowo zaczęła rozglądać się po pokoju, niespokojnie wsuwając palce we włosy. Zachowywała się co najmniej dziwnie. Luke pospiesznie chwycił ją ponownie w ramiona.

- Zawiozę cię, tylko musisz się uspokoić – powiedział zdecydowanym głosem. Ulegle pokiwała głową, choć nadal w jej przestraszonym spojrzeniu widział niepokój i nienaturalne napięcie. Mocno pochwycił jej zimną dłonią, otulając ją troskliwie. Pomógł jej wstać, a ona kurczowo przytrzymując się, stanęła przy nim, nerwowo przełykając ślinę. Popatrzyła niepewnie na niego, mrugając powiekami. Zdawała się być kompletnie wytrącona z równowagi, choć za wszelką cenę starała, by nie pokazywać przed nim swoich słabości. Gdy ich palce ciasno splotły się, ruszyli razem w stronę wyjścia.

#

Z trzymanymi w dłoniach papierowymi kubkami wypełnionymi parującą herbatą szedł wzdłuż szpitalnego korytarza, skupiając całą uwagę na tym, aby nie rozlać wrzątku. W pewnej chwili zatrzymał się i z ogromnym smutkiem spojrzał na siedzącą pod ścianą dziewczynę. Pustym, pozbawionym wszelkich emocji wzrokiem wpatrywała się uporczywie w przeciwległe drzwi, wciąż zaciskając palce na poplamionym materiale jasnej koszulki. Ciemno bordowe plamy kontrastowały z jasnym tshirtem i jej bladą skórą. Od dobrej godziny trwała w niezmiennej pozycji, czuwając pod salą, w której leżała jej matka. Zrobiło mu się żal dziewczyny, bo chyba nie do końca wiedział, jakby mógł jej w tamtej chwili pomóc. Nie wiedział także, dlaczego czuł się zobowiązany, aby właśnie wtedy dotrzymać jej towarzystwa mimo że ona najprawdopodobniej miała zupełnie inne zdanie na ten temat. Wziął głębszy oddech i gdy tylko dostrzegł, że lekko zadrżała, ruszył ponownie w jej kierunku. Zajął miejsce obok i bez słowa wręczył ciepły napój. Początkowo w ogóle nie reagowała, ale kiedy podsunął herbatę praktycznie pod nos, potrząsnęła delikatnie głową i przeniosła na niego zlęknione spojrzenie.

- Powinnaś odpocząć, umyć się, trochę przespać. Twoje siedzenie tutaj już i tak jej nie pomoże. Teraz wszystko w rękach lekarzy. Może odwiozę cię do brata? - zaproponował i chyba w tej samej chwili od razu tego pożałował. Poczuł jak gwałtownie zadrżała, kręcąc niespokojnie głową.

- Chcę do domu – wyznała przerażona, otulając dłońmi gorący kubek.

- Nie bądź głupia, nie możesz tam teraz wrócić, to niebezpieczne – zaoponował dość gwałtownie, nie mogąc uwierzyć, że brała taką możliwość pod uwagę. Krótki moment wymieniali między sobą nieme spojrzenia.

- Nie mogę iść do Franka, nie mogę – powtórzyła obojętnym do granic możliwości głosem, robiąc niewielki łyk napoju.

- Nie możesz wrócić do domu, przecież ci ludzie mogą się tam w każdej chwili ponownie pojawić – Luke podniósł głos, zaskoczony jej lekkomyślnością. - Musisz przez jakiś czas zatrzymać się u niego.

- Wracam do domu – oznajmiła wyjątkowo stanowczym głosem. Miał wrażenie, że nie była do końca sobą, błądząc gdzieś wzrokiem. - On ma własną rodzinę, nie będzie dodatkowo mnie niańczył. Nic mi nie jest.

- Ty naprawdę jesteś idiotką – przyznał z politowaniem, opierając się wygodniej na krześle. Ariel wzruszyła tylko ramionami, nie zamierzając przejmować się jego słowami. Mimo pozornej obojętności wydawała się być nadal zagubiona, choć bardzo próbowała to ukryć. Rozbiegane spojrzenie zdradzało jej stan. Luke w końcu westchnął i wyjął z kieszeni bluzy pęk kluczy. Nie spoglądając na dziewczynę, wysunął w jej stronę otwartą dłoń.

- Co to?

- A co ci to przypomina? Masz trzy szanse na odgadnięcie – zażartował, ale to spotkało się wyłącznie z teatralnym wywróceniem oczami i skrzyżowanymi z obrażoną miną rękami. Zaśmiał się, gdy odwróciła się do niego plecami.

- Nienawidzę cię – szepnęła, opierając głowę o ścianę.

- Idealny zbieg okoliczności, bo ja ciebie też – przyznał ozięble.

- Świetnie – mruknęła, chyba nie spodziewając się tego, że ją usłyszał.

- Świetnie – powtórzył z pełną stanowczością i chwycił jej dłoń, zaciskając w niej breloczek z kluczami. Cały ten czas wpatrywała się w niego zaskoczona, nie do końca wiedząc, jak się zachować. - Domek na plaży stoi pusty, możesz tam się teraz zatrzymać – oznajmił i podniósł się z siedzenia, wciągając na głowę kaptur. Ariel podążyła za nim spojrzeniem, mrugając zaciekle powiekami.

- Dlaczego? - spytała odruchowo, nie zastanawiając się nad tym, co robiła.

- Co dlaczego?

- Dlaczego tak ci zależy, aby mi pomóc? - sprecyzowała, odrzucając do tyłu uciążliwie opadające na oczy włosy. Chłopak prychnął z ironicznym uśmieszkiem na ustach.

- Nie pomagam ci – zaprzeczył wyraźnie rozbawiony jej słowami. Nie ukrywała zaskoczenia jego prześmiewczą reakcją, mrużąc lekko powieki. Wcisnął dłonie do kieszeni i nie żegnając się, odwrócił się na pięcie, ruszając powolnym krokiem w kierunku windy. Nim ta przyjechała na odpowiednie piętro, zdążył spojrzeć przez ramię, napotykając na oniemiały wzrok dziewczyny, która nadal mu się przyglądała. Ta niema wojna na spojrzenia wydawała się trwać całą wieczność, choć w rzeczywistości minęło zaledwie kilka sekund. Dopiero gdy rozległo się szuranie otwieranych drzwi, delikatnie potrząsnął głową i z głębokim westchnieniem odwrócił wzrok, znikając z pola jej widzenia.